Μετά από λίγο μαθαίνεις
την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
(Χόρχε Λούις Μπόρχες- Μαθαίνεις)την ανεπαίσθητη διαφορά
ανάμεσα στο να κρατάς το χέρι
και να αλυσοδένεις μια ψυχή.
Και μαθαίνεις πως Αγάπη δε σημαίνει στηρίζομαι
Και συντροφικότητα δε σημαίνει ασφάλεια
Και αρχίζεις να μαθαίνεις
πως τα φιλιά δεν είναι συμβόλαια
Και τα δώρα δεν είναι υποσχέσεις
Και αρχίζεις να δέχεσαι τις ήττες σου
με το κεφάλι ψηλά και τα μάτια ορθάνοιχτα
Με τη χάρη μιας γυναίκας
και όχι με τη θλίψη ενός παιδιού
Και μαθαίνεις να φτιάχνεις
όλους τους δρόμους σου στο Σήμερα,
γιατί το έδαφος του Αύριο
είναι πολύ ανασφαλές για σχέδια
…και τα όνειρα πάντα βρίσκουν τον τρόπο
να γκρεμίζονται στη μέση της διαδρομής.
Μετά από λίγο καιρό μαθαίνεις…
Πως ακόμα κι η ζέστη του ήλιου
μπορεί να σου κάνει κακό.
Έτσι φτιάχνεις τον κήπο σου εσύ
Αντί να περιμένεις κάποιον
να σου φέρει λουλούδια
Και μαθαίνεις ότι, αλήθεια, μπορείς να αντέξεις
Και ότι, αλήθεια, έχεις δύναμη
Και ότι, αλήθεια, αξίζεις
Και μαθαίνεις… μαθαίνεις
…με κάθε αντίο μαθαίνεις
Και έτσι, έμαθα να ζωγραφίζω και να φτιάχνω τον κήπο μου...
Υ.Γ. Για αυτή την ανάρτηση, ευθύνεται ο Τόλης, ο ποιητής μας Τόλης Νικηφόρου.
Ξαμολιέμαι στο πανέμορφο λιβάδι του, στην απεραντοσύνη του απείρου, στα γοητευτικά δευτερόλεπτα και μαθαίνω...
15 σχόλια:
Αν δεν ήταν τόσο αληθινά αυτά τα λόγια, δεν θα ήταν τόσο όμορφα, τρυφερά, γλυκόπικρα...
Για μια ακόμα φορά μίλησες στην ψυχή μου...
σε φιλώ, καλό σου βράδυ...
Καλησπέρα,
μόλις ανακάλυψα το μπλογκ σου και ομολογώ ότι χαίρομαι ιδαίτερα γι' αυτό....
Διαβάζοντας τη ροκ ιστορία σου, πήγα πίσω, σε όνειρα περασμ΄να μα ποτέ ξεχασμένα!!! να είσαι καλά!
Ναι..μαθαίνεις ,αφου περιπλανηθεις και χαθείς απειρες φορές στους λαβύρινθους της σκέψης,στους λαβύρινθους του Μπόρχες.Οπου δεν υπάρχουν,ούτε θύρες ούτε παράθυρα.Και ναι όταν μπορέσεις και αρχίσεις να ξαναζωγραφίσεις τον κήπο σου με ότι αγαπάς στο χτες και στο σήμερα!φιλιά!!!
μια "ανοιχτή" διαδικτυακή κοινότητα μάθησης
έχουμε γίνει, Όλγα μου
("μάθημα ζωής" τα λόγια του Μπόρχες)
την καλημέρα μου!
αυτά παθαίνει κανείς όταν συναναστρέφεται ποιητές σε ολάνθιστα λιβάδια, και αφήνεται στη γοητεία των δευτερολέπτων και στην απεραντοσύνη του απείρου...
κι εσύ μια έφεση...στις κακές παρέες...την έχεις Όλγα μου..
Tρυφερή μου Μπέττυ,έχεις αυτές τις πολύ διακριτικές κεραίες,που με ιδιαίτερη ευαισθησία αναζητάνε το αληθινό!
Πάντα με την καλή σου κουβέντα.
Σε ευχαριστώ, για αυτά που προσφέρεις τόσο όμορφα.
Φιλιά
Καλό βράδυ.
Mariela,καλωσήρθες!
Οι γειτονιές του διαδυκτίου απλώθηκαν πολύ...
Σε ευχαριστώ για τα ζεστά σου λόγια.
Από ότι είδα,είσαι ζωγράφος και χάρηκα όταν είδα τα όμορφα έργα σου!
Μη με βαθμολογήσεις αυστηρά,δεν είμαι και δεν δηλώνω ζωγράφος,απλά δημιουργώ τον κήπο μου...
Συμφωνώ, τα περασμένα δεν είναι όμορφο να είναι ξεχασμένα...
Καλό βράδυ.
ΙΛΥΣ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ,
όπως ακριβώς τα λες είναι,καλή μου.
Οι περιπλανήσεις ,οι αναζητήσεις, μας
μαθαίνουν!
Σε φιλώ,καλό βράδυ.
Νίκο μου,δια βίου μάθηση...
Ο Μπόρχες αγαπημένος μου.
Φιλιά.
Αχ,Τζούλια μου από μικρή την είχα την έφεση...και έπαθα!
Φιλιά πολλά και να βρεθούμε.
σ'ευχαριστώ για όλα τα γοητευτικά σου δευτερόλεπτα που μοιράζεσαιμαζί μας
δηλώνω συμμαθήτρια δια βίου.
όνειρα γλυκά.
Υπέροχη συμμαθήτρια,φύγαμεεεεεεεεεεεε!
Ευχαριστώ για τα πανέμορφα λόγια σου.
Φιλιά.
Κι όπως λέει κι ο Δημήτρης Νικολαΐδης (...ο ναυαρχούκος στο "Δεσποινίς Διευθυντής") επεκτείνοντας τη ρήση του Σόλωνος "Γηράσκω αεί διδασκόμενος... και το κακό δεν είναι ότι διδάσκομαι, το κακό είναι ότι γηράσκω".
Μαθαίνουμε ούτως ή άλλως, εφόσον ζούμε και γερνάμε, πόσο διαφορετική όμως, είναι η ζωή όταν αφηνόμαστε να τη μάθουμε από τους ποιητές κι όχι, ας πούμε, από τους χρηματιστές ? Πόσο διαφορετική είναι η ζωή, όταν τη μαθαίνουμε από την αγάπη των ανθρώπων, αντί απ' το μίσος τους...
Aνηψούλα μου,ντελικάτη πόση αλήθεια κρύβουν τα λόγια σου!
Μέσα μας βρίσκεται και το καλό και το κακό.
Στο χέρι μας είναι πιο θα προτιμήσουμε για να πορευθούμε...
Και μαθαίνουμε...και παθαίνουμε...
Φιλιά πολλά.
Εχει μέρες που διαβασα την ανάρτηση αυτου του ποιηματος του Μπορχες κι έλεγα πού να επικεντρωθώ στο..μαθαίνω ή αλλού; Νομίζω ότι ο Μπορχες θελει να μας διδάξει τη συναισθηματική ασφάλεια του "εγκαταλείπω". Ολα τα "μαθαίνω" του , μιαν εγκατάλειψη κρύβουν από πίσω. Και πόσο ασφαλείς στ`αλήθεια αισθανόμαστε μέσα από τις αλλεπάλληλες εγκαταλείψεις μας; ?Με μέγιστη αυτή του θανάτου. Οποιος βιώσει έστω και τον άμεσο κίνδυνο στο πετσί του, εκτιμά τη κάθε μερα αλλιώς, την αξία σου αλλιώς...
Σ ευχαριστώ για την ανάρτηση.
Δημοσίευση σχολίου