Σάββατο 15 Ιουνίου 2013

Οι νέοι μας φωτίζουν.ι!

Επέστρεψα στην πόλη μου...
Αγαπημένοι μου, είδα...άκουσα...ένιωσα...κλονίσθηκα...έμεινα άφωνη με όλα αυτά που συμβαίνουν...
Όχι, δεν θέλω να ακούσω βαρύγδουπες δηλώσεις ,ανακουφιστικές, τσιτάτες, κακεντρεχείς αναλύσεις, περί του σκοταδιού που μας επιβάλλουν...
Όχι , δεν θέλω να ανακαλύπτω σύγχρονους τρόπους παρουσίασης της δημοκρατίας, μέσα από γκάλοπ και άλλες πολεμικές τέχνες...
Όχι, δεν θέλω  να συνδέω την ελπίδα και το όνειρο με αλυσίδες...
Όχι, δεν θέλω  να κατανοώ,όλους  όσους νιώθουν ασφαλείς με φυσικό περιβάλλον το απόλυτο σκοτάδι...
Όχι, δεν θέλω να αναπαύομαι  πάνω σε ανατομικά ανθρωποστρώματα...
Θέλω φως!!!
Επειδή η ευαισθησία των μεγάλων είναι πια ανύπαρκτη,η ευαισθησία των νέων καθίσταται και πάλι πλοηγός της ζωής μας!
Ανεβάζω το κείμενο της  Ηλιάνας Χατζηδημητρίου και σας καλώ να αναζητήσουμε το φως!!!



Η ΕΡΤ ανήκει στο παρελθόν... η ιστορία γράφεται λάθος...
Ένα κεφάλαιο στην ιστορία κλείνει. Πριν το τέλος όμως... μένει μετέωρο. Η κρατική τηλεόραση χθες, στις 11 Ιουνίου του 2013, έβαλε λουκέτο για να ξανανοίξει άγνωστο το πότε, το πώς, το με ποιους...
Εάν μιλούσαμε για μυθιστόρημα, θα λέγαμε ότι το τέλος μίας ιστορίας είναι η αρχή μίας άλλης. Η ιστορία τελειώνει για να ''αφήσει τις ρυτίδες της στην ψυχή μας'' και ο ήρωας μένει σαστισμένος. Προσπαθεί απλώς να παρηγορήσει τους άλλους, αντί για τον εαυτό του. Βουρκώνει και αφήνει το βλέμμα του να πλανάται δήθεν τυχαία στο χώρο για να μην αναγκαστεί να διασταυρωθεί με μία άλλη ματιά. Βλέπει απαρηγόρητος τη σφαγιασμένη Ιφιγένεια, ανήμπορος να βοηθήσει. Ανήμπορος να αποτρέψει το έγκλημα. Το κεφάλαιο έχει τελειώσει, χωρίς να υπάρχει επόμενο.
Στο Ραδιομέγαρο της Μεσογείων, ήδη χαράσσονται οι πρώτες ουλές. Οι υπάλληλοι της ΕΡΤ - από γραμματείς και δαχτυλογράφους μέχρι δημοσιογράφους, τεχνικούς και διευθυντές - δακρύζουν συνειδητοποιώντας ότι πέφτει η αυλαία. Οι άκαμπτοι παρουσιαστές λυγίζουν στον αέρα και  αναρωτιούνται τι έπεται. Όλοι ξέρουν ότι εκείνο το βράδυ, μαζί θα σβήσουν τους τελευταίες προβολείς, θα κάνουν την τελευταία υπόκλιση και θα χαθούν στο σκοτάδι.
Πηγαινοέρχονται στους διαδρόμους άλλοτε βιαστικά σαν να τρέχουν ακόμη να προλάβουν κάτι κι άλλοτε αργά και νωχελικά, αναγνωρίζοντας πως δεν υπάρχει πια τίποτα να προφτάσουν. Ακούγονται χαμηλόφωνα εκτιμήσεις και προβλέψεις για τα μελλούμενα, όχι και τόσο ευοίωνες. Συχνά σταματούν και ανταλλάσσουν χειραψίες και αγκαλιές γνωστούς και φίλους. Ακολουθεί η ίδια πάντα ερώτηση ''πώς είσαι;'' και η ίδια πάντα απάντηση '' καλά'', ενώ μετά από τη συνειδητοποίηση του οξύμωρου '' τί καλά; Προσπαθώ, τί να κάνω;''. Ένα αμοιβαίο χαμόγελο σιωπηρής κατανόησης και συμπαράστασης, ένα φιλικό άγγιγμα στον ώμο και συνεχίζουν το δρόμο τους.
Ξαφνικά, ακούγεται πως το σήμα πέφτει, οι πομποί κλείνουν και η ΕΡΤ αργοπεθαίνει. Έκλεισε η Κρήτη, η Θεσσαλονίκη, τώρα και η Αθήνα... Στα μεγάλα γραφεία οι τηλεοράσεις μαυρίζουν και όλοι απομένουν να τις κοιτούν λες και βλέπουν κάτι μέσα τους βαθειά, λες και ψάχνουν το φως. Ξαφνικά παύουν να χαίρονται που απέκτησαν μία ευκαιρία να βρεθούν όλοι μαζί και κρεμούν τους ώμους σαν αποκαμωμένες μαριονέτες.  Από το προαύλιο ακούγεται η τελευταία εκπομπή του ελληνικού σταθμού πριν από τη γερμανική κατοχή...
Η κίνηση δεν σταματά, ο κόσμος συνεχίζει να πηγαινοέρχεται γρήγορα, να χαιρετά και να ανταλλάσσει απόψεις. Όμως, τώρα σαν κάτι να βαραίνει περισσότερο την ατμόσφαιρα, σαν μια μυρωδιά να απλώνεται στις άδειες αίθουσες του μοντάζ, σαν να γίνονται άτονες οι φωνές, σαν να ερημώνουν οι διάδρομοι και τα γραφεία.
Αυτό ήταν· στις 11 Ιουνίου του 2013 η κρατική τηλεόραση κλείνει.
Η κρατική τηλεόραση έκλεισε. Ο πολιτισμός και η δημοκρατία δέχονται ένα ακόμη πλήγμα. Να που δεν είχαμε φθάσει στον πάτο του βαρελιού. Να που συνεχίζουμε να πηγαίνουμε βαθύτερα. Θα είναι άραγε αυτή η χαριστική βολή; Τελείωσαν όλα ή μήπως όχι; Και αν τελείωσαν... τί θα κάνουμε; Θα μπορέσουμε να το χωνέψουμε και αυτό; Ή απλώς θα το ξεχάσουμε με την επόμενη παλίρροια;
Ηλιάνα Χατζηδημητρίου
Βρίσκομαι λίγο πριν τα 18 και είμαι έτοιμη για την ημέρα της ενηλικίωσης ανυπομονώντας να ακούσω τις πύλες του σχολείου να κλείνουν πίσω μου. Γράφω για να σπάσω τη μονοτονία μίας ημέρας ή για να περιγράψω όσα δεν τολμώ να πω με άλλο τρόπο. Συμφωνώ με τη διαπίστωση του Σ. Μπέκετ ότι ''κάθε λέξη είναι ένας άγνωστος λεκές στη σιωπή και στο τίποτα'' και αγαπώ τα κείμενα με στόχο και πρόθεση να πουν κάτι που - ποιος ξέρει - ίσως κάποτε να κάνει τον κόσμο λίγο καλύτερο...
Ηλιάνα , σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου!!!