Σήμερα το μπλογκοσπιτάκι μου γιορτάζει! Γιορτάζει τους 6 μήνες, από τότε που άνοιξε τις πόρτες και τα παραθύρια, στο μπλογκόκοσμο. Ακόμα γιορτάζει και τις 100 αναρτήσεις του! Η πρώτη ανάρτηση έγινε 29/04/09. Δηλαδή το γιορτάζουμε, όλοι μαζί!!! Ως παραδοσιακός τύπος τα κρατάω αυτά! Ήταν 6 πανέμορφοι μήνες, που μου έδωσαν τη δυνατότητα να γνωρίσω εσάς, τους πανέμορφους ανθρώπους, που κάθε φορά, φροντίζατε να αφήνετε με τις σκέψεις σας,τη γλύκα της φιλίας! Εκεί βρίσκει η τουρκουάζ καρδούλα μου,την καινούργια της αυγή και ξανανιώνει!!! Σιγά μη δεν το γιορτάσω! Ως αθεράπευτα ροκόπληκτη και επειδή ανακάλυψα με μεγάλη χαρά, αρκετούς φίλους της ίδιας συνομοταξίας και παρόμοιων αναμνήσεων, σας ροκοκερνάω...
Σας ροκοφιλώ!
Να και το δώρο του εκτός γάμου,διαδικτυακού μου παιδιού! Seirie μου, σε ευχαριστώ!
Η Γιάννα μας η τρυφερή, έκοψε από τον ανθόκηπο της καρδιάς της, το ευωδιαστό κόκκινο τριανταφυλλάκι και μας το άφησε στα τουρκουάζ σκαλοπάτια της αυλής μας ! Μοσχομύρισε ο τόπος! Σε ευχαριστώ καλή μου!
Ήρθε και η ΙΛΥΣ μας, γύρω στα χαράματα,αεράτη και φυσάτη... με το δωράκι της,κούρδισε τις χορδές μας και το πάρτυ συνεχίζετε...
Με αυτά και με τα άλλα, ο χρόνος περνάει και χωρίς να το πολυκαταλάβεις, γίνεσαι... μισός αιώνας! 50 και κάτι...
Οι ειδικοί λένε, ότι είναι η ηλικία που αρχίζουν τα παρατράγουδα.
Χοληστερινούλα, ζαχαράκι, καρδούλα, ουρικούλι οξύ, πιεσούλα, μεσούλα κ.α Τα καλοπιάνω... Το κακό είναι ,ότι δεν μπορείς να διαλέξεις…τι πάει στο χαρακτήρα σου…. Σε διαλέγει εκείνο, και το κουβαλάς μέχρι νεοτέρας διαταγής… Ως άνθρωπος , διαθέτω εκτός από τα εκατοντάδες καλά, χιλιάδες στραβοανάποδα και μερικές τρισχαριτωμένες φοβιούλες. Φοβιούλες του τύπου: Κλειστοί χώροι Ύψη ψηλά Φάρμακα Γιατροί Με τους γιατρούς έχω μεγάλο θέμα Επειδή έχω αρκετούς φίλους γιατρούς και έχω ακούσει πράγματα και θαύματα, έχω μια ανησυχία όταν τους επισκέπτομαι.
Τέλος πάντων μην σας κουράζω ,υπέκυψα στις πιέσεις τους και είπα να ξεκινήσω το σέρβις… Ξεκίνησα από την καρδούλα μου. Σκέφτηκα την έχω χιλιοταλαιπωρίσει,ας της δώσω και πάλι την προτεραιότητα που της αρμόζει. Μια εξέταση που έκρινε ο γιατρός μου απαραίτητη να κάνω ήταν το τεστ κοπώσεως. Αφού με το καρδιογράφημα και τον υπέρηχο δεν έβγαλαν λαγό, προχωράμε σε άλλους τρόπους εξόντωσης… Χθες λοιπόν καλά μου φιλαράκια, ήταν το ραντεβού. Η ώρα 11.30 κι εγώ με τον καλό μου να με κανακεύει, με βαριά καρδιά βρίσκομαι στην κρύα αίθουσα του νοσοκομείου. Το πρώτο σοκ το έπαθα, όταν μου πήραν το ιστορικό και δήλωσα καπνίστρια. Αμέσως το ύφος του γιατρού, άλλαξε…αυτόματα ,μπήκα στη λίστα των μελλοθάνατων! Η δεύτερη ερώτηση ήταν αν πίνω. Λίγο κρασάκι, το ψιλοπίνω απαντώ. Λίγο… και το λίγο κακό κάνει, απαντάει Εκεί δεν σας κρύβω ξενέρωσα αφάνταστα. Γυμνάζεστε; Όχι απαντάω, αλλά κινούμαι, δεν είμαι του καναπέ… Ούτε διάδρομο; με ρωτάει απορημένος. Ούτε γιατρέ …δεν τα πάω καλά με όλα αυτά... Μέχρι που δεν σας πιστεύω, μουρμουρίζει. Μια ελάχιστη ελπίδα, περί της ζωής μου, ζωγραφίστηκε στο πρόσωπό του, όταν σε ανάλογη ερώτηση του απάντησα, ότι ζουν οι γονείς μου, ηλικίας 90 και 95 . Τελειώνοντας με το ιστορικό , άλλος γιατρός μετά από σχετική καλωδίωση, με τοποθετεί στο διάδρομο. Αρχίζω το τρεξιματάκι, η πίεση και το χτυποκάρδι ανεβαίνουν στα ύψη. Αντέχω… Μετά από δέκα λεπτά και αφού εξάντλησα τις απαραίτητες ταχύτητες μου ανακοινώνει, ότι πέρασα το τεστ με άριστα! Η ψυχούλα μου αρχίζει να επανέρχεται στη σωστή θέση της. Κυρία μου, με το ιστορικό που έχετε,(κάπνισμα) είστε τυχερή, δεν ξέρω όμως για πόσο ακόμα… αν δεν κόψετε το τσιγάρο. Τον ευχαρίστησα για το υγιεινό πρωινό που μου πρόσφερε… και ανακουφισμένη ζήτησα από τον καλό μου, να πιω ένα καφεδάκι και να καπνίσω ένα τσιγαράκι… Και μεταξύ καφέ και τσιγάρου προετοιμάζομαι ψυχολογικά για μια ακόμα φορά, για το κόψιμο του πολυαγαπημένου μου τσιγάρου! Πρέπει να πω το δικό μου ΟΧΙ στη νικοτίνη τον ύπουλο αυτό εχθρό! Τι τραβάει ο άνθρωπος ανά τους αιώνες… Και για να απομακρύνει το γνωστό και αναπόφευκτο... Αιωνία η μνήμη! Μια μουσική αναδρομή την ημέρα, το γιατρό τον κάνει πέρα... είναι το καλύτερο καρδιοτονωτικό!
Φίλοι μου, παρακαλώ μπορείτε να απολαύσετε,τη ζωή... Μέσα από τη θαυμάσια ψυχή της Τζούλιας μας! Σήμερα, με περίμενε μια πολύ ευχάριστη έκπληξη! Το μεράκι, η δεξιότητα, η αγάπη, η ευαισθησία, η ψυχή, της Μωβονεραιδένιαςδασκάλας μας, με καταγοήτευσε, με κατασυγκίνησε! Δημιούργησε και μου έστειλε αυτά τα αξιοθαύμαστα έργα, σε συνέχεια της προηγούμενης ανάρτησής μου. Τζούλια μου, δεν είμαι καθόλου μαρτυριάρα,αλλά πως μπορεί να μη μοιραστώ αυτή την ομορφιά...αυτή τη ζωντανή απόδειξη ζωής... Ζωή, σημαίνει να ξανοίγεις τη ύπαρξή σου στους ανθρώπους... Ζωή σημαίνει να μοιράζεσαι... Ζωή σημαίνει, αυτό που ένιωσα όταν αντίκρισα τις δημιουργίες της Τζούλιας! Απολαύστε φίλοι μου την ουσία της ζωής! Αν έχετε οποιαδήποτεαντίρρηση, με χαρά το συζητάμε μετά μουσικής όμως, σας παρακαλώ...
Ξύπνησα αν και ταλαιπωρημένη, απ΄τα άγρια χαράματα σήμερα. Δύσκολες μέρες και νύχτες... Όχι ότι είναι η πρώτη φορά, που ξαφνικά συμβαίνουν γεγονότα που παρακαλάω να είναι ένα άσχημο όνειρο... Αλλά να... δεν μπορείς να ζείς με την ιδέα του θανάτου... Όσο και αν γνωρίζουμε, ότι ο θάνατος δεν μας εγκαταλείπει ποτέ... Πρέπει να μάθουμε αυτό το απαράδεχτο, να το παραδεχόμαστε... Σε αυτή τη δύσκολη στιγμή μου, νιώθω την ανάγκη να σας πω, ότι εκτός από τους δικούς μου ανθρώπους, που είναι κοντά μου και η στήριξή τους με δυναμώνει,αυτό που με συγκινεί αφάνταστα, είναι η δική σας αγάπη και βοήθεια. Τα λόγια σας, η θετική σας αύρα,η αγάπη σας, είναι για μένα φιλί ζωής... Θέλω να σας ευχαριστήσω από τα βάθη της ψυχής μου, όλους μαζί και κάθε έναν ξεχωριστά. Δεν είναι τυχαίο που άλλαξα τη φωτογραφία του προφίλ μου. Ένιωσα ότι, αυτή η φωτογραφία αποτυπώνει αυτό που νιώθω. Καταφέρατε να δώσετε στη ματιά μου το τουρκουάζ,αγαπημένο χρώμα της... Η ματιά ενός ανθρώπου φτάνει για να συντρίψει τη μοναξιά... Πάντα πίστευα ότι υπάρχουν πολλές τέτοιες ματιές... Εσείς, μου το αποδείξατε! Έκανα λοιπόν, ένα παζλ...Το παζλ της ζωής... Το παζλ των φίλων... Δεν σας έχω δει (εκτός από το Νίκο τη Τζούλια και την Πόλυ ) αλλά έχω διαβάσει τις ψυχούλες σας και είναι σαν να σας ξέρω χρόνια... Νιώθω τη ζεστή αγκαλιά σας! Να σας πω και τη δημιουργική σκέψη μου, μεταξύ μας... Μόλις ηρεμήσω, ο πρώτος πίνακας που θα ζωγραφίσω θα είναι όλοι εσείς... Ακριβώς έτσι...ένα παζλ πολύχρωμο και ζωντανό! Εύχομαι υγεία για όλους ! Υ.ΓΠόλυ μου, είσαι το μυρωδάτο υπέροχο λεμονάκι, γλυκό... του κουταλιού! LIA μου, μια ανθισμένη αμυγδαλιά μου βγήκε ότι είσαι..!
Χθες βράδυ στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν εκεί...
Αγωνιούσε για τα προβλήματα της πόλης μας...
Έδινε το δικό του αγώνα...
Ήθελε την Ηλιούπολη, πόλη του ΗΛΙΟΥ...ήθελε την Ηλιούπολη, Ανθρώπινη Πόλη...
'Όπως την είχε μάθει τότε...
Τότε που ήμασταν παιδιά.
Παιδιά και συμμαθητές στο 5oΔημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης.
Tότε που κάθε τάξη είχε 70 μαθητές.
Καθόμασταν τρεις, τρεις και το θρανίο χωρούσε, και τις σκανδαλιές…
Αργότερα, σπουδές, γάμοι, παιδιά και η Ηλιούπολη παρούσα…
Η αγάπη για την πόλη μας, η γλυκιά αγκαλιά των παιδικών μας αναμνήσεων, μας ένωσε και πάλι.
Από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, θέλαμε η πόλη μας ,να παραμείνει ανθρώπινη να παραμείνει η ηλιόλουστη γειτονιά .
Κόντρα στα συμφέροντα που την ήθελαν γιγαντωμένη ,τσιμεντένια και απρόσωπη!
Μ'έκλεισε μέσα η βροχή και μένω τώρα να εξαρτιέμαι από σταγόνες. Όμως που ξέρω αν αυτό είναι βροχή
ή δάκρυα από τον μέσα ουρανό μιας μνήμης;
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω τα φαινόμενα χωρίς επιφύλαξη, αυτό βροχή, αυτό δάκρυα.
Στεγνή στέκομαι ανάμεσα στα δύο ενδεχόμενα : βροχή ή δάκρυα, κι ανάμεσα σε τόσα διφορούμενα : βροχή ή δάκρυα, έρωτας ή τρόπος να μεγαλώνουμε, εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου.
Το κάθε τελευταίο, τελευταίο τ'ονομάζω χωρίς επιφύλαξη. Και μεγάλωσα πολύ για να είναι αυτό αφορμή δακρύων. Δάκρυα ή βροχή, που να ξέρω? Και μένω να εξαρτιέμαι από σταγόνες. Και μεγάλωσα πολύ για να περιμένω άλλο μέτρο όταν βρέχει κι όταν δεν βρέχει άλλο.
Σταγόνες για όλα. Σταγόνες βροχής ή δάκρυα. Από τα μάτια κάποιας μνήμης ή τα δικά μου. Εγώ ή μνήμη, που να ξέρω; Μεγάλωσα πολύ για να χωρίζω τους χρόνους. Βροχή ή δάκρυα. Εσύ ή μικρή αποχαιρετιστήρια αιώρηση σκιάς του τελευταίου φύλλου. (Κ.ΔΗΜΟΥΛΑ-ΤΟ ΔΙΑΖΕΥΤΙΚΟΝ ή)
Λατρεύω τη βροχή...
Δεν μπορούσα, να μη μοιραστώ μαζί σας, την εξαιρετική αφιέρωση του διαδικτυακού παιδιού μου! Seirie, σε ευχαριστώ, μέσα από την καρδιά μου, για τις συγκινήσεις που προσφέρεις στη "μανούλα"! Είδατε παιδιά που μεγάλωσα, με τη βροχή παρέα...
Μετά από λίγο μαθαίνεις την ανεπαίσθητη διαφορά ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα Με τη χάρη μιας γυναίκας και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα, γιατί το έδαφος του Αύριο είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια …και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις… Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ Αντί να περιμένεις κάποιον να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
(Χόρχε Λούις Μπόρχες- Μαθαίνεις)
Και έτσι, έμαθα να ζωγραφίζω και να φτιάχνω τον κήπο μου... Υ.Γ. Για αυτή την ανάρτηση, ευθύνεται ο Τόλης, ο ποιητής μας Τόλης Νικηφόρου. Ξαμολιέμαι στο πανέμορφο λιβάδι του, στην απεραντοσύνη του απείρου, στα γοητευτικά δευτερόλεπτα και μαθαίνω...
Μια ροκ ιστορία ζωής, αποδεικνύει γιατί είμαι ροκ...
Γιατί το ροκ δεν είναι μόνο μουσική.
Γιατί το ροκ είναι στάση ζωής.
Είναι ιδανικό.
Είναι ταξίδι ζωής, συναίσθημα, ευχαρίστηση, όνειρο, δύναμη, ελευθερία,αγάπη...
Για μένα, εκφράζει τον ειλικρινή άνθρωπο,τον ασυμβίβαστο,τον τολμηρό,τον ευθύ,τον αυθεντικό, αυτόν που έχει το θάρρος να ερωτευτεί.,να ζήσει και να αγαπήσει, χωρίς κρατούμενα..!
Στην ηλικία της νιότης, έβλεπα τον κόσμο, με το βλέμμα καρφωμένο στο όνειρο...
Κάπως έτσι έβλεπε τον κόσμο και ο ο Δημήτρης,.
Μόνο που εκτός από τη μηχανή του, ήταν απαραίτητο γι αυτόν να υπάρχει και η κιθάρα του...
Μαζί της το όνειρο, ταξίδευε σε όλο τον κόσμο...
Αυτό το όνειρο, μας οδήγησε στον έρωτα και στη συνέχεια στο γάμο.
Κιθάρες, κιθάρες,κιθάρες και μουσικές, ροκ μουσικές, παντού...
Όπως και δωμάτια για τις κιθάρες!
Ήταν μέλη της οικογένειας κι αυτές...
Αργότερα, ο γιός μας,κατά έναν περίεργο τρόπο ,έγινε ίδιος ο μπαμπάς του!
Γέμισε το σπίτι μας και αργότερα το σπίτι του, με κιθάρες...
Πείτε μου δεν είναι ίδιοι;
Αυτά είναι τα ροκ αγόρια μιας οικογένειας, που έζησε υπέροχες στιγμές, και όταν κάτι άλλαξε... δεν δίστασαν να τραβήξουν ξεχωριστά το δρόμο τους .
Χωρίς συμβιβασμούς και υποκρισίες, έτσι όπως είχαν μάθει...
Η αγάπη, πάντα ήταν πάνω από όλα, συνέχιζε να ενώνει από διαφορετικά σπίτια, μέχρι σήμερα...
Σήμερα,τους καμαρώνω...
Το μόνο που άλλαξε ,είναι ότι το επάγγελμα του μπαμπά είναι μουσικός, ενώ ο γιός κρατάει τη μουσική σαν χόμπυ.
Σπούδασε και διάλεξε άλλο επαγγελματικό δρόμο.
Αθεράπευτα ροκ λοιπόν, συνεχίζω να πορεύομαι να αγαπώ,να ονειρεύομαι και να ελπίζω...
Η χθεσινή βραδιά στο "μπαράκι του Βασίλη"ήταν εξαιρετική!
Με πήγε πίσω και μου θύμισε, άπειρες τέτοιες βραδιές, που μια κιθάρα κάποιοι στίχοι-συνθήματα σφράγισαν μια ολόκληρη εποχή!
Επηρεασμένη...κατέληξα σε αυτή την ανάρτηση...
Είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε...
Εύχομαι μια υπέροχη βδομάδα, σε όλους σας!
To Σάββατο 10/10/09 στο "Μπαράκι του Βασίλη" Διδότου 3, Κολωνάκι στις 22.30, ο Χάρης Γιούλης παρουσιάζεται και παρουσιάζει... Το «Φαροφύλακα», τραγούδια που έγραψε και ερμηνεύει ο ίδιος, σε στίχους του Άγγελου Παπαγεωργίου καθώς και καινούργια τραγούδια του, σε ποίηση Γιώργου Δουατζή.
Στην παράσταση θα ακουστούν τραγούδια, από το Ελληνικό και ξένο ρεπερτόριο, πάντα με τη δική του παρέμβαση, στην ερμηνεία και στην ενορχήστρωση . Τραγούδια, από μεγάλους μας συνθέτες της έντεχνης, παραδοσιακής και ροκ μουσικής. Ένα τρίωρο πρόγραμμα, με εκπλήξεις χιούμορ και πολύ κέφι, θα μας κρατήσει συντροφιά!
Τον συνοδεύουν οι μουσικοί: Γιώργος Κομπογιάννης πλήκτρα, Θωμάς Σοπιλίδηςέγχορδα, Στέφανος Κρεμμύδας κρουστά, Φώτης Σκαρμούτσος μπάσο. Φυσικά θα είμαι εκεί και, φυσικά όποιος μπορέσει να κοπιάσει!
.jpg)
Μεγάλωσα πολύ για να ονομάζω
