Μια καρδιά και μια αληθινή ιστορία,για συντροφιά!

Να… και η ξεσηκωμένη, ονειροπόλα, καρδούλα μου!
Γεμάτη νησιώτικο χρώμα κολυμπάει σε γάργαρα νερά!
Ζωηρή και παιγνιδιάρα καθώς είναι, δεν ησυχάζει..!
Θέλει να αφήσει την αγάπη της, σε όλους εσάς ,που μπορεί να μη σας έχει δει, αλλά είναι σαν να σας ξέρει και νιώθει όμορφα όταν τα λέτε...και τυχερή που σας ανακάλυψε!
Φυσικά, θα προσπαθώ όποτε τα καταφέρνω, να βρίσκομαι στο «διαδικτυακό σπιτάκι» μου, αλλά εκεί που θα είμαι, οι ρυθμοί του ίντερνετ χαλαρώνουν κι αυτοί, πάρα –πάρα πολύ,
μέχρι εκνευρισμού!
Είμαι σίγουρη ότι θα μου λείψετε…με ξέρω..!

Εύχομαι σε όλους ,ένας ανοιχτός ορίζοντας να υποδεχτεί με τον ομορφότερο τρόπο τα καλοκαιρινά σας όνειρα!

Σκέφτηκα, όσο θα λείπω να σας αφήσω κάτι, να διαβάζετε...
Είναι μια πολύ ξεχωριστή στιγμή, που θέλω να τη μοιραστώ μαζί σας...να παραμείνει ζωντανό το στεκάκι μας!
Είναι από εκδήλωση, προς τιμή του πρώτου ταχυδρόμου της Ηλιούπολης .
Τη διοργάνωσε ο «ΧΑΡΤΑΕΤΟΣ» η κίνηση πολιτών που συμμετέχω.
Η ιδέα ήταν του φίλου/χαρταετού και εξαιρετικού ζωγράφου, Ιωσήφ Χατζηπαυλή.
Όλα τα μέλη της κίνησης, δούλεψαν με τη ψυχή τους για την εκδήλωση.
Ο φίλος/χαρταετός Βαγγέλης ανέλαβε να ψάξει να τον βρει . Τα κατάφερε!
Το μόνο που γνωρίζαμε ήταν ότι ζούσε…
Είχα αναλάβει, να συναντηθώ μαζί του και να μου μιλήσει για ότι ήθελε… Ζούσε μόνος του…
Ήταν συγκλονιστική συνάντηση! Εκείνος μίλαγε κι εγώ έγραφα…
Προσπάθησα, μια ολόκληρη ζωή, να τη γράψω σε 15 σελίδες .

H αίθουσα του Μουσείου Εθνικής Αντίστασης,γεμάτη από κόσμο,απλότητα,συναίσθημα και ανθρωπιά! Η ιστορία του, τονίζει την παρουσία του ανώτερου... της ουσίας της ζωής!


1946...Ο ΠΡΩΤΟΣ ΤΑΧΥΔΡΟΜΟΣ ΤΗΣ ΗΛΙΟΥΠΟΛΗΣ
Γεννήθηκε το 1924 στη γειτονική Δάφνη.
«Κατσιπόδι» η περιοχή που τον υποδέχτηκε.
Μητέρα του η Δήμητρα και πατέρας του ο Χρήστος.
Αδέλφια άλλα τέσσερα. Επάγγελμα πατέρα ταχυδρόμος, Βεΐκου 95 στο Κουκάκι το ταχυδρομείο.
Από εκεί ξεκίναγε κάθε πρωί τις διαδρομές του, θυμάται με συγκίνηση
ο γιος του ο Απόστολος.
Γεμάτη η τσάντα με γράμματα και στα πόδια φτερά.
Από τη Λεωφόρο Συγγρού στον Αϊ Γιάννη, από εκεί στη Δάφνη, μετά στο Μπραχάμι, στη Νέα Σμύρνη και από εκεί στο Νέο Κόσμο .
Μεγάλες διαδρομές, με δύο πόδια και μια μεγάλη τσάντα γεμάτη ειδήσεις!
Μεγάλη και η οικογένεια του κυρ Χρήστου, με μεγάλες ανάγκες.
Για να συμπληρώσει το εισόδημα, εκμεταλλεύτηκε την από τα Μεσόγεια καταγωγή του, βάζοντας κρασί σε βαρέλια στο υπόγειο του σπιτιού τους.
Το ένα βαρέλι έγιναν δύο, τα δύο έγιναν τρία και τότε κατάφερε να ανοίξει, εκεί δίπλα στο σπίτι του, στο χώρο που περίσσευε, μια μικρή ταβέρνα.
Το όνομα της ταβέρνας « Ο ταχυδρόμος ».
Ο μικρός Απόστολος τελειώνει το Δημοτικό σε ιδιωτικό σχολείο… της εποχής!
Συνέχισε το Γυμνάσιο στο ιδιωτικό της Κυρίας Λαζαροπούλου θυμάται… μέχρι την Τετάρτη γυμνασίου…
Από μικρός ο Απόστολος, βοήθαγε τον πατέρα του στη διανομή των γραμμάτων.
Το πρωί ξεκινώντας για το σχολείο, έβαζε στην τσάντα του τα γράμματα, ακούγοντας τον πατέρα του να λέει:
Κάνε μια στάση στο δρόμο σου να αφήσεις το γράμμα της κυρά Μαρίας και του κυρ Γιώργη, Απόστολε, παιδί μου…
Ο μικρός Απόστολος, με συνέπεια και σεβασμό στην αποστολή του, παρέδιδε τα γράμματα, με την ελπίδα να κερδίσει το μικρό χαρτζιλίκι του από τους παραλήπτες των καλών ειδήσεων!
Το Μάιο του 1942 ο πατέρας του Απόστολου κλείνοντας το 60ο έτος της ηλικίας του συνταξιοδοτείται.
Ο Απόστολος ήταν τότε 18 χρονών, με πλούσια ταχυδρομική εμπειρία. Η βοήθεια στον πατέρα…απέδωσε.
Το 1942 βρίσκει το νεαρό Απόστολο έκτακτο υπάλληλο του ταχυδρομείου της οδού Βεΐκου 95, στο Κουκάκι.
Ένα χρόνο αργότερα, το 1943 ήταν η χρονιά, που έζησε τη μεγαλύτερη απεργία των ταχυδρόμων. 20 μέρες διάρκεια.
Χαραγμένη στη μνήμη του νεαρού ταχυδρόμου Απόστολου η τότε συνομιλία του με το διευθυντή του ταχυδρομείου.
Απόστολε, εσύ συνεχίζεις τη δουλειά…άσε την απεργία… δεν είναι για σένα…
Ο νεαρός έκτακτος υπάλληλος του ταχυδρομείου Απόστολος Παπαγγέλου με φωνή σταθερή και αποφασιστική απαντά:
Κύριε διευθυντά, όταν οι άλλοι αγωνίζονται για ψωμί και λευτεριά της Πατρίδας, είναι αίσχος εγώ να εργάζομαι…!
Ο διευθυντής σαστισμένος και μη πιστεύοντας στο θάρρος του νεαρού συνεχίζει:
Απόστολε θα απολυθείς…!
Ο Απόστολος απαντάει με ήρεμη φωνή :
Κύριε διευθυντά, δε δουλεύω ούτε στο σπίτι σας, ούτε στο κτήμα σας…κάντε ό,τι καταλαβαίνετε…!
Η απεργία έληξε και μαζί της λήγει και η υπαλληλική σχέση του Απόστολου με το ταχυδρομείο.
Ο διευθυντής κράτησε το λόγο του και απολύει τον Απόστολο.
Η ορμή και το πάθος του νεαρού Απόστολου παίρνει το δρόμο για το ΕΑΜ.
Υπεύθυνος της οργάνωσης για την παράνομη διακίνηση του τύπου σε Υπουργεία.
Η εμπειρία του ταχυδρόμου αποδείχθηκε πολύ χρήσιμη….για τον αγώνα.
Έρχεται ο Μάρτης του 1943. Κυβέρνηση με εντολή των Γερμανών. Επιστρατεύεται όλος ο ανδρικός πληθυσμός ηλικίας από 16 μέχρι 40 χρονών.
Η είδηση διαρρέει και κινητοποιείται το ΕΑΜ.
Καταλαμβάνουν το Υπουργείο Εσωτερικών και Εργασίας.
Καίνε τα έγγραφα της επιστράτευσης.
Ο νεαρός αγωνιστής Απόστολος Παπαγγέλου παρών σε όλες τις κινητοποιήσεις από Αθήνα μέχρι Πειραιά.
Οι Γερμανοί επιτίθενται και αρχίζει το μακελειό.
Η ομάδα του Απόστολου 22 άτομα. Συλλαμβάνονται ένα πρωί, κατεβαίνοντας την οδό Σίνα.
Οδηγούνται στις φυλακές Δαβάκη στην Καλλιθέα.
Σε μια βδομάδα όλη η ομάδα περνάει στρατοδικείο. Αθωώθηκε ένας. Ήταν κουτσός και όταν άκουσε το όνομά του έγινε ακόμα πιο.. κουτσός και τελικά αυτό τον αθώωσε…
Ένας άλλος, μόλις 16 χρόνων συγκέντρωσε την επιείκεια των δικαστών. Μόνο 8 χρόνια…η ποινή του.
Οι υπόλοιποι, ανάμεσα σε αυτούς και ο Απόστολος, από 12 χρόνια έκαστος.
Η ομάδα ευχαρίστησε, θυμάται ο Απόστολος, για την ποινή.
Ένα δυνατό ΓΚΡΑΤΣΙΑ , πάγωσε την αίθουσα.
Πήραν το δρόμο για τις φυλακές Αβέρωφ Λ. Αλεξάνδρας.
Το τμήμα Ιταλοκρατούμενο, αποτελούμενο από 30 πίκολα (μικρά) κατά αυτούς.
Αυτή η εμπειρία καταγράφτηκε θετικά στην ψυχή του νεαρού Απόστολου. Θυμάται…βόλτες στο προαύλιο, μεσημέρι συσσίτιο, παίζανε, κουβεντιάζανε, γελάγανε…!
Το γέλιο όμως, πάγωσε το Σεπτέμβριο του 1943 με την κατάρρευση της Ιταλικής κατοχής και την εισβολή των Γερμανών.
Στις φυλακές, η κατάσταση ανυπόφορη, αρχεία κατεστραμμένα και σκληρές ανακρίσεις.
Κάπου εδώ, μια αναπάντεχη συνάντηση, φέρνει τον Απόστολο χρόνια πίσω…!
Την ώρα της καθαριότητας ακούει πίσω του μια γνώριμη φωνή,
Εσύ εδώ ρε παλιολέρα;
Ήταν ένας συμμαθητής του από το Γυμνάσιο και αμέσως θυμήθηκε ότι η μητέρα του ήταν Γερμανίδα.
Γιατί είσαι εδώ; τον ρωτάει ο παλιός συμμαθητής.
Ήμουν σε διαδήλωση… ήρθα να σε συναντήσω…!
Από τότε, ο Απόστολος, έτρωγε περισσότερο και αισθανόταν τη ματιά του παλιού συμμαθητή να τον προστατεύει…όταν το είχε ανάγκη.
Μάιος 1944.Βαγόνια φορτωμένα με ανθρώπινο πόνο αναχωρούν για Γερμανία. Μέσα στους επιβάτες και ο Απόστολος Παπαγγέλου.
Το ταξίδι κράτησε 20 μέρες.
Ο Απόστολος, σε άθλια κατάσταση, βρίσκεται στις φυλακές «Μπράντεμπουργκ». Κουρεμένος με την ψιλή και ένα σημάδι στη μέση του κεφαλιού, έτσι για… αναγνώριση.
Σε άλλους κόβανε το μισό μουστάκι, έτσι για… αναγνώριση.
Δηλώνει ξυλοκόπος στο διερμηνέα που ρωτούσε για τις δουλειές τους.
Το είχε συνεννοηθεί με ένα φιλαράκι του για να είναι μαζί.
Σε ένα κελί 12 άτομα, γεωργοί και ξυλοκόποι και κάθε μέρα στα βουνά για κόψιμο ξύλων ή στα κτήματα. Σημαντική παρέα η φύση…!
Ο Απόστολος ήταν το νούμερο 1143.
Ήταν γραμμένο με φωσφοριζέ αριθμούς για να ξεχωρίζει.
Ζωή χαρισάμενη θυμάται .Οι άλλοι δούλευαν στα εργοστάσια κάτω από τη φυλακή. Φρίκη.
Τι τύχη που δήλωσε ξυλοκόπος και τι τύχη που ήταν ξανθός, το χρώμα ησύχαζε τους Γερμανούς…σκεφτόταν ο Απόστολος.
Την ημέρα που έκλεισε τα 20 χρόνια του ο Απόστολος όσο ζει θα τη θυμάται …
10 Ιουλίου του 1944.
Στο σπίτι Γερμανού δεσμοφύλακα. Κόβανε καυσόξυλα.
Η γυναίκα του δεσμοφύλακα, κάποια στιγμή, ακούει ότι ο μικρός φυλακισμένος Απόστολος έχει τα γενέθλιά του.
Επιστρέφει με ένα δίσκο γεμάτο γλυκά και τα προσφέρει.
Αυτή η γλύκα εκείνης της στιγμής …εκείνης της προσφοράς, γλυκαίνει ακόμα την ψυχή του Απόστολου Παπαγγέλου.
Τα δάκρυα, κυλούν από τότε….και για πάντα…αρκεί να σκεφτεί την ευλογημένη εκείνη στιγμή. Σε εκείνο το δίσκο, βρίσκονται ακόμα, τα 20 χρόνια του Απόστολου, εκεί ανάμεσα στα γλυκά, τυλιγμένα στη λευκή δαντέλα του.
Όμως, η χαρισάμενη ζωή κατά όπως λέει, τελειώνει αμέσως μετά τα γενέθλια.
Αποχαιρετάει τη φύση, τα ξύλα και τον αέρα.
Η καινούργια θέση του, στο πολεμικό εργοστάσιο. Κάτω από τις φυλακές, σε ένα σκοτεινό τούνελ.
Πρόγραμμα, έξι το πρωί με έξι το απόγευμα και μια ώρα διάλειμμα για φαγητό.
Καρφωμένος στον πάγκο ο Απόστολος. Ο ιμάντας σταματούσε μπροστά του για 5 λεπτά.
Έπρεπε να προλάβει για να συνεχίσει στον επόμενο.
Αν κάτι μπλόκαρε, τον περίμενε βούρδουλας στο έκτο λεπτό. Στη συνέχεια αποχή από το φαγητό και το τσιγάρο.
Ναι, βέβαια, το τσιγάρο ήταν προσφορά των φυλακών. Ένα την ημέρα.
Το μαρτύριο κράτησε μέχρι τον Απρίλη του 1945.
Συγκεκριμένα 27 Απριλίου του 1945.
Η Απελευθέρωση, μέρα των εθνικών ύμνων. Από παντού ακούγονταν, της Ελλάδας, της Γαλλίας, της Ρωσίας, Θεέ μου τι λευτεριά… τι δάκρυα…τι γιορτή!
Μερικοί, μέχρι να το πιστέψουν, έμειναν στις φυλακές.
Η ύπαρξή τους πλανιόταν σαν την άδικη κατάρα…απίστευτο, ελεύθεροι…τι κάνουν οι ελεύθεροι… πετάνε… περπατάνε… γελάνε… κλαίνε… αγκαλιάζονται…
Ας κοιμηθούμε… θα μάθουμε..!
Ο Ιούνιος του 1945 βρίσκει τον Απόστολο ελεύθερο να περπατάει με την παρέα του σε προάστιο του Βερολίνου.
Εκεί συνάντησαν 5 κοπέλες, ρακένδυτες και ταλαιπωρημένες. Ένα μικρό καροτσάκι γεμάτο πράγματα…ακολουθούσε.
Ήταν η προίκα τους. Φερμένη από την Πολωνία με τα πόδια, χωρίς παπούτσια, από το Άουσβιτς συγκεκριμένα.
Ανάμεσα τους και η Παναγιώτα.
Συνομήλικη με τον Απόστολο, όμορφη και έξυπνη.
Από κείνες τις ομορφιές, που η ταλαιπωρία τις γλυκαίνει και ο πόνος τις ζωγραφίζει και λάμπουν από αγάπη και σκορπάνε προσευχές για τη ζωή.
Ο Απόστολος Παπαγγέλου άντεξε χίλιες κακουχίες και βγήκε νικητής. Δεν παραδόθηκε ποτέ!
Στο αντίκρισμα όμως της Παναγιώτας, με το τατουάζ του αριθμού της στα χέρια και την προίκα από το Άουσβιτς, ένιωσε να παραδίδεται…!
Ερωτεύθηκαν…έτσι όπως ερωτεύονται οι ήρωες.
Μυστικά…με φανερά όνειρα…
Φανερά… με μυστικά χάδια…και βαθιά λόγια αγάπης.
Αύγουστος 1945. Επιστροφή στην Ελλάδα.
Τραίνο και βαγόνια γεμάτα μνήμες ….
Σε μια διαδρομή, όπου από παντού ξεφύτρωναν καταστροφές.
Στην Ουγγαρία στάση για μια ανάσα.
Τα νερά του Δούναβη υποδέχτηκαν τις βουτιές τους, έτσι, για μια δροσιά…
Κανείς όμως δεν πρόσεξε τα ανθρώπινα πτώματα που ο πόλεμος είχε στείλει στο Δούναβη..!
Η συνέχεια τραγική. Το τραίνο μαζί με τους επιβάτες κουβάλαγε και την επιδημία του τύφου.
Μεταδόθηκε σε όλα τα βαγόνια. Οι άνθρωποι ξεψυχούσαν στις αγκαλιές όσων ακόμα άντεχαν ..!
Πέρασαν το Βουκουρέστι και φτάνοντας στη Σερβία ο πυρετός ανάβει το κορμί του Απόστολου Παπαγγέλου.
Η Παναγιώτα ήξερε Σέρβικα. Τα έμαθε στις φυλακές, στο Βελιγράδι.
Ήταν μέλος του συνδέσμου Ανταρτών Ηπείρου.
Αυτό έγινε διαβατήριο για φυλακές. Έτσι έμαθε και άλλες γλώσσες.
Με τη φλόγα του μυαλού και της καρδιάς της, κατάφερε να βάλει τον αγαπημένο της Απόστολο στο νοσοκομείο και εκείνη να πιάσει δουλειά στο σπίτι κάποιου συνταγματάρχη.
Έμεινε ένα μήνα ο Απόστολος στο νοσοκομείο. Εκείνη δίπλα του. Ακούραστα, έφευγε από την κουζίνα της οικογένειας του συνταγματάρχη και έτρεχε στον άρρωστο αγαπημένο της. Σκοπός της να τον κάνει καλά και να μην του λείπει τίποτα.
Τα κατάφερε! Ο Απόστολος έγινε καλά, βγήκε από το νοσοκομείο.
Το αφεντικό ο συνταγματάρχης, τους φιλοξένησε για λίγο στο σπίτι του. Στην Ουγγαρία υπήρχε ένα χωριό, Μπούλκες το όνομά του.
Κατοικούσαν Έλληνες κομμουνιστές εκεί.
Για το Απόστολο ήταν ένα υπέροχο χωριό. Άνθρωποι που πίστευαν : Όλοι για έναν και ένας για όλους.
Ένα δωμάτιο φιλοξένησε την αγάπη τους. Μέσα σε αυτή τη μεγάλη αγκαλιά των συντρόφων του και τη ζεστασιά της μικρής καμαρούλας η Παναγιώτα ανακαλύπτει την εγκυμοσύνη της.
Ήρθε η ώρα της επιστροφής στην Πατρίδα.
Αποχαιρέτησαν τους συντρόφους τους. Έφυγαν νύχτα. Με τραίνο. Όταν έφτασαν στη Φλώρινα, ο Απόστολος στέλνει το πρώτο τηλεγράφημα στους γονείς του στην Αθήνα.
Έγραφε: Προς: Χρήστο Παπαγγέλου πρώην ταχυδρόμο.
«Είμαστε καλά. Ερχόμαστε» Απόστολος.
Ο πονεμένος πατέρας του αγνοούμενου Απόστολου, διαβάζοντας το τηλεγράφημα, γραμμένο στον πληθυντικό, πίστεψε ότι ο γιος του τρελάθηκε…
Πού να φανταστεί…
Όταν αντάμωσε τον πατέρα του, ο Απόστολος έμαθε για τη γιορτή στη γειτονιά μετά το τηλεγράφημα.
Ζει ο Απόστολος , ο Απόστολος ζει…φώναζαν όλοι. Εκείνη η χαρά δεν περιγράφεται.
Σεπτέμβρης 1946.
Ο Απόστολος Παπαγγέλου διορίζεται εκ νέου στο γνώριμο ταχυδρομείο.
Βεΐκου 95.
Αναλαμβάνει την περιοχή της Ηλιούπολης.
Δύσκολη περιοχή. Όταν ήθελαν να πειράξουν κάποιον στο κεντρικό ταχυδρομείο ο Απόστολος θυμάται να λένε:
Πρόσεξε, θα σε στείλουμε στην Ηλιούπολη!
Άκρη του Θεού… έλεγαν την Ηλιούπολη στο ταχυδρομείο του Μακρυγιάννη.
Έτσι η Ηλιούπολη αποκτά για ταχυδρόμο της τον Απόστολο Παπαγγέλου.
Ξεκίναγε με τα πόδια από το Κουκάκι ο Απόστολος, πέρναγε τα Αρμένικα, διέσχιζε τη Δάφνη, έφτανε στη Χαραυγή, από εκεί στη στάση Μαρκέα.
Εκεί ξεκίναγε ο πρώτος τομέας της Ηλιούπολης.
Εκείνη την εποχή η Ηλιούπολη χωριζόταν σε πέντε τομείς.
Ο πρώτος τομέας άρχιζε από τη στάση Μαρκέα και τελείωνε στο Νησάκι. Ήταν η περιοχή που δύο ρέματα ένωναν την ορμή τους. Στο σημείο αυτό υπήρχε μια νησίδα. Αυτή η νησίδα έδωσε το όνομα στην περιοχή.
Στο Νησάκι στεκόταν για μια ανάσα ο Απόστολος.
Εκεί υπήρχε ένα ξύλινο γεφυράκι και μια μικρή ταβέρνα. Νησάκι το όνομά της.
Ο δεύτερος τομέας ήταν των προνομιούχων, θυμάται ο Απόστολος.
Άρχιζε μετά το Νησάκι και τελείωνε κάτω από τον Προφήτη Ηλία.
Στα Προεδρικά. Έτσι έλεγαν την περιοχή.
Εκεί έμεναν οι Πρόεδροι της Κοινότητας Ηλιούπολης όπως οι
Πετρόπουλος, Κωνσταντινίδης κ.α.
Τα σπίτια τους «Βίλες» με ανεμόμυλους, τεράστιους κήπους, με τις υπηρέτριες να παραλαμβάνουν την αλληλογραφία των αφεντικών.
Χαρακτηριστικά θυμάται ο Απόστολος χαμογελώντας, πόσα «επιφυλάσσομαι» άκουγε, όταν παρελάμβαναν τα γράμματα.
Μια υπόσχεση με διάρκεια ενός χρόνου. Την Πρωτοχρονιά τα «επιφυλάσσομαι» έπαιρναν σάρκα και οστά! Μεγάλη η χαρά του ταχυδρόμου.
Στη στάση Παραθύρα έκανε τη δεύτερη στάση ο Απόστολος.
Εκεί στο μπακάλικο του Παραθύρα. Δύο κουβέντες, ένα βιαστικό κολατσιό στη συνέχεια λίγο νερό από τη βρύση του στρατηγού.
Βέβαια, ο καλός στρατηγός έξω από την περίφραξη της εξαιρετικής κατοικίας του είχε και μια βρύση για τους περαστικούς.
Μια και μιλάμε για καλούς, εδώ ο Απόστολος θυμάται και τον καλό εφοπλιστή κύριο Πρωτόπαπα που δώρισε στις καλόγριες, από το Μετόχι της Τήνου, την έκταση όπου αργότερα κτίσθηκαν τα εκπαιδευτήρια «ΘΕΟΜΗΤΩΡ» .
Έπαιρνε λοιπόν την κούρασή του και τα ταλαιπωρημένα πόδια του και δρόμο για τον τρίτο τομέα. Ήταν πολύ δύσκολη περιοχή.
Άρχιζε από τη σημερινή Ηρώων Πολυτεχνείου και τελείωνε στην οδό Βουλιαγμένης.
Ένα σπίτι κάθε εκατό μέτρα. Σύνολο σπιτιών εκατόν δύο.
Εκεί βρισκόταν και η εξοχική βίλα με το σιδερένιο ανεμόμυλο του κυρίου Χατζημιχάλη. Στολίδι για την περιοχή, ξεπρόβαλλε με μεγαλοπρέπεια ανάμεσα στους κατσικόδρομους και τα ρέματα.
Εκεί υπήρχαν εκτάσεις των Ναστέων με χορτάρια για την τροφή των ζώων.
Όταν ήταν η εποχή του θερισμού των χορταριών, ο Απόστολος θυμάται τη μάνα του να έρχεται από το «Κατσιπόδι» της Δάφνης για να θερίσει τα χορτάρια.
Δούλευε όλη τη μέρα και η πληρωμή της ήταν ένα καρβέλι ψωμί.
Έπρεπε να βοηθήσει την οικογένεια και η μάνα…
Ο τέταρτος τομέας της Ηλιούπολης άρχιζε από την οδό Φωκίδος, έπιανε την περιοχή του Αγίου Νικολάου, εκεί στα περιβόλια του Μαμάη. Ευλογημένο μέρος, με πολύ νερό και η βλάστηση περίσσευε…!
Επί της σημερινής Κυπρίων Ηρώων υπήρχε και μια φλέβα νερού.
Ο γέρο Φραγκουδάκης γέμιζε με νερό ένα βαρέλι, το φόρτωνε στο γαϊδουράκι του και το πούλαγε σε όσους δεν μπορούσαν να διασχίσουν τα ρέματα που υπήρχαν στην περιοχή.
Τα πιο βατά σημεία ήταν τα Κανάρια, το Νησάκι, τα Προεδρικά μέχρι του Παραθύρα.
Η γειτονική Αργυρούπολη ανύπαρκτη. Εκεί οι Ντελήδες οι βοσκοί έβοσκαν τα κοπάδια τους.
Ο πέμπτος τομέας η Αγία Μαρίνα, γνωστή σαν η Πηγάδα.
Ήταν η περιοχή που φιλοξενούσε δύο νταμάρια. Η σκόνη από τα φουρνέλα αποπνικτική και ο θόρυβος έφτανε μέχρι τη Δάφνη.
Δύσκολη και υποβαθμισμένη περιοχή, καμιά φορά ο Απόστολος αποκαμωμένος, με ένα δυνατό σφύριγμα, έβγαζε στα παράθυρα τους νοικοκυραίους και τους ειδοποιούσε ότι το γράμμα τους βρίσκεται κάτω από μια πέτρα. Όταν δεν τον βάσταγαν τα πόδια του, μερικές φορές έκανε τέτοιες συνεννοήσεις.
Ξέφραγο το νεκροταφείο θυμάται…και γιατί να περιφραχθεί; σκεπτόταν χαμογελώντας. Δεν ακούστηκε ποτέ ότι κάποιος ξέφυγε από εκεί…. ή κάποιος βιαζόταν να πάει…!
Εκεί ήταν και το μπακάλικο του Δουδουνή. Έπινε και άλλο ένα ποτήρι νερό όταν έφτανε.
Αυτές οι εξαντλητικές διαδρομές σταμάτησαν για τον Απόστολο το 1947.
Όταν τον κάλεσε η Πατρίδα να την υπηρετήσει.
Η θητεία τον βρίσκει παντρεμένο με την καλή του Παναγιώτα και με ένα γιο, το Γιώργο.
Παρουσιάζεται στο Χαϊδάρι. Στην Ταχυδρομική Υπηρεσία Στρατού.
Από εκεί βρίσκεται για ευνόητους λόγους στη Μακρόνησο.
6ος Λόχος - 2ο Τάγμα σε μια σκηνή, μαζί με κάτι ηθοποιούς θυμάται…Δώσανε και παραστάσεις. Μαζί με αυτές όμως και ανομολόγητα μαρτύρια. Η έλλειψη νερού βασανιστική.
Όμως ο Απόστολος Παπαγγέλου αντέχει…δεν υπογράφει καμία «δήλωση μετανοίας» .
Ατρόμητα αντιμετωπίζει τον κίνδυνο, περιφρονεί τον ίδιο το θάνατο και υπερασπίζεται τα ιδανικά του.
Υποφέρει και αντέχει…
Άλλης …κοπής άνθρωποι. Γεννημένοι ήρωες!
Το 1948 βρίσκει τον Απόστολο στον Έβρο.
Στο ταχυδρομείο του τάγματος. Όλα τα γράμματα πέρναγαν από λογοκρισία , φυσικά και τα δικά του. Τρόμος παντού.
Ένα πρωινό τον καλεί ο διοικητής και του ανακοινώνει ότι η γυναίκα του η Παναγιώτα είναι άρρωστη.
Η άδειά σου Απόστολε είναι ανοιχτή, θα επιστρέψεις μόλις τακτοποιηθεί το θέμα της γυναίκας σου.
Ο Απόστολος έρχεται στην Αθήνα και συναντάει τη γυναίκα του την Παναγιώτα, στο σανατόριο του Παπανικολάου στα Μελίσσια.
Συγκλονιστικές οι στιγμές που ακολουθούν. Το μόνο φάρμακο για την φυματίωση η στρεπτομυκίνη. Η τιμή της μία λίρα έκαστη.
Ο Απόστολος, γνήσιος ήρωας, καταφέρνει με πολύ κόπο και εξασφαλίζει τα φάρμακα για την Παναγιώτα.
Επιστρέφει στον Έβρο και το 1950 απολύεται.
Μαζί με το απολυτήριο, ο διοικητής του δίνει και μία συστατική επιστολή. Λίγα καλά λόγια για το στρατιώτη Απόστολο Παπαγγέλου.
Το 1951 με το Νόμο 751 ο Απόστολος Παπαγγέλου επανέρχεται στην Ηλιούπολη.
Το ίδιο δρομολόγιο. Περπάτημα από άκρη σε άκρη όλη την Ηλιούπολη.
Σε αυτές τις διαδρομές μέσα στις βροχές και στα κρύα, ο Απόστολος ανακαλύπτει μετά από μια πλευρίτιδα, ότι η φυματίωση ήρθε και σε εκείνον.
Ένα χρόνο πέρασε μέσα στο σανατόριο των δημοσίων υπαλλήλων στο Νταού Πεντέλης.
Τον Αύγουστο του 1953 η είδηση του θανάτου της αγαπημένης του γυναίκας της Παναγιώτας, της μάνας του μονάκριβου Γιώργου του, πέφτει σαν κεραυνός και ο Απόστολος ζει τραγικές μέρες.
Το μικρό Γιώργο που ήταν μόλις επτά χρονών, φρόντιζαν οι γονείς του Απόστολου, οι οποίοι, λίγο μετά το θάνατο της Παναγιώτας, άρχιζαν να συμβουλεύουν τον Απόστολο να ξαναπαντρευτεί.
Ο μικρός Γιώργος είχε ανάγκες που μόνο μια νέα γυναίκα θα μπορούσε να καλύψει.
Η βασανισμένη γιαγιά ένιωθε ότι πλησίαζε το τέλος της και η αγωνία της για το μικρό Γιώργο την έκανε να αναζητά λύσεις.
Εκεί στη άγονη περιοχή της Ηλιούπολης, του τρίτου τομέα με τα εκατόν δύο σπίτια, ο Απόστολος συναντάει την Ιουλία Φλούρη.
Έμενε σε ένα μικρό νοικοκυρεμένο σπιτάκι στους δρόμους τους δύσκολους με τα χαλίκια.
Όταν ο Απόστολος παρέδιδε στην Ιουλία γράμματα , εκείνη , για να τον ευχαριστήσει του έδινε φρέσκα αυγά από τις κότες της.
Θείο δώρο τότε για τον μοναχογιό του!
Καλή γυναίκα η Ιουλία, ευγενική ψυχή και μόνη της.
29 Αυγούστου του 1954 ο Απόστολος παντρεύεται στην Κοίμηση της Θεοτόκου την Ιουλία.
Έτσι ο Απόστολος Παπαγγέλου μετακομίζει πλέον μόνιμα στην Ηλιούπολη, στο σπιτάκι με τα λουλούδια και τη μεγάλη καρδιά.
Ζει με την Ιουλία και το γιό του και είναι ευχαριστημένος.
Μετατίθεται και στο ταχυδρομείο της Δάφνης, πολύ πιο κοντά και έτσι μειώνεται λίγο ο ποδαρόδρομος.
Η ζωή του αρχίζει και φωτίζεται. Θυμάται με νοσταλγία τις βόλτες στην κεντρική πλατεία της Ηλιούπολης.
Μια μεγάλη αλάνα η κεντρική πλατεία, παρέα της το μικρό περίπτερο του Λουκάκη και ένα μικρό μανάβικο.
Το 1964 η Ηλιούπολη έγινε Δήμος, έφτασε και το λεωφορείο μέχρι τα Κανάρια και αργότερα απέκτησε και το δικό της ταχυδρομείο.
Επί της οδού Λεωφόρου Ειρήνης σε ενοικιαζόμενο κτίριο.
Ο Απόστολος Παπαγγέλου συνταξιοδοτείται το 1982.
Τα τρία τελευταία χρόνια πριν τη σύνταξή του, δούλευε στα γραφεία του Ταχυδρομείου.
Ωστόσο, 35 ολόκληρα χρόνια, ο Απόστολος Παπαγγέλου με συνέπεια, ήθος και ταπεινότητα υπηρέτησε ένα σπουδαίο καθήκον.
Μέσα από αντίξοες συνθήκες πρόσφερε στην Ηλιούπολη τα μέγιστα.
Έζησε όμορφα με την Ιουλία του και το μοναχογιό του στη «δική» του Ηλιούπολη, κατάφερε και ταξίδεψε μαζί τους και σε άλλες χώρες.
Γεμάτη η ζωή του και από χαρές και από πίκρες.
Η μεγαλύτερη πίκρα στη ζωή του Απόστολου ήρθε το 2003.
Τότε έχασε το μονάκριβο γιο του, το Γιώργο.
Καπετάνιος στα καράβια ο Γιώργος, έφυγε πολύ νωρίς για το μεγαλύτερό του ταξίδι.
Θρήνος ατελείωτος, δεν σταματάει ποτέ.
Κουράγιο, ήρωα Απόστολε.. Έχεις τα δύο σου εγγόνια. Τον Αλέξανδρο και την Παναγιώτα. Εξαιρετικά παιδιά, λέει με συγκίνηση ο Απόστολος.
Πήραν και τα δύο την εξυπνάδα της γιαγιάς τους, της ηρωικής Παναγιώτας που έφυγε νωρίς στα 29… παίρνοντας μαζί της και την προίκα από το Άουσβιτς.
Υπάρχει πάντα η θέση της στην καρδιά του Απόστολου…της οφείλει τη ζωή του και τα εγγόνια του…!
Το 2007 ο Απόστολος ζει την τραγωδία του χαμού της Ιουλίας του, της δεύτερης γυναίκας του.
Έφυγε και η Ιουλία του. Βιάστηκε να συναντήσει το Γιώργο τον καπετάνιο τους. Τον μεγάλωσε, ήταν και.. παιδί της.
Στη συνέχεια η ζωή βρίσκει τον Απόστολο μόνο του, στο σπίτι με την αυλή τη γεμάτη γλάστρες, ζωγραφισμένες από τα χέρια της Ιουλίας.
Παρέα του, οι αναμνήσεις του και παντού φωτογραφίες του Γιώργου του, της Ιουλίας του, της ζωής του!
Δύο διπλώματα τιμής και ένα αναμνηστικό μετάλλιο κρεμασμένα στο τοίχο.
Διαβάζω:
Αναμνηστικό μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης: 1941-1945 Οκτώβρης του 1986.
Δίπλωμα τιμής από Δήμο Ηλιούπολης Μάιος 1988
Δήμαρχος Δημήτρης Κιντής.
Αναμνηστικό μετάλλιο Εθνικής Αντίστασης για τα
πενήντα χρόνια από την ίδρυση του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου 1941-1991.
Υποκλίνεται η Ηλιούπολη σήμερα, Απόστολε Παπαγγέλου στο δύσκολο και ακατάπαυστο αγώνα της ζωής σου.
Σου οφείλει ένα γράμμα και αυτή!
Αγαπητέ,
Απόστολε Παπαγγέλου
Η Γενναιότητα είναι αρετή που τη διαθέτουν λίγοι.
Σε εσένα περίσσευε πάντα…!
Και την Αρετή πάλι λίγοι τη διαθέτουν…
Σε εσένα και αυτή περίσσευε πάντα…!
Για το μεγαλείο της Ψυχής σου, της Προσφοράς σου, της Περηφάνιας σου και της Γενναιότητάς σου θέλουμε να μας επιτρέψεις να σου απονείμουμε αυτό το βραβείο.
Σε ευχαριστούμε και σε τιμούμε που περπάτησες πόντο πόντο την Ηλιούπολη και δεν έβγαλες άχνα…!
Επαινούμε τη διαδρομή σου.
Είναι κίνητρο βελτίωσης όλων μας.
Σε ευχαριστούμε που υπάρχεις!
Πιστεύω, άξιζε να το διαβάσετε!