Πέμπτη 27 Αυγούστου 2009

Σσσ...αναπαύονται οι ιδέες!

Η ιστορία αυτής της ιδέας, έχει πλάκα και λέω να σας την πω.
Έχει να κάνει ,με τις πρώτες στιγμές του σπιτιού της Άνδρου.
Φυσικά , το σπίτι δεν είναι ιδιοκτησία μας.
Με τις ιδιοκτησίες δεν τα πάμε και τόσο καλά, πιστεύουμε στο σοφό «καλή ζωή, κακή διαθήκη», αλλά αυτό είναι προσωπικό πρόβλημα και ο μόνος που θα μπορούσε να βοηθήσει, είναι ένας ψυχίατρος, με μια προϋπόθεση όμως, να είναι ο ίδιος καλά!
Για αρκετά χρόνια και για όλο το χρόνο, υπάρχει αυτή η λύση για τις αποδράσεις μας.
Όταν λοιπόν, πήγαμε για πρώτη φορά να το επιπλώσουμε, αγοράσαμε κάποια πράγματα, άλλα υπήρχαν από παλαιότερες ενοικιάσεις σε άλλο νησί και άλλα περίσσευαν από τα σπίτια της Αθήνας. Τα σπίτια είναι δύο, γιατί αυτό έχουμε επιλέξει με τον καλό μου και είμαστε μια χαρά! Έτσι αλλάζουμε περιβάλλον συχνά και διατηρείται η λαχτάρα του ενός για τον άλλον.
Αφού λοιπόν τακτοποιήσαμε το σπίτι, τα βάλαμε όλα στη θέση τους και απολαμβάναμε το χώρο, βλέπουμε να έχουμε αγοράσει δυο ίδιες ψηστιέρες,
μια εγώ και μια ο καλός μου.
Κάπου σε μια άκρη, υπήρχαν αυτές οι μικρές πιατελίτσες για σερβίρισμα ψαριών, που δεν τις είχαμε σε πολύ εκτίμηση και τα ξεσαβουριάσαμε από το σπίτι της Αθήνας.
Οπότε ξαφνικά, μου ήρθε η ιδέα !
Παίρνω την ψηστιέρα ,βάζω τις πιατελίτσες/ψαράκια μέσα, την κλείνω και την κρεμάω σε ένα σημείο του σπιτιού!
Σας λέω ότι, ήταν μια ιδιαίτερη νότα, που ταίριαζε απόλυτα με την τρέλα μας και τρέλανε και άλλους…όσους βέβαια είχαν την κλίση !
Φέτος, τα ξάπλωσα στα αναπαυτικά μαξιλαράκια, τα αποθανάτισα και ιδού...!
Αν ήταν η τρέλα προίκα, καταλαβαίνετε πόσες ιδιοκτησίες θα είχα…

16 σχόλια:

Ελένη Μπέη είπε...

Όπου μαθαίνει κανείς να μην υποτιμά ούτε τη δεύτερη ψηστιέρα ούτε τις πιατέλες για τα ψάρια. Μέχρι έργο τέχνης μπορούν να γίνουν. Αμ πώς!!!

Μαρια Νικολαου είπε...

Την ίδια τρέλα έχουμε...
Πολυ ωραιο αυτο που εφτιαξες

Poet είπε...

Χωρίς λίγη (και περισσότερη) τρέλα, η ζωή μας θα ήταν εντελώς (και ευτελώς) ανούσια. Θυμάμαι μερικούς στίχους από ένα ποίημα του Σημηριώτη.

«Κι αν ήταν τη ζωή να ξαναζήσουμε
και δυο φορές τα νιάτα να χαρούμε
ποιος για τη γνώση, θε μου, θα νοιαζότανε
τις τρέλες μας θα ψάχναμε να βρούμε»

Υ.Γ. Καλύτερα κρεμασμένη η ψηστιέρα παρά να ψήνει κάποιον μέσα της, όπως γίνεται σε πολλά σπίτια.

Seirios είπε...

Ορέ είναι στραβός ο γιαλός ή στραβά αρμενίζουμε?

Το υστερόγραφο του Poet τα λέει όλα...

Μου άρεσε η ιδέα σου, την βρήκα αφενός έξυπνη αλλά το σπουδαιότερο πρωτότυπη ...

55fm είπε...

Νερένια μου,
κάθε ιστοριούλα,έχει και το δίδαγμά της!
Η μοντέρνα τέχνη, χωράει ότι μπορείς να φανταστείς κι ότι δεν μπορείς!
Να είσαι καλά!

55fm είπε...

Μαρία, μήπως αυτό μας κρατάει...
Μ΄άρεσε, που σου άρεσε η κατασκευή μου!
Φιλιά.

55fm είπε...

Ποιητή μου,
θεωρώ, ότι είναι ότι καλύτερο μου έδωσαν οι γονείς μου,μέσω DNA!
Στην πορεία το βελτίωσα και εγώ όσο μπορούσα!
Το ποίημα, μεγάλη αλήθεια.
Το υστερόγραφο, χάρμα!

55fm είπε...

seirie,
νομίζω και τα δυο!
Ο ποιητής μας,γνωρίζει τη ζωή,με τρόπο εξαιρετικό και πάντα εύστοχα μας διδάσκει!
Έχει το νάζι της η ιδέα!
Σε φιλώ!

Betty's Cuisine είπε...

Αμα έχεις την τέχνη και την φαντασία στο αίμα σου αυτά κάνεις!!!

Χρονοστιβάδα είπε...

Εξαιρετική ιδέα, Θεία Όλγα !!!! ... και ως γλυπτό, αλλά και ως φωτογραφία !!! :-)
Επίσης, βρίσκω πως έχει ιδιαίτερο σημειολογικό ενδιαφέρον... ας πούμε, το ότι τοποθέτησες στη σχάρα (...που άνετα θα μπορούσε κανείς να την "δει" και ως φυλακή) δύο ψάρια-πιατέλες κι όχι ένα ή το ότι επέλεξες να φωτογραφίσεις το έργο πάνω σε φούξια μαξιλάρια (... συννεφάκια ευτυχίας ?), πράγμα που το κάνει ένα δεύτερο, ξεχωριστό έργο, εμένα μου λέει πολλά... χμμμμμμμμ :-)

55fm είπε...

Μπέττυ μου,
με έχεις παρασύρει με τις συνταγές σου σε δρόμο χωρίς επιστροφή!
Και επειδή νηστικό αρκούδι δεν χορεύει,λέω να κάνω μια-μια τις συνταγές σου και μετά να το ρίξω σε δημιουργίες φθινοπωρινής εποχής!
Σε ευχαριστώ για τα όμορφα λόγια σου!
Καλό βράδυ.

55fm είπε...

Γλυκιά μου ανηψούλα,
σε ευχαριστώ,για ότι έγραψες.
Με διαβάζεις κι αυτό μ΄αρέσει πολύ!
Πάντα τοποθετώ τα αντικείμενα, με παρέα.
Δίνουν άλλη αίσθηση και αγκαλιάζουν το χώρο που τα τοποθετείς.
Ακόμα και τα άψυχα πράγματα έχουν ανάγκη συντροφιάς!
Τα φούξια μαξιλάρια, ζωντανεύουν...
γενικά και ειδικά!
Υποκλίνομαι στην ανάλυσή σου!
Σε φιλώ γλυκά!

Ελενα καπακιώτου είπε...

ολι μας την ιδια
τρελλα εχουμε νομιζω!!!!
χαχαχαχχαχ

καλο βραδυ μικρη μου

το πετάλι είπε...

δεν είναι τρέλα
...η φαντασία σου είναι που "καλπάζει"
δηλαδή η δημιουργική σκέψη σου
είναι πολύ ανεπτυγμένη!

θα ήθελα να σε είχα μαθήτρια...

(καλημέρα Όλγα μου,
καπετάνισσα της Άνδρου!)

55fm είπε...

Γειά σου Νίκο, λεβεντιά!
Σε ευχαριστώ για τα λόγια σου!
Οι δάσκαλοι στην εποχή μου,αυτά τα χαρακτήριζαν σκανδαλιές...
Έπρεπε η σκέψη, να καθοδηγείτε από πολύ συγκεκριμένα πράγματα!
Μακάρι να είχαμε δασκάλους σαν εσένα και τη Τζούλια!
Να είσαι καλά!

55fm είπε...

Zinaaaaaaaaaaa,
Καλώς την ψυχή μας!