Ανεπίδοτα...αγαπημένα...και τυρκουάζ!

(Έργο του Κ. Παρθένη)

Θυμάμαι, τη συγκίνησή μου όταν διάβασα, αυτό το βιβλίο του Γ.Δουατζή.

Τότε δεν τον γνώριζα και δεν με γνώριζε.

ΠΡΟΣ ΔΕΚΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ,

Όμηρος, Δημήτρης, Πέτρος, Κατερίνα,......, Φοίβος, Φαίδρα, Αύρα, Πιερότος, Ελένη.

ΤΑ ΑΝΕΠΙΔΟΤΑ

Ελπίδα, Σταύρος, Νεφέλη,

και στη σελίδα 79...Όλγα ...

Όλγα του χωρισμού..!

Το ξαναδιαβάζω... και γράφω...

Σε εκτιμάω βαθύτατα Ολγα. Σέβομαι τις επιθυμίες σου. Κατανοώ τις αντιδράσεις σου. Ξέρω τι είναι οι συνειδητές ή όχι, χρόνιες, έστω ασυνάρτητες επιθυμίες ζωής. Που όταν δεν εκπληρώνονται, σκάβουν. Δεν έχουν συχνά λογική, ούτε την χρειάζονται.
Ισως έρχεται ένα τέλμα, χωρίς συμβάντα. Είναι αυτό που λέμε «μπουκώσαμε», Τότε, η δίψα για γεγονότα μεγαλύτερη και κάποιος πρέπει να ρίξει τη γροθιά στο μαχαίρι. Δεν χρειάζεται καμμιά εξήγηση, ανάλυση. Ολα γίνονται έτσι. Η λογική εδώ δε μετράει. Διότι... έτσι. Απλά κι ανθρώπινα.
Κρατάμε ένα θησαυρό κρυμμένο οι δυό μας. Που κανείς δε θα μπορέσει ποτέ να δεί, να νιώσει, να προσμετρήσει την αξία του. Είναι οι στιγμές - αιώνες που μας έδωσαν ζωή, απογείωση, όνειρα, ελπίδες, χαρές, λύπες, οδύνες, εντάσεις, ηδονές, ζωή. Είναι ο δικός μας ανεξιχνίαστος, όμορφος θησαυρός. Επαιξε το ρόλο του, μένει βαθειά μας κι ασυνείδητα μας οδηγεί. Με άξονα αυτό το άλλο, το δικό μας ήθος.
Είσαι ένα πλάσμα στα όρια της τελειότητας. Για τα δικά μου μάτια. Οπως οι αλήθειες μου τις νύχτες. Είναι στιγμιαία μοναδικές κι αψεγάδιαστες. Για να με κρατήσουν στη ζωή ως το χάραμα.
Σήμανες μιάν αφύπνιση οδυνηρή, αναγκαία, σωτήρια. Χωρίς λόγια. Με δυό κινήσεις. Αιτιολογημένα. Σε ευχαριστώ, κι ας πρόκειται για μιαν οδυνηρή, δημιουργική όμως αφύπνιση. Θα μου λείψει το χάδι σου. Δεν έχει υποκατάστατο. Ομως η επανάλειψη, συχνά φθείρει. Είσαι το ανεκτίμητο κομμάτι μου. Παράγεις γεγονότα, ζωή. Ευχαριστώ.
Να που είναι θέμα απόφασης καθοριστικής. Να μιλάμε για νέα αρχή κι όχι για τέλος. Η αγκαλιά μου άδεια, προσφερόμενη, σου στέλνει την υπόσχεση μιάς ζεστασιάς. Μη δειλιάσεις, μη σκύψεις, μη μετανιώσεις. Ζήσε τη χαρά μιάς νέας αρχής. Νάσαι ευλογημένη όπου και νάσαι, σκεπασμένη με κείνη τη δικιά σου αγιοσύνη, πέρα από θρησκείες.
Ξέρω. Θέλει δύναμη. Την έχω και την έχεις. Μη δειλιάζεις όταν το άστρο σου σε καλεί σε νέους δρόμους. Ηρεμος πολύ. Η αγρανάπαυση, που κάνει τους αγρούς γονιμότερους. Νίκη δεν είναι απλά το ξεπέρασμα του πόνου. Είναι να βρείς τα κομμάτια σου, να συνθέσεις τη νέα εικόνα σου. Ετσι. Διαθέσιμη κι επιλέγουσα.
Κάνε χαρά το απρόσμενο του αύριο. Το άγνωστο που έρχεται και μην αφήσεις τίποτα στην τύχη. Τίμησε με την προσφορά του εαυτού σου τους ελάχιστους που έχουν άξία. Εκλεκτική και όμορφη, σπάνια και ανιούσα, λατρευτική κι απέραντη. Είσαι.
Δεν πονάω. Δεν χαίρομαι. Ετσι ουδέτερος, φαινομενικά αδρανής, εσωτερικά σε εγρήγορση, ασχολούμαι με τα πρακτικά που θέλουν λύση, για να είναι η καθημερινότητα ήπια. Σε σκέφτομαι τρυφερά. Αλλιώς θα πρόδινα τον εαυτό μου.
Η αναντιστοιχία του βαθύτερου είναι σου, με τις επιλογές και τον τρόπο ζωής, πονάει. Ομως όταν νιώθεις ότι δεν θέλεις άλλο κάτι, δεν το απορρίπτεις απαραίτητα ως αξία. Απλά δεν σου κάνει. Οπως το λάθος, να λέμε αυτό είναι όμορφο, ενώ το σωστό είναι, αυτό μου αρέσει.
Δεν είναι τυχαίο ότι πασχίζεις να βρείς δρόμους στις παρυφές της δημιουργίας, στη μουσική, στη ζωγραφική, στο θέατρο, στις τέχνες. Γιατί κατάλαβες, πως άφησες να σου επιβάλλουν ως κυρίαρχο, το πως είναι το στήθος σου για τα πρώτυπά τους και αγνόησες πως πρέπει να είναι η ψυχή σου, για να νιώσεις λεύτερη και να γεύεσαι - στιγμές - την ευτυχία.
Σε φαντάζομαι όπως και πριν να φουσκώνεις το στήθος σε βαθειά ανάσα και να σπας τα κελύφη τους. Κι ας σε τρομάζουν οι επιλογές και κυρίως οι αποφάσεις. Κι όμως, είναι όλα τόσο απλά, όσο και δαπανηρά σε κάματο. Δες πόσο όμορφο είναι αυτό καθαυτό το ταξείδι κι όχι ο προορισμός.
Πάλεψε - αφού ανακαλύψεις τις κρυμμένες χρόνια επιθυμίες - να ξεκινήσεις το ταξείδι. Μην αφήνεσαι στα χέρια κανενός. Μη φοράς μάσκες για να είσαι αρεστή στους άλλους. Το εγώ μας, η συνεχής προσπάθεια για δικαιολογία ύπαρξης, δεν μπορεί νάχει στόχο την αποδοχή από τους άλλους, αλλά την καθημερινή ικανοποίηση ότι περνάμε κι άλλο σταθμό στο ταξείδι.
Μην αναζητάς αιτίες αλλού. Ποτέ δεν φταίνε οι άλλοι. Αυτοί είναι αυτοί που είναι. Εμείς τι κάνουμε...Κανείς δεν φταίει. Υπαίτιοι δεν υπάρχουν παρά μόνον εμείς. Οχι γιατί δεν αδράξαμε ευκαιρίες και στιγμές, αλλά γιατί αφήσαμε μαγνήτες να αποπροσανατπολίσουν τις πυξίδες μας.
Απόλυτη ταύτιση δεν υπάρχει. Το έμαθα πιά. Την κατασκευάσαμε, γιατί απλά την έχουμε ανάγκη. Η επιλογή όμως του άλλου, που θεωρούμε ότι ταυτίζεται με μας, είναι η καθοριστική πράξη. Η διάσταση άλλωστε που μετράει, είναι η αντοχή στον πόνο, που σε κάνει να αναδύεσαι από την καθημερινή φθορά και σε κάνει γενναίο, λειτουργώντας καθαρτήρια.
Δεν ξέρω που θα σε βγάλει η δοκιμασία των ημερών. Η αναδιάταξη, η οργάνωση επιθυμιών, η λήψη αποφάσεων, έτσι κι αλλιώς γόνιμη. Αποφάσισε κι ας κάνεις λάθος. Τουλάχιστον θα έχεις μετανιώσει για μιά κίνηση. Με όποιο τίμημα.Ποιός άλλωστε θα προδιαγράψει αποτελέσματα; Και πώς θα ζούσαμε με σίγουρη πρόβλεψη ζωής; Ποιό το νόημα;
Σκέφτηκες αλήθεια, αν δεν είχες τόσην εξοικείωση μαζί μου, ότι το βάρος, η σημασία, το βάθος των λόγων μου θα ήταν άλλο; Κοίταξες γύρω σου; Βρήκες το ουσιώδες στις επιθυμίες που εμφανίζονται ανάγκες;
Η πραγματική αγάπη δεν ορίζεται. Δεν έχει όρια. Οπως στις πραγματικές επιθυμίες. Στην πραγματική αγάπη, υπάρχει θυσία, κάματος, ανταμοιβή, δώσιμο ψυχής, ζωής. Είναι αυτή η υπέρβαση που τυφλώνει και γι αυτό είναι όμορφη.Συμφιλίωση με τον εαυτό μας τώρα. Γιατί αν όχι, πώς θα πλησιάσουμε τους άλλους;
Τώρα αίσθηση ελευθερίας. Θα αποφασίζω, θα επιλέγω μόνος μου. Απροσδιόριστη χαρά για το απρόσμενο του αύριο. Ομως δεν είναι, δεν μπορεί να είναι αποτυχία οτι κατάφερα να ζήσω τόσα και έτσι μαζί σου. Είναι μέγιστη αμοιβαία επιτυχία. Μόνο που είχε ορισμένη διάρκεια. Απόλυτη ηρεμία. Ανασυγκρότηση. Γύρισμα της πλάτης στις πληγές του χτές. Το βλέμμα μπροστά. Υπάρχουν κι ευτυχισμένες μοναξιές...
Σε ευχαριστώ Ολγα για ότι ζήσαμε. Σε ευχαριστώ για την εγερτήρια τελευταία σου κίνηση, που κατέδειξε το τέλμα που αφήνουμε. Είναι μεγάλο βήμα να συναποφασίζουμε το χωρισμό, γλυκά κι ανθρώπινα, παρά την οδύνη. Ολόψυχα, νάσαι καλά, αλλά τώρα δεν είναι στο ρόλο μου να βοηθήσω.
Σε ευχαριστώ αγαπημένη των καιρών. Είδες την αναβλύζουσα ηρεμία μου; Το μόνο πρόβλημα (;) είναι αυτή η καταραμένη δίψα για την αφή, τη μυρωδιά, τη γεύση, την εικόνα του κορμιού σου...

Όσες φορές και να το διαβάσω, πάντα η ίδια εικόνα, η ίδια τυρκουάζ εικόνα, απλώνεται παντού...

...Φαίνεται, αυτό είναι το χρώμα των ονειρεμένων ονείρων!

Είναι το χρώμα, των αισθήσεων και των παραισθήσεων!

Είναι το χρώμα, του απέραντου ουρανού και της απέραντης θάλασσας!

Είναι το χρώμα, που ενώνει, αποστολείς και παραλήπτες... να υμνήσουν τη φύση!

Αγαπημένο, αυτό το βιβλίο σου, Γιώργο !

Άν ήταν χρώμα το βιβλίο σου, για μένα, θα ήταν τυρκουάζ...το χρώμα της απεραντοσύνης.
Αν ήταν τραγούδι...οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο..!