Πέμπτη 17 Σεπτεμβρίου 2009

Ζω...Ζεις...Ζούμε...Προχωράμε, όρθιοι... όμως, Έτσι;


Ζω…
– Δε φοβάσαι που θα πεθάνεις;
– Σήμερα πάντως ζω! Σου σφίγγω τα χέρια, σε κοιτάζω στα μάτια. Μήν αφήνεις ποτέ σου το σήμερα να μαραίνεται. Μην αφήνεις τη ζωή να χάνεται σαν την άμμο μέσα απo τα δάκτυλά σου. Ζήσε. Κατάλαβες; Ζήσε! Μη βάζεις το σήμερα ενέχυρο σ' αυτό που εννοούνε μερικοί μουχλιασμένο Αύριο. Το Σήμερα είναι δικό σου, φίλε. Αγάπησέ το!
Συγχωρώ!
– Δίνε το χέρι σου στον άλλο χωρίς να κρίνεις. Κάνε του λίγο χώρο μέσα σου να ξαποστάσει. Να πιεί μια γουλιά νερό. Σ' αυτό τον κόσμο, παλικάρι, όλοι έχουμε μερίδιο σε όλα. Μερίδιο στη χαρά, στα λάθη στην απόγνωση. Κι εσύ, θα 'ρθουν φορές που θα τα κάνεις θάλασσα στη ζωή σου. Ε! Δε θα σημάνει ποτέ γι' αυτό το τέλος του κόσμου! Εγώ είμαι γέρος, κι ακόμα κάποιες φορές τα κάνω θάλασσα. Δε βγαίνει με συνταγές η ζωή. Aντε στην υγειά σου!
Ελπίζω!
– Μην πικραίνεσαι, είπε. Και βούρκωσε. Είναι όμορφη η ζωή. Πιστεψέ με. Αξίζει να τη ζεί κανείς, έστω κι αν κάποτε γεμίζει πληγές. Σε νιώθω. Λες να μην τα ξέρω όλ' αυτά; Μα να θυμάσαι πάντα, φιλαράκο, πως αύριο ξημερώνει μια καινούρια μέρα. Δε σταματάει πουθενά η ζωή. Μη σε μπερδέψουνε κάτι κακομοίρηδες, που σφίγγουν σαν το παραδοσάκουλο της ψυχής τους. Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή. Τωρα έχεις φουρτούνα εσύ, και δεν καταλαβαίνεις τίποτα. Φύλαξέ τα όμως στο μυαλό σου αυτά που ακούς. Δεν σου κάνω το δάσκαλο. Ένας γερο-ξεκούτης είμαι. Μα αυτά τα πράγματα έτσι γίνονται. Το ξέρω καλά. Αν θέλεις να φύγεις, φύγε. Κανείς δεν μπορεί να σε κρατήσει. Προχώρα όρθιος όμως. Έτσι;
(Από το χρώμα του φεγγαριού-Αλκυόνη Παπαδάκη)

16 σχόλια:

Μαρια Νικολαου είπε...

Δεν φοβαμαι να πεθανω
Αρκει να μην υποφέρω...

Υπεροχη η Παπαδάκη

Καλημερα Ολγα μου :)

55fm είπε...

Mαρία μου όταν ήμουν πιο μικρή έτρεμα με την ιδέα του θανάτου.
Όσο μεγαλώνω,το βλέπω αλλιώς...αλλά, αυτό που λες,η αρρώστια και η ανημποριά με παραλύουν.
Μ΄αρέσει η Παπαδάκη, έχω ανάγκη την απλή,ζούμερη, ουσιαστική γραφή της.
Φιλάκια,καλημέρα!

55fm είπε...

Mαρία μου όταν ήμουν πιο μικρή έτρεμα με την ιδέα του θανάτου.
Όσο μεγαλώνω,το βλέπω αλλιώς...αλλά, αυτό που λες,η αρρώστια και η ανημποριά με παραλύουν.
Μ΄αρέσει η Παπαδάκη, έχω ανάγκη την απλή,ζούμερη, ουσιαστική γραφή της.
Φιλάκια,καλημέρα!

Ανώνυμος είπε...

Αχ Ολγάκι, δεν είναι μόνο οι υπέροχοι στίχοι που συγκινούν.
Είναι η ευαισθησία της δικιάς σου ψυχής, που τα φέρνει κοντά μας.
Να είσαι πάντα έτσι..Γιώτα

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΦΙΛΗ ΜΟΥ ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟ ΟΛΟ ΤΟ ΚΕΙΜΕΝΟ.ΣΙΓΟΥΡΑ Η ΖΩΗ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΧΑΝΕΤΑΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΑΜΜΟ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΗ ΚΑΘΕ ΛΕΠΤΟ.
ΚΑΛΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ.

Betty's Cuisine είπε...

Υπέροχο απόσπασμα, τα βιβλία της Παπαδάκη κατέχουν περίοπτη θέση ανάμεσα στα βιβλία μου...
Δεν με τρομάζει η ιδέα του θανάτου, μόνο η ιδέα της ανημπόριας...
Καλό σου βράδυ...

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΜΟΥ ΧΑΡΙΣΑΝ ΕΝΑ ΛΟΥΛΟΥΔΙ ΨΥΧΗΣ ΑΠΟΨΕ ΚΑΙ ΕΙΠΑ ΝΑ ΤΟ ΧΑΡΙΣΩ ΣΕ ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΑΠΟ ΕΣΑΣ.ΧΑΡΑ ΜΟΥ ΑΝ ΘΑ ΤΟ ΠΑΡΕΙΣ.ΤΟ ΕΧΩ ΒΑΛΕΙ ΔΙΠΛΑ ΔΕΞΙΑ.ΚΑΛΟ ΒΡΑΔΥ ΦΙΛΗ ΜΟΥ.

ANAZHTHSH είπε...

Μοίρασμα σκέψεων, καταθέσεις ψυχής ,ανταλλαγή συναισθημάτων που μας βγάζουν απ΄την πλανερή καθημερινότητα , αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μας και γιατί όχι μας κάνουν καλύτερους.Καλό ξημέρωμα γλυκιά μου.

mareld είπε...

Ροδαλένια μου, τρυφερή και φωτεινή!

Χάρηκα τόσο πολύ..

Δεν λέω πως δεν έχεις δίκιο να φρικάρεις ...
Όμως κρατήσου . Μην αφεθείς !

Τα πέντε πράγματα που κρύβεις μέσα σου , υπεράσπισέ τα !
Κάτι θα γίνει . Δεν μπορεί ..

Η ζωή ποτέ δεν περιφρόνησε τους εραστές της .

Και κάτι άλλο . Ίσως πιο ποιητικό .

Φύτεψε άνθη στις ρωγμές της πίκρας σου .

Κι υστερα, βρες ένα μικρούλι ξέφωτο και κάθισε
ν' απολαύσεις τ' άρωμά τους .

Α ! Κι αν θέλεις , μην ξεχάσεις πως υπάρχουν πάντα κάποιοι
που αξίζει να τους προσφέρεις ένα σου χρυσάνθεμο .. !

Ξεφυλλίζοντας τη σιωπή - Αλκυόνη
Παπαδάκη

Καρδούλα μου..μια γλάστρα με ροζ χρυσάνθεμα ν΄αντέξει ως το χειμώνα, αφήνω στη πόρτα σου..βλέπω το χαμόγελό σου..

Ευχαριστώ Εσένα και τη Αλκυόνη Παπαδάκη!

Φιλιά στα όνειρά Σας!

ΥΓ
Δύσκολα..αλλά "Κι ο άνθρωπος σαν τα δέντρα είναι. Ανθίζει, κάνει καρπούς, μαδάει, και πάλι απο την αρχή"

55fm είπε...

Γιωτάκι μου, καλωσήρθες!
Τι ευχάριστη έκπληξη.Κατάφερες και ήρθες στη μπλογκογειτονιά μας.
Να ετοιμάζεσαι σιγά-σιγά για το δικό σου μπλογκόσπιτο.
Αναλαμβάνω τα σχέδια κ.λ.π., δεν θα κάνουμε ημιυπαίθριους,θα είναι ανοιχτό και δεν θα μας "τακτοποιήσει" κανείς!
Τα λόγια σου με συγκίνησαν, μέσα από την καρδιά μου σε ευχαριστώ. Διαισθάνομαι, ότι ανοίγει ένας πανέμορφος,κύκλος για σένα.
Θα είμαι δίπλα σου, να σε χαίρομαι καθώς θα απολαμβάνεις...
Φιλί και καλημέρα!
Υ.Γ. Το Σ/Κ θα είμαι Ηλιούπολη,μπορεί να τα πούμε από κοντά.

55fm είπε...

Σκρουτζάκο,
σε ευχαριστώ πολύ για το δώρο σου!
Με μεγάλη χαρά το δέχομαι, και σου εύχομαι κάθε στιγμή και κάθε μέρα σου, να είναι χαρούμενη και όμορφη!
Να είσαι καλά!
Καλημέρα.

55fm είπε...

Μπέττυ μου,
για αυτό, πρέπει να πετάμε τα τοξικά συναισθήματα και να απολαμβάνουμε τις μικρές καθημερινές χαρές!
Ας πούμε μια συνταγή σου,ένα ποτήρι κρασί,ένα καλοστρωμένο χαρούμενο τραπέζι,σου δημιουργεί άλλη διάθεση!
Καλημέρα!

55fm είπε...

Αναζήτηση,
όπως τα λες...
Μας κάνουν καλύτερους!
Το ιστολόγιό σου, έχει πολύ όμορφη αύρα!Μοσχοβολάει...
Καλή σου μέρα!

55fm είπε...

Λατρεμένη μου mareld,
μια ζωή θυμάμαι, αυτό κάνω...
Πάνω που λέω, να απομακρυνθώ,έρχονται οι καλοί μου φίλοι και μου λένε προχώρα...και συνεχίζω να προχωράω...πάντα όρθια..!
Μου δίνεις τεράστια δύναμη και σε ευχαριστώ ιδιαίτερα!
Πρέπει να βρώ χρόνο για καινούργιους πίνακες,ένα όνειρο σου,θεωρώ ότι είναι έτοιμο,να υλοποιηθεί...
Σε φιλώ και σε ευχαριστώ για τα όμορφα δώρα σου!
Είσαι καλύτερα;

Χρονοστιβάδα είπε...

Καλησπέρα Ολγάκι !
Διάβασα μαζεμένες όλες τις τελευταίες αναρτήσεις σου και γέμισε η ψυχή μου φως !
Το είχα ανάγκη, καθώς τις τελευταίες μέρες με πλακώνει μια σκοτεινιά. Αφήνω εδώ τις σκέψεις μου, μιας κι αναφέρθηκε στα σχόλια "ο μέγας κυνηγός", ο θάνατος. Την περασμένη Δευτέρα κινδύνεψα να χάσω τον πατέρα μου. Δεν ξέρω τι θα έλεγα αν δεν είχα αντιμετωπίσει το σοβαρό ενδεχόμενο της απώλειας... λόγια, ευχές, παρηγοριές. Οι ώρες της αγωνίας, οι νύχτες της αγρύπνιας, οι μέρες της κούρασης, ο κίνδυνος που ακόμα δεν πέρασε, εκτός του ότι επέκτειναν τα όρια της αντοχής και της υπομονής μου, με έκαναν να επανεκτιμήσω τη σημασία της υγείας -κυρίως αυτής του μυαλού κι όχι τόσο του σώματος- και της ανθρωπιάς. Τη σημασία του να προσφέρει κανείς ό,τι έχει και μπορεί, όχι απλώς χωρίς να περιμένει ανταπόκριση, αλλά γνωρίζοντας εκ των προτέρων πως δεν θα λάβει καμία ανταπόκριση, παρά μόνο ίσως, τη χαρά να βλέπει τον άλλο (...το γονιό, το φίλο, ακόμα και τον ξένο) να ξαναστέκεται στα πόδια του και να τραβά το δρόμο του. Καλή δύναμη σε όλους... είθε η ζωή να θριαμβεύει πάντα!

55fm είπε...

Γλυκιά μου ανηψούλα,
υποκλίνομαι στις σκέψεις και σε ό,τι νιώθεις!
Είναι όπως τα λες.
Έχω βρεθεί στη θέση σου,δυστυχώς πολλές φορές,σε καταλαβαίνω απόλυτα.
Τον περασμένο χειμώνα, πέρασα πολλές μέρες στο νοσοκομείο, με τη μαμά μου και τον Ιούνιο, λίγο πριν τις διακοπές με το σύντροφό μου.
Εύχομαι τα καλύτερα για το μπαμπά σου,όλα θα πάνε καλά!
Σε φιλώ και είμαι δίπλα σου!