Πέρασαν 6 μήνες......Ήταν 6 Δεκεμβρίου, η μέρα που χάθηκε ο δεκαπεντάχρονος Αλέξης Γρηγορόπουλος...
Αδικία... φρίκη...ντροπή...αίσχος...
Ας μη ξεχνάμε...
Ζωή... όνειρα... ελπίδα... χαρά...
...Αυτά ήθελε...ο Αλέξης...
για αυτό δεν υπάρχει!!!
Εκτεθειμένα παιδιά,νιάτα ανήσυχα, ευαίσθητα ...στο έλεος των τριγύρω τους...!
Των όποιων τριγύρω τους...!Αυτών που δεν αντέχουν την ίδια τη ζωή, τα νιάτα,την ελπίδα για κάτι πιο ελεύθερο,πιό μεγάλο ΚΑΙ πυροβολούν τον αέρα ΚΑΙ σκοτώνουν την καρδιά! Ματώνουν τα όνειρα των παιδιών όλου του κόσμου!
Το βλέμμα του...το σπινθηροβόλο βλέμμα του...αυτό "απείλησε"..!
Ας μη ξεχνάμε...
Την επιστολή των φίλων του...
ΘΕΛΟΥΜΕ ΕΝΑΝ ΚΑΛΥΤΕΡΟ ΚΟΣΜΟ.
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
Δεν είμαστε τρομοκράτες, «κουκουλοφόροι», «γνωστοί-άγνωστοι».
ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΑΣ.
Αυτοί, οι γνωστοί-άγνωστοι....
Κάνουμε όνειρα - μη σκοτώνετε τα όνειρά μας.
Έχουμε ορμή - μη σταματάτε την ορμή μας.
ΘΥΜΗΘΕΙΤΕ.
Κάποτε ήσασταν νέοι κι εσείς.
Τώρα κυνηγάτε το χρήμα, νοιάζεστε μόνο
για τη «βιτρίνα», παχύνατε, καραφλιάσατε,
ΞΕΧΑΣΑΤΕ.
Περιμέναμε να μας υποστηρίξετε,
Περιμέναμε να ενδιαφερθείτε,
να μας κάνετε μια φορά κι εσείς περήφανους.
ΜΑΤΑΙΑ.
Ζείτε ψεύτικες ζωές, έχετε σκύψει το κεφάλι,
έχετε κατεβάσει τα παντελόνια και
περιμένετε τη μέρα που θα πεθάνετε.
Δε φαντάζεστε, δεν ερωτεύεστε, δεν δημιουργείτε.
Μόνο πουλάτε κι αγοράζετε.
ΥΛΗ ΠΑΝΤΟΥ
ΑΓΑΠΗ ΠΟΥΘΕΝΑ – ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ
Πού είναι οι γονείς;
Πού είναι οι καλλιτέχνες;
Γιατί δε βγαίνουν έξω:
ΒΟΗΘΗΣΤΕ ΜΑΣ
ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ
Υ.Γ.: Μη μας ρίχνετε άλλα δακρυγόνα, ΕΜΕΙΣ κλαίμε κι από μόνοι μαs!
Τα συναισθήματα μου, εκείνες τις μέρες, ζωγράφισαν αυτό τον πίνακα...Αλέξη τον λέω...
Ας μη ξεχνάμε...
7 σχόλια:
ξεχνάμε όμως,
είδες πόσο εύκολα;πέρασε μισός χρόνος
και το δίλημμα σήμερα:μπάνιο ή ψήφος
γύρω μας παραιτημένοι, μισότρελοι,εγωπαθείς,
όλοι μας μαριονέτες σ' ένα θεατράκι της κακιάς ώρας ,
περιμένουμε συνήθως
ενεργούμε σπανίως.
έχεις δίκιο-ξεχνάμε.
ο πίνακας υπέροχος!
καλό απόγευμα.
Υπέροχος ο πίνακας ...τρομακτικό το πόσο γρήγορα περνάει ο χρόνος και πόσο εύκολα λησμονάμε..Καλή σου μέρα...
Πόσο αδύναμο φαίνεται το ανθρωπάκι του πίνακα, όταν γύρω του υπάρχουν διάχυτα V από το victory= νίκη. (αλλά και ακυρωμένα V -αυτά των αυτοακυρώσεων ή των προσδοκιών που δεν "ευώδοσαν" να μεταδοθούν στα παιδιά μας) .Ευτυχώς που τα παιδια είναι ο "αδύναμος κρίκος" εν τέλει.... Ποιος είναι ο νικητής και ποιός ο νικημένος ;
Ξεχνάμε, όπως ξεχάστηκαν τόσα και τόσα. Και φυσικά τα λαμόγια αυτη τη στιγμή είναι που καραδοκούν-της λήθης - για να φορέσουν τό ένδυμα της υποκρισίας και να ξαναβγούν μπροστά μας.
Από την άλλη πάλι, χρειαζόμαστε και τη λήθη: για να πάμε μπροστά, όχι να πισωγυρίσουμε. Χαίρομαι που ανακίνησες αυτό το θέμα-τώρα προ της κάλπης. (Ξέρεις είμαι σε υπηρεσία σήμερα, από το πρωί. Θα "συλλέξω" και το "αποτέλεσμα" για να το πάω στη νομαρχία.Πού να ξερες, τί βλέπω και "απο μέσα...")
Είναι κρίμα! Μια ζωή χαμένη! Η ζωή ενός παιδιού χάθηκε τόσο άδικά. Δυστυχώς κι αυτό θα ξεχαστεί, όπως τόσα άλλα χωρίς ν' αλλάξει κάτι σ' αυτόν τον τόπο. Θα συνεχίσουν τα παιδιά μας να είναι "just another brick on the wall", όπως τόσο σωστά μας θυμίζουν οι Pink Floyd. O πίνακάς σου είναι καταπληκτικός.
Δυστυχώς, nyxterino, ξεχνάμε διαρκώς...
Όταν δεν ξεχνάμε, συνήθως χαλαρώνουμε, μηδενίζοντας τα πάντα!
Σε ευχαριστώ για τα καλά σου λόγια!
Φιλάκια πολλά!
Καλημέρα Μπέττυ!
"ΜΙΑ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΞΑΝΑΦΤΙΑΞΕΙ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΓΥΡΩ ΤΗΣ, ΒΡΙΣΚΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΝΑ ΓΕΡΑΣΕΙ, ΚΑΙ ΠΟΛΥ ΓΡΗΓΟΡΑ ΜΑΛΙΣΤΑ"έγραψε Ελύτης...
Τα είπε όλα..!
Ευχαριστώ που πέρασες,να είσαι καλά!
Πόσο χάρηκα που ήρθες!
Ευγενία μου, έτσι όπως τα λες είναι,δυστυχώς!
Η ανάλυσή σου, για το εργάκι μου καταπληκτική! Σε ευχαριστώ πολύ!
Καταλαβαίνω τη χθεσινή μέρα σου,
γιατί κι εγώ ήμουνα απ΄το πρωί, μέχρι το κλείσιμο σε εκλογικό τμήμα.
Φιλιά πολλά!
Δημοσίευση σχολίου