Κυριακή 31 Ιανουαρίου 2010

Αποκαλύπτομαι...


Επειδή η καθημερινότητα είναι τρύπια και μπάζει από παντού,

οι άνθρωποι παραμιλούν…παρανοούν , παρανομούν, παρασύρονται, παρεκτρέπονται

παραπαίουν…και παρέα με το πι…υποστηρικτικά εκφράζονται κατά όπως λάχει…

Έτσι κι εγώ αποφάσισα μέσα στην παραζάλη μου, να εκτονωθώ…

Πάντα με τον κίνδυνο μιας παρεξήγησης , η οποία μπορεί να βλάψει και την εικόνα μου, αλλά σε τούτη τη ζωή πρέπει να τολμάς!

Η τόλμη σώζει ψυχές… λέω εγώ, γιατί το να σώζει ζωές, δεν αρκεί τελικά…

Τι να την κάνεις τη ζωή, αν η ψυχή δεν έχει σωθεί, ξαναλέω…

Αποφάσισα λοιπόν να σας παρουσιάσω και μια άλλη μου πλευρά!

Σαν αντιδραστικό πλάσμα αντί να μασκαρευτώ λόγω των ημερών, αποφάσισα να πάω κόντρα και να αποκαλυφθώ!

Δηλαδή , να αποκαλύψω ,την ποιητική…τη σκοτεινή…την υπερρεαλιστική…Όλγαουρανίτσα!

Θέλω να γνωρίζεται, ότι σε αυτή μου την προσπάθεια βοήθησαν πολύ εκτός της δικής μου παραζάλης και οι βόλτες μου στις μπλογκογειτονιές της ασήκωτης ποίησης.

Αναφέρομαι σε σκοτεινά και ιδιαίτερα ποιητικά μονοπάτια…

Εκεί όπου η διανόηση συναντιέται με το τέρας, ,το τέρας με την κουλτούρα, η κουλτούρα με την τρύπα του όζοντος, η τρύπα του όζοντος με το αντηλιακό, το αντηλιακό με την προστασία, η προστασία με την καρέττα –καρέττα , η χελώνα με το βάτραχο, και επιτέλους ο βάτραχος με το βάλτο!!!

Εκεί στο βάλτο γίνεται το θαύμα !

Μεταμορφώνονται όλα τα παραπάνω σε ποιήματα!!!

Στο πλαίσιο αυτών των ποιητικών εκδηλώσεων του βάλτου, καταθέτω μέρες που είναι, το δικό μου ποίημα.

Παρακαλώ για την προσοχή σας, με την παράκληση όταν το διαβάζετε το χέρι σας να υποβαστάει με χάρη το κεφαλάκι σας…

Ευχαριστώ!

Ο τίτλος του είναι:

ΟΜΟ

Τις νύχτες το σκοτάδι

γίνεται ΟΜΟ με μπλε και πράσινους κόκκους

Οι λεκέδες βρίσκουν το δρόμο του ξεπλύματος…

Και γίνονται όλα αόρατα…

Ω…ΟΜΟ πόσες νύχτες μου ξέπλυνες…

Μέρα καθαρή έρχομαι…να σε λεκιάσω!

Ω...ΟΜΟ σε σφιχταγκαλιάζω!

Αυτό το υπερρεαλιστικό ποιηματάκι μου, το συνοδεύω με τα υπερρεαλιστικά λουλουδάκια μου, μιας ανάλογης στιγμής, που το ξέσπασμα εκτονώθηκε στον καμβά!!!

Και όλα αυτά μουσικά, τα συνοδεύω με το καταπληκτικό κομμάτι «Id love to change the world» του θρυλικού συγκροτήματος ,Ten Years After, μετράει 38 χρόνια ζωής και το χρησιμοποίησε η COSMOTE στην τελευταία διαφημιστική της καμπάνια. Φανταστείτε...


Θέλω να πιστεύω ότι δέκα χρόνια μετά...ή θα αναγνωριστεί το ειδικό ταλέντο μου, ή θα έχω γίνει καλά!!!
Καλό μήνα!
Καλή βδομάδα!

Δεν θέλω, ου..!
Δεν θέλω αχ...και βαχ...είδατε τι έπαθα;
Ντύθηκα ποιήτρια και βγήκα σεργιάνι!
Μπροστά μου, είστε μια χαρά!!!

Παρασκευή 29 Ιανουαρίου 2010

Ας σπείρουμε αστέρια...

Ο "Σπορέας Άστρων" είναι ένα άγαλμα που βρίσκεται στο Kaunas, Lituania...

Την ημέρα περνάει απαρατήρητο...

...Όμως σαν φτάνει η νύχτα,το άγαλμα ξαναβρίσκει το νόημά του...


...Μην σταματάς να σπέρνεις αστέρια...
Ακόμα κι΄όταν δεν φαίνονται με γυμνό μάτι..!


Πόσο γρήγορα περνάνε οι βδομάδες...
Ας προλάβουμε να πούμε μόνο λόγια γλυκά...λόγια αγάπης...λόγια φιλίας...
Ας προλάβουμε να σπείρουμε αστέρια!
Φιλαράκια μου, με αγάπη σας εύχομαι ένα αστεράτο Σαββατοκύριακο!

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2010

Στον ουρανό του τίποτα με ελάχιστα...

Από την κλειδαρότρυπα κρυφοκοιτάω τη ζωή
την κατασκοπεύω μήπως καταλάβω
πώς κερδίζει πάντα αυτή
ενώ χάνουμε εμείς.
Πώς οι αξίες γεννιούνται
κι επιβάλλονται πάνω σ' αυτό που πρώτο λιώνει:
το σώμα.
Πεθαίνω μες στο νου μου χωρίς ίχνος αρρώστιας
ζω χωρίς να χρειάζομαι ενθάρρυνση καμιά
ανασαίνω κι ας είμαι
σε κοντινή μακρινή απόσταση
απ' ό,τι ζεστό αγγίζεται, φλογίζει...
Αναρωτιέμαι τι άλλους συνδυασμούς
θα εφεύρει η ζωή
ανάμεσα στο τραύμα της οριστικής εξαφάνισης
και το θαύμα της καθημερινής αθανασίας.
Χρωστάω τη σοφία μου στο φόβο∙
πέταλα, αναστεναγμούς, αποχρώσεις
τα πετάω.
Χώμα, αέρα, ρίζες κρατάω∙
να φεύγουν τα περιττά λέω
να μπω στον ουρανό τού τίποτα
με ελάχιστα.
(Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ-από τη συλλογή Στον ουρανό τού τίποτα με ελάχιστα (2005)



Για την αποψινή βραδιά/αφιέρωμα στην ποιήτρια, στο ''Ζουμ"
Για τους φίλους που βρίσκονται εκεί
Για όλους εσάς
Και για μένα, να παρηγορηθώ...που δεν κατάφερα να πάω

Κυριακή 24 Ιανουαρίου 2010

Με το μάτι του ζωγράφου...

Απλές σκέψεις...
Απλές αλήθειες...
Για μια απλή ζωή, που δεν κατέχουμε!

Να κατέχεις ή να μην κατέχεις;

Προχθές κοίταζα κάτι παλιές φωτογραφίες που είχα φυλάξει σ' ένα χαρτονένιο κουτί. Σ' αυτές τις φωτογραφίες είδα και κάτι συγγενείς και γνωστούς της οικογένειάς μου, αδύνατους, με λεπτά πρόσωπα, καπέλα, σακάκια σταυρωτά και φαρδιά παντελόνια.

Τα μάτια τους είχαν τόσο ωραία έκφραση που φαινόντουσαν μεγάλα. Αμέσως έκανα τη σύγκριση με τους σημερινούς που είναι πάνχοντροι, προγάστορες και με βλέμμα προκλητικό και αδηφάγο. Και σκέφτηκα ότι οι σημερινοί τρώνε καλά, έχουν πολλά πράγματα, σπίτια, αυτοκίνητα, ψυγεία, αποχυμωτές, μίξερ κι ένα σωρό άλλα που μπερδεύουν τη ζωή τους, την κάνουν πιο ακριβή, αλλά και ευάλωτη από το οποιοδήποτε κράτος. Γιατί από την ύλη αντλείται το χρήμα. Αμα δεν έχεις τίποτε, κανείς δεν μπορεί να σε αγγίξει.

Οταν παντρευόταν κάποιος παλιά, νοίκιαζε μια καμαρούλα σε αυλή. Είχε ένα κρεβάτι, δυο καρέκλες, ένα τραπέζι, μια λάμπα πετρελαίου ή ένα λαμπτήρα 60 κηρίων που κρεμόταν από το ταβάνι. Και έκανε και παιδιά. Και μπορούσε να τα αναστήσει έτσι, γιατί είχε μηδαμινά έξοδα. Ηταν πλούσιος στη φτώχεια του. Ολοι θα αναρωτιόμαστε, οι πιο παλιοί τουλάχιστον, πώς μπορούσαμε και κάναμε τόσα πράγματα αφού δεν υπήρχαν χρήματα. Πόσοι και πόσοι δεν έγιναν ποιητές, ζωγράφοι, επιστήμονες, επιχειρηματίες, ξεκινώντας από τα δωματιάκια στις αυλές αυτές των θαυμάτων.

Τώρα όπως έγιναν τα πράγματα, δύσκολα θα μπορείς να αναπτυχθείς, γιατί σκέφτεσαι τα δευτερεύοντα της ζωής. Πώς να πληρώσεις το ηλεκτρικό, το νερό, το πετρέλαιο, το αυτοκίνητο, τα τέλη και τις εισφορές. Ο σημερινός άνθρωπος δεσμεύεται ή καλύτερα παγιδεύεται από τις απαιτήσεις της ίδιας του της ζωής. Η ευτυχία τον πλησιάζει λίγο και χάνεται γρήγορα χωρίς να μπορεί να την αγγίξει, γιατί συνήθως καραδοκούν ο φόβος και η δυστυχία. Τα σκέφτομαι όλα αυτά και λέω μέσα μου πως ευτυχής είναι αυτός που έχει τις λιγότερες ανάγκες. Οταν μπαίνεις σ' ένα καινούργιο δωμάτιο που είναι άδειο, λες τι ωραίο που είναι και πόσο μεγάλο. Μετά, όταν αρχίζεις να το κατοικείς, μαζεύεις πράγματα και ύστερα από χρόνια βλέπεις τον χώρο να έχει μικρύνει. Βλέπεις ότι αδίκως τα μάζευες όλα αυτά τα πράγματα, σου είναι άχρηστα και δεν τολμάς να τα πετάξεις μη τυχόν και τα χρειαστείς κάποια στιγμή. Ετσι δεσμεύεσαι και πάσχεις.

Ο Τσαρούχης έμενε σ' ένα μικρό δωματιάκι στο Παρίσι. Εκεί ζούσε, ζωγράφιζε, έτρωγε. Μια γνωστή του που τον επισκέφτηκε, του λέει: «Βρε Γιάννη μου, τώρα που κερδίζεις και χρήματα, να καλυτερεύσεις τη ζωή σου και να πάρεις έναν πιο μεγάλο χώρο». Κι ο Τσαρούχης τής απάντησε: «Εμένα το επόμενο στάδιο θα είναι να γίνω κλοσάρ». Δεν κατάλαβε η κυρία ότι δεν τον ένοιαζαν οι συνθήκες της ζωής του, αλλά η δημιουργία. Ας προσπαθήσουμε κι εμείς λοιπόν μέσα σ' αυτή την κρίση να εργαζόμαστε, να δημιουργούμε κάτι.

Είναι κείμενο του ζωγράφου Αλέκου Φασιανού, δημοσιευμένο στην Εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" του Σαββάτου.
Η παρότρυνση του ζωγράφου είναι η μόνη λύση στην σημερινή κρίσιμη πραγματικότητα!
Όπως καταλάβατε φίλοι μου, μετά το "αμαρτωλό Σαββατοκύριακο" η πρόταση για την καινούργια βδομάδα έχει μια ευθύνη...την προσωπική μας ευθύνη στα δρώμενα!


Καλή βδομάδα!
Με θάρρος και απλότητα!!!

Σάββατο 23 Ιανουαρίου 2010

Η Αμαρτωλή...

Η ΑΜΑΡΤΩΛΗ…

Παπά, αν έρθει μια μελαχρινή
να την ξομολογήσεις
κοντούλα, αφράτη με γλυκιά φωνή,
πρόσεξε μην τυχόν και την αφήσεις
να μεταλάβει- η αμαρτωλή
νήστεψε μια μέρα το φιλί.

(Γεώργιος Δροσίνης)




Το "αμαρτωλό"εργάκι μου και εγώ, σας ευχόμαστε να περάσετε ένα σούπερ Σαββατοκύριακο!
Χωρίς νηστεία!!!

Πέμπτη 21 Ιανουαρίου 2010

Όταν το χρώμα συναντάει το παράλογο...επιμένουμε χρωματιστά!



Αγαπώ το χρώμα!
Αγαπώ τα χρώματα!
Με μαγεύουν τα χρώματα!
Η ψυχή μου...τα μάτια μου ευφραίνονται με το χρώμα!
Αποκαλύπτομαι στο χρώμα!
Λέτε το παράλογο να με έχει κυριεύσει...αναρωτιέμαι...
Και ξαφνικά ξεπηδάνε μπροστά μου, οι αιχμηρές σκέψεις
του σπουδαίου συγγραφέα Αλμπέρ Καμύ!
Επειδή καθημερινά φλερτάρουμε με το παράλογο...λέω να ξαναθυμηθούμε τη συμπεριφορά του παράλογου...
Έτσι για να μη μας βρεί απροετοίμαστους!
ΜΗΝ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΜΠΡΟΣΤΑ ΜΟΥ. ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΩ.
ΜΗΝ ΠΕΡΠΑΤΑΣ ΑΠΟ ΠΙΣΩ ΜΟΥ.ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΜΗΝ ΣΕ ΟΔΗΓΗΣΩ.
ΑΠΛΑ ΠΕΡΠΑΤΑ ΔΙΠΛΑ ΜΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕ ΦΙΛΟΣ ΜΟΥ... (Αλμπέρ Καμύ)
" Όλες τις μέρες μιας άφεγγης ζωής ο χρόνος μας ανέχεται.
Έρχεται όμως πάντα η στιγμή που πρέπει να τον ανεχτούμε και να τον υπομείνουμε εμείς.
Ζούμε με το μέλλον: “αύριο”, “αργότερα”, “όταν σου δοθεί μια ευκαιρία”, “με τον καιρό θα καταλάβεις”. Αυτές οι ανακολουθίες είναι περίεργες αφού θα πεθάνουμε.
Αλλά φτάνει η μέρα που ο άνθρωπος διαπιστώνει πως είναι τριάντα χρονών. Επιβεβαιώνει έτσι τη νιότη του. Την ίδια όμως στιγμή συγκρίνει τον εαυτό του με το χρόνο.
Παίρνει θέση μέσα σ’ αυτόν. Αναγνωρίζει πως βρίσκεται σε μια κρίσιμη στιγμή και παραδέχεται πως έχει χρέος να την περάσει.
Ανήκει στο χρόνο και τρομοκρατημένος βλέπει στο πρόσωπο του χρόνου το χειρότερο εχθρό του. Αύριο, επιθυμούσε το αύριο, τη στιγμή που έπρεπε να μην το ήθελε μ’ όλο του το είναι. Αυτή η επανάσταση της σάρκας αποτελεί το παράλογο [Όχι όμως κυριολεκτικά. Δε δίνω έναν ορισμό, απαριθμώ συναισθήματα, ανεκτά απ' το παράλογο. Αλλά το τέλος της απαρίθμησης δε σημαίνει κι εξάντληση του παράλογου].(Ο μύθος του Σίσυφου-δοκίμιο πάνω στο παράλογο)
Χρωματίζοντας την καθημερινότητά μας...ίσως είναι η καλύτερη προετοιμασία υποδοχής κάθε παράλογου..!
Αγαπώ τα χρώματα...ξανασυνεχίζω...
...Και είστε φίλοι μου...
...Και όλοι μαζί, βλέπουμε τη χρωματιστή πλευρά της ζωής!
(Φωτογραφία από Photobucket)

Κυριακή 17 Ιανουαρίου 2010

Ζουμ...στις Ποιητικές βραδιές!

(Van Gogh)

Σκουρόχρωμοι καιροί...

Κι όμως ...

Κάτι φωτίζει...

Κάτι σε κάνει να ονειρεύεσαι...

Κάτι σε κάνει να ανασαίνεις...

Κάτι σε κάνει να ελπίζεις...

Κάπου υπάρχει ένας κήπος...!

Κάτι συμβαίνει...κάθε Τετάρτη στην όμορφη περιοχή της Πλάκας...

Κάτι συμβαίνει στο "Ζουμ"...

Θυμάστε...την ιστορική μπουάτ!

Η Λίνα Νικολακοπούλου με τη συνδρομή του ποιητή Γιώργου Δουατζή, επιμελείται βραδιές αφιερωμένες σε Έλληνες ποιητές.
"Ποιητική βραδιά της Τετάρτης" έτσι απλά...

Η ποιητική βραδιά της Τετάρτης 20 Ιανουαρίου,είναι αφιερωμένη στον ποιητή
Γ
ιώργο Χρονά.
Απαγγέλλουν: Γιώργος Χρονάς - Καρυοφυλλιά Καραμπέτη.

Μικρή συνέντευξη του ποιητή με τον Γιώργο Δουατζή

Τραγούδια με ποίηση του Γιώργου Χρονά, από το «Τρίφωνο»

Εγώ μιλάω για δύναμη...
Της αγάπης ισοδύναμη...
Και γυρνάω στην αθωότητα...
Εκεί στο παλιό στέκι των λουλουδιών...εκεί στον κήπο...των ονείρων!
Για όσους κρατάνε ακόμα την παλιά τους την ταυτότητα...είναι μια πρόταση!
Φιλαράκια μου, καλή βδομάδα!

«Ζουμ» Κυδαθηναίων 39. (Τηλ.: 210- 3225920) Τετάρτη 20 Ιανουαρίου. Ώρα προσέλευσης 20, 30’


Παρασκευή 15 Ιανουαρίου 2010

Έτσι απλά...

"Μην παίρνεις σοβαρά τη ζωή. Κανείς δεν βγαίνει απ’ αυτή ζωντανός... "
Elbert Hubbard


"Καλύτερα να σε μισούν γι’ αυτό που είσαι, παρά να σ’ αγαπούν γι’ αυτό που δεν είσαι... "
André Gide


"Σβήνοντας ένα κομμάτι από το παρελθόν είναι σαν να σβήνεις και ένα αντίστοιχο κομμάτι από το μέλλον..."
Γιώργος Σεφέρης


"Ο ανήφορος και ο κατήφορος είναι ο ίδιος δρόμος..."
Ηράκλειτος


Με εικόνες από Πράγα...
Με λόγια σπουδαίων ανθρώπων...
Με τα μάτια της ψυχής μου ανοιχτά...

Σας εύχομαι ξεκούραστο και όμορφο Σαββατοκύριακο!


Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2010

Ας στεγάσουμε τη φιλία μας!


Στάθηκα σε αυτή την εικόνα...και ένιωσα...
Τι να είναι...
Να είναι ο Παρθενώνας...
Να είναι αυτά, τα μοναδικής αρμονίας και ομορφιάς κιονόκρανα...
Να είναι η στενή σχέση μου,σχεδόν ερωτική, με τα Αρχαϊκά Ελληνικά στοιχεία, που απέκτησα από την πρώτη μου δουλειά πριν πολλά χρόνια,και είχε να κάνει με εφαρμογές σε σχέσει με το εσωτερικό περιβάλλον κατοικίας και γραφείου, την επίπλωση και την διακόσμηση του.
Είναι...είναι...ο,τι και να είναι, καλά κάνει και είναι!
Νιώθω...αυτό αρκεί...
Σήμερα ένιωσα ένα πολύ δυνατό και ιδιαίτερο συναίσθημα, όταν διάβασα την ανάρτηση στη γειτονιά Ο τρελός του χωριού.
Το μοιράζομαι μαζί σας,γιατί θεωρώ ότι είναι απαραίτητο να το γνωρίζετε.
Αλλιώς πως θα το υποστηρίξετε;
Ευρύνοε, φίλε της αγάπης και της φιλίας, είναι της εποχής όλα αυτά τα στραβά που συμβαίνουν...και είναι αυτά που μας χαλάνε την αισθητική μας και την αρμονία μας!
Όλοι εμείς όμως, που πρεσβεύουμε μια άλλη άποψη περί ζωής, γινόμαστε μια αγκαλιά προστατεύουμε και βοηθάμε την ανθρώπινη ύπαρξη!
Καλά μου φιλαράκια, στο ιστολόγιο του "Τρελού του χωριού" θα ανακαλύψετε έναν
ευαίσθητο και αυθεντικό ρελό της πόλης!"
Θα ανακαλύψετε έναν μερακλή τύπο, που η αγωνία του τον κάνει δημιουργικότερο!
Είναι ο Τάσος Χατζησπυρίδης που μια άγνωστη για μένα μέχρι σήμερα ιστοσελίδα http://www.stegesaionies.gr γράφει:
Από το 1986 κατασκευάζουμε στέγες.
Στόχος μας είναι :
• η αισθητική του χώρου,
• η λειτουργικότητα της κατασκευής
• και η αποτελεσματικότητα της επένδυσης οποιουδήποτε ποσού των πελατών μας ,
καλώντας μας για οποιαδήποτε κατασκευή σας.
Μελετάμε , Σχεδιάζουμε, Προτείνουμε και Εφαρμόζουμε την απόλυτη τεχνική πάνω στη Στέγη, Πέργκολα, Βεράντα, ή σε οποιαδήποτε επένδυση ή ξυλοκατασκευή επιθυμείτε.
Οι κατασκευές μας , είναι εγγυημένες και με ΑΜΕΣΟ ΣΕΡΒΙΣ, χωρίς καμία επιβάρυνσή σας εφ'όρου ζωής .
Εξ'ού και το όνομά μας...ΣΤΕΓΕΣ ΑΙΩΝΙΕΣ!
Και όμως μετά από τόσα χρόνια δουλειάς ,σήμερα ο Τάσος αντιμετωπίζει κρίση στο επάγγελμά του. 'Ολοι γνωρίζουμε πολύ καλά πόσο σοβαρό είναι αυτό το πρόβλημα !
Με τρόπο διακριτικό, ευγενικό, ανθρώπινο, σεμνό , και με τραγούδι, το ανάρτησε στο ιστολόγιό του!
Εγώ απλά λέω...Ευρύνοε...είμαστε δίπλα σου, και αν κάποιος χρειάζεται το μεράκι της δουλειάς σου, ας κοπιάσει...δεν θα χάσει...
Όλοι οι άνθρωποι να γίνουμε μια "αιώνια αγκαλιά" κάτω από τις "αιώνιες στέγες σου!"
Εύχομαι μέσα από την καρδιά μου, όλα να γίνουν καλύτερα από πρώτα!
Είσαι φίλος θες δε θές...
Άντε βρε μπλογκοφιλαράκια μου, ας ξορκίσουμε με τη θετική μας ενέργεια την αναδουλειά του όμορφου τρελού μας!
Χωρίς τέτοιους τρελούς, η ζωή είναι πολύ άχαρη και νερόβραστη!
Σας παίρνω μια αγκαλιά όλους!
Έτσι για να να απλωθεί η θετική αύρα μας!

Δευτέρα 11 Ιανουαρίου 2010

Μου τη δίνει η ψευτοασφάλεια... των κωδικών!

Κάποτε...
Μια φορά και έναν καιρό μέχρι πριν δυο βδομάδες...ζούσε στην όμορφη ζεστή φωλίτσα/σπιτάκι της, με ασφάλεια η Ολγιτσοουρανίτσα!
Γενικώς ήταν στην κοσμάρα μας, θεωρούσε ότι επειδή δεν ενοχλούσε κανέναν δεν είχε λόγο να φοβάται και κανέναν!
Λάθος της...
Έμπαινε έβγαινε στο σπίτι,με άνεση...
Ανοιχτό σπίτι, πολύ ανοιχτό θα έλεγα...
Καλούσε συχνά φίλους στο ανοιχτό σπίτι/φωλίτσα ,φαγητό, συζητήσεις , πλακίτσα, μουσική, εξομολογήσεις, από όλα είχε το πρόγραμμα!
Απλά και όμορφα ζούσε μια ανθρώπινη ζωή,χωρίς κωδικούς!
Μεγάλη υπόθεση τελικά, η άνευ κωδικών ζωή!
Έλα που τα πράγματα άλλαξαν ξαφνικά σε μια νύχτα και μπούκαραν κάποιοι επιτήδειοι στο σπιτάκι και τα κάναν ρημαδιό!
Από τότε λοιπόν το σπιτάκι/ φωλίτσα με την πολύτιμη βοήθεια ειδικών συνεργείων έγινε φρούριο οχυρωμένο έτοιμο να επιτεθεί στον εχθρό...
Δηλαδή κατά την άποψη της ιδίας Ολγιτσοουρανίας κάτι σαν φυλακή, καθότι ένιωθε και ελεύθερο πουλί!
Σήμερα...
Ξεχνάω τα ανοιχτά τα παραθύρια...σφραγίζω ανοίγματα και κωδικοποιώ κάθε κίνηση μου!!!
Δηλαδή κοιμάμαι με κωδικό, ξυπνάω με κωδικό,φεύγω με κωδικό, έρχομαι με κωδικό!
Αν κάτι συμβεί κατά λάθος, αρχίζουν τα τηλέφωνα να χτυπάνε και πρέπει να θυμηθώ έναν άλλο κωδικό, να το πω στην εταιρία σεκιούριτι προκειμένου να επέμβει.
Αν πάλι νιώσω ότι απειλούμαι, πρέπει να θυμάμαι και έναν άλλο κωδικό απειλής!
Έλεος φιλαράκια μου έπηξα!
Για αυτό αγωνιζόμουν μια ζωή, σκέπτομαι και με πιάνει το παράπονο...για να κωδικοποιηθώ;
Περί ποίας ελευθερίας ομιλούμε ωρέ παιδιά;
Αιχμάλωτος στο ίδιο σου το σπίτι;
Και καλά είναι κάποιοι άνθρωποι που διάλεξαν ένα διαφορετικό τρόπο ζωής, προκλητικό και χλιδάτο...αυτοί ας ασφαλιστούν το δικαιούνται...το επέλεξαν !
Αλλά εγώ, μια γυναίκα του κεφιού,της παρέας,της ζωγραφιάς, της μουσικής,της ποίησης, της απλότητας ,της ροκιάς βρε αδελφέ γιατί να παγιδεύομαι...γιατί να σεκιουριτεύομαι..!
Μεγάλο βάσανο...να ζω τη φρίκη περί ασφάλειας των πλουσίων, χωρίς τα λεφτά τους...
Που ορκίστηκα να μην τα αποκτήσω και τα κατάφερα!
Αυτό είναι δίκαιο;
Αυτό είναι ροκ;
Όταν βλέπω το αυτοκόλλητο σηματάκι "ΠΡΟΣΟΧΗ Ο ΧΩΡΟΣ ΠΡΟΣΤΑΤΕΎΕΤΑΙ ΟΛΟ ΤΟ 24ΩΡΟ" δεν πιστεύω στα μάτια μου...και θέλω να βάλω τα κλάματα!
Με τρελαίνει ειδικώς και γενικώς...
Όλες αυτές τις μέρες ψιλοχάθηκα γιατί μελετούσα τους κωδικούς μου!
Δεν φτάνει αυτό , επειδή φοβήθηκαν και κάτι φίλοι...έβαλαν και αυτοί συναγερμό... κάνω και την έξυπνη και θέλω να τους βοηθήσω...δεν κοιτάω τα χάλια μου!
Μπερδεύομαι και ξαναμπερδεύομαι...
Το τι συναγερμονοσυζήτηση έχει γίνει δεν σας λέω...γιατί θα με κράξετε!
Την Πέμπτη θα βάλει και ο καλός μου, άλλοι κωδικοί...άλλα σκαψίματα κ.λ.π.
Τα σπίτια χωρίς μελέτη τέτοιων συστημάτων, καταλαβαίνετε τι γίνεται...γιαπί..!
Πήγα και εγώ στη φιλεναδίτσα μου τη Στρουγκίτσα, που άφησε για λίγο την εξοχή και ήρθε στα λημέρια μας, πήρα φωτογραφία το εργάκι μου, που της είχα κάνει δώρο, και σας το παρουσιάζω γιατί με εκφράζει απόλυτα στη φάση που βρίσκομαι...
Αυτά συμβαίνουν στην Ηλιούπολη του 2010!!!
Γιατί αν σας περιγράψω, τι συνέβαινε στην Ηλιούπολη του 60 ,του 70 ,του 80...θα κλαίω με μαύρο δάκρυ!
Ήταν μια υπέροχη ζεστή γειτονιά μοσχοβολημένη, γεμάτη ζωή και παρέες!
Σε αυτό το μέλλον...γυρίζω τις πλάτες μου... εξαιρετικά φιλαράκια μου!
Κι ας θεωρηθώ...Old Fashion!
Μένω μονάχη στο παρόν μου...να σώσω οτιδήποτε αν σώζεται...

Καλή βδομάδα!
Να προσέχετε...την εποχή!

Τετάρτη 6 Ιανουαρίου 2010

Το γούρι της χρονιάς!

Ένα ηλιόλουστο βραβείο από τρυφερούς φίλους για τρυφερούς φίλους!
Αυτό το ηλιόλουστο βραβείο, απονέμεται στους bloggers των οποίων η θετικότητα και η δημιουργικότητα εμπνέει άλλα άτομα στην μπλογκόσφαιρα.
Καθώς μιλάγαμε στην προηγούμενη ανάρτηση για ηλιόλουστες χειμωνιάτικες μέρες, καταφθάνει η γλυκύτατη betty΄s cuisine,με τις ξεχωριστές νοστιμιές της και μου προσφέρει αυτό το βραβείο!
Είναι το βραβείο/γούρι του 2010 ,έτσι θέλω να το βλέπω!
Να είναι ηλιόλουστη φωτεινή και γεμάτη θετικότητα και δημιουργία η καινούργια χρονιά για όλους μας!
Μπέττυ μου, σε ευχαριστώ ιδιαίτερα!
Νιώθω λίγο αμήχανα που έχει τα πρέπει του...αυτό το καθώς πρέπει βραβείο, μόνο 12..!
Θα ήθελα να το αφιερώσω σε όλους τους φίλους...στα κρυφά από μέσα μου,το κάνω...(μην το πείτε)
Αυτό το βραβειάκι,όποιος το πάρει (στα φανερά) έχει και τα παρακάτω πρέπει του...
Πρέπει:


  • να το αναρτήσουμε στο blog μας
  • να το χαρίσουμε με τη σειρά μας σε άλλα 12 blogs
  • να ανακοινώσουμε σε ποια blogs το χαρίζουμε
  • και να αναρτήσουμε τα links αυτών των blogs
Είδατε σε τι υποχρεώσεις σε βάζει ένα βραβειάκι;
Να μαθαίνετε...νέοι και ωραίοι!
Ασυνήθιστη ήμουν κι εγώ σε τέτοια...
Πρώτη φορά στη ζωή μου,δέχθηκα βραβεία σε τούτο εδώ το στεκάκι!
Για όλα υπάρχει μια πρώτη φορά!
Νιώθω κάπως...γιατί θέλω να το αφιερώσω σε όλους σας.
Όμως η οδηγία είναι σαφέστατη, μόνο σε 12 blogs!
Είπα λοιπόν να να το αφιερώσω στην όμορφη νεολαία μας!
  1. atofio
  2. Moναξιές
  3. ΧΡΩΜΑΤΙΣΤΗ
  4. schooliganfreaks
  5. Το ημερολόγιο ενός δωδεκάχρονου
  6. ΕΦΗΒΟΣ
  7. Nefeli΄s Haiku
  8. Seirios
  9. ΜΥΣΤΙΚΟ ΜΟΝΟΠΑΤΙ
  10. Ο SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS Ο JKOK
  11. 5ο Δημοτικό Σχολείο Χαιδαρίου "Οδυσσέας Ελύτης"
  12. 7ο Δημοτικό Σχολείο Χαιδαρίου
Θερμά συγχαρητήρια αγαπητά μου νιάτα!
Παρακαλώ,να διεκπεραιώσετε τις υποχρεώσεις σας, μόλις το λάβετε με το δικό σας νεανικό τρόπο!!!
Εμείς θα σας απολαύσουμε!

Απολαύστε και μία 50 και βάλε...σούπερ Μαντόνα!

Τρίτη 5 Ιανουαρίου 2010

Τόπο...στα νιάτα...Ατόφιο...νεανικό στέκι !

Οι πρώτες μέρες του Ιανουαρίου στην πόλη που ζω την Ηλιούπολη μου θύμισαν άνοιξη!
Ο ήλιος αστραφτερός ανάμεσα στα καταπράσινα δέντρα έφερνε στο νου εικόνες Πάσχα!

Ανθισμένα λουλούδια , ανθισμένη η γη...
Περίεργα φαινόμενα...

Πάνω σε όλη αυτή την άνθιση, μαθαίνω και τα νέα...
Ανθηρά και ευχάριστα!
Μια ανθισμένη νεανική παρέα, δημιούργησε τη δική της διαδικτυακή γειτονιά!
Ανάμεσα στα μέλη αυτής της ζωντανής παρέας, βρίσκεται το ένα από τα δυο πολυλατρεμένα μου τέκνα!
Ως πολυκεραυνοβολημένη μητέρα, τρέχω να το μοιραστώ μαζί σας φιλαράκια μου!
Μια γεύση διαφορετική και νεανική ,πάντα κάτι καινούργιο έχει να μας προσφέρει...
Είναι υπό μελέτη ακόμα για την τελική του μορφή το ιστολόγιο των φίλων, αλλά σημασία έχει ότι έγινε η αρχή!
atofio είναι το όνομα του, και πραγματικά τους πάει γάντι κατά την ταπεινή μου άποψη!
Στην πρώτη ανάρτηση αναλύουν αυτή τους την απόφαση!
Οι μεγάλες αποφάσεις πρέπει να αναρτώνται διαδικτυακά!
Το εμπέδωσε αυτό η κεφάτη παρεούλα και ξεκίνησε...

Η επάνασταση ξεκινά...

Η απόφαση πάρθηκε ένα βράδυ των πρώτων ημερών του 2010 σε γνωστο bar-restaurant του κέντρου της Αθήνας. Η ιδέα ενθουσίασε, η αποδοχή καθολική και κάπως έτσι γεννήθηκε μέσα σε λίγα μόνο λεπτά το Atofioblog. Η ονομασία προήλθε απο ένα motto της παρέας μας και η φωτογραφία προέκυψε απο το New Museum της Νέας Υόρκης που αντικατοπρίζει κατά τη γνώμη μας τη σημερινή εικόνα της κοινωνίας μας.
Η συζήτηση για το Atofioblog μεταφέρθηκε λίγη ώρα μετά τα μεσάνυχτα σε alternative rock bar της περιοχής, όπου αναλύθηκε εκτενώς το περιεχόμενο, η δομή και το ύφος του. Αρχικός σκοπός μας: Να περνάμε καλά... Αυτά που συζητάμε στην παρέα μας (πάνω-κάτω 10 άτομα) να τα βλέπετε και εσείς μέσω του διαδικτύου. Η θεματολογία, όπως θα δείτε δεξιά, πλούσια! Κάθε μέρα, μέσα από αυτή τη σελίδα είναι δεδομένο ότι θα γίνεστε και πιο "σοφοί". Για ένα είμαστε σίγουροι και σας το εγγυόμαστε. Αυτά που θα διαβάζετε στο Atofioblog θα είναι πραγματικά αυθεντικά...

Καλή αρχή και καλό ταξίδι..!
Atofioblog team

Με ένα απλό κλικ, βρίσκετε λοιπόν το ατόφιο νεανικό, γεμάτο χιουμοριστική διάθεση και ποικίλα θεματάκια παρεάκι!

Εξαιρετικά μου ατίθασα νιάτα, σας εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλά ταξίδια!

Η παραδοσιακή μου πλευρά σας δίνει την ευχούλα μου!

Η μουσική μου πλευρά, επειδή ροκάρετε και φανκάρετε...σας αφιερώνει αυτό το μουσικό κομμάτι για καλή αρχή!



Είναι η μουσική που άκουγα καθώς μεγάλωνα...και σας μεγάλωσε..!

Σάββατο 2 Ιανουαρίου 2010

...Χορεύοντας...το ποδαρικό για το 2010!

Χορός σημαίνει...

...Σημαίνει να ενώνεις πράγματα που συνήθως είναι εχθρικά!
...Να ενώνεις το αυθόρμητο με τη λογική...

...Να ενώνεις το σώμα με το πνεύμα...
...Να ενώνεις την καρδιά με το νου...(M.BEJART)

Κρατάω τις λέξεις, χορός...ενώνει...
Για να κάνω ποδαρικό στη γειτονιά μας!
Και υποδεχόμαστε τον καινούργιο χρόνο...
Με ανάλαφρα βήματα...αλλά και σταθερά...
Με λεπτότητα...αλλά και με δύναμη...
Με ρομαντισμό...αλλά και με αφύπνιση...
Με την περήφανη κίνηση ενός κύκνου...
Καλωσορίζουμε το 2010!
Χορεύοντας και χαμογελώντας!
Τη χορογραφία... την αφήνω σε εσάς φιλαράκια μου!
Αλήθεια, αν ήταν ο χρόνος χορός, σε ποιό ρυθμό θα θέλατε να χορέψετε την καινούργια χρονιά;
Οι απαντήσεις θα κρατηθούν μεταξύ μας!!!Το ξεκαθαρίζω....Σσσσ..!
Καλό μήνα!
Υ.Γ Η κατασκευή είναι εργάκι που το έκανα για την πολυαγαπημένη μου Γιολάντα, κόρη παιδικού μου φίλου.Είναι από τα πρώτα της βήματα στη ρυθμική, έχει διακριθεί σε πανελλήνιους και διεθνής αγώνες,μέλος της Εθνικής ομάδας,αλλά δυστυχώς λόγω σοβαρού τραυματισμού αποχώρησε από την ενεργό δράση.