Τετάρτη 17 Ιουνίου 2009

Κόκκινα παπούτσια...χορεύουν!































ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΠΑΠΟΥΤΣΙΑ




Κόκκινα πόθου πάθους
Κόκκινα επιθυμίας αμαρτίας
Κόκκινα έντασης φευγιού
Κόκκινα ματωμένης αγκαλιάς
Κόκκινα
Ολέθρια κόκκινα
Παπούτσια κόκκινα

Εικόνα κόκκινη θολή του έρωτα

Παπούτσια κόκκινα
σε κίνηση
Αέρας φωτιά και θάνατος

Δεν ήξερε κανείς

πόσα αρσενικά κύτταρα
ξέμειναν στα παπούτσια της

πόσα χέρια
έβγαλαν ευλαβικά
τα κόκκινα παπούτσια
για να αποκαλυφθούν τα πόδια
που στήριζαν το φλογερό πάθος

πόσες ιδρωμένες ανάσες
νότισαν
αυτή την επιδερμίδα
την Ανδαλουσιάνικη
τσιγγάνικη
σκούρα
ολέθρια
κόκκινα ολέθρια

πόσα αναφιλητά συντρόφεψαν
το φευγιό της
στηριγμένο σε αυτά τα ίδια
κόκκινα σε κίνηση παπούτσια
των αποχωρισμών
των σταθμών
των λιμανιών
που έπαιρναν πάντα μακριά
και ποτέ δεν έφερναν
αγαπημένους

Κόκκινα παπούτσια
με ήχους εικόνες μυρωδιές
τόσο κόκκινα…
Τόπος ο χορός
Εκεί που άνοιγε δρόμο
με την φωτιά
ανάμεσα στα σκέλια της
στηριγμένη από τα μοναδικά
κόκκινα της πυρκαγιάς παπούτσια
που δεν ήξερε ποτέ κανείς…

Την οδηγούσαν ή τα οδηγούσε;

Κι έλεγες

ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την μοναδική τέλεση
ιερουργία
σε θεό έλληνα
του Ολύμπου
άγνωστο παθιασμένο
με ανθρώπινα ελαττώματα


ποιος κινάει αλήθεια πρώτος
την έλευση έγερση
τελετής
εξαίσιας νομαδικής αξέχαστης

η μουσική
ή
το παλλόμενο κορμί της;


Ποιος κινάει ποιος
αυτό το χορό
τον
παλιό σαν άνθρωπο
ευαίσθητο σαν αγάπη
παθιασμένο σαν έρωτα
υψωμένο σαν ιδανικό
χρήσιμο σαν αγώνα
όμορφο σαν αγαπημένη
ζεστό σαν αγκαλιά
απέραντο σαν ωκεανό

Κι όλα αυτά
με το παλλόμενο κορμί– τόξο

στηριγμένα
στα κόκκινα σαν αίμα κι αγκαλιά
στα αιωρούμενα και στέρεα
στα όμορφα και σημαδεμένα
από χιλιάδες έρωτες κι όνειρα
ονειρώξεις κι εντάσεις
κόκκινα
βαθιά κόκκινα
ολέθρια κόκκινα
παπούτσια

Τώρα που κοκκίνισε ο ορίζοντας
αυτά χορεύουν με ρυθμό
οδηγητή ψυχών και μουσικών


Οι φωνές χάνονται στην εικόνα της
τη στηριγμένη στα κόκκινα
σπάνια παπούτσια

Ο ποιητής τη συνάντησε
να ανοίγει δρόμο
με τη μοναδική φωτιά της
σε κείνο το υπόγειο της Μαδρίτης
με καπνούς κόκκινο κρασί
ήχους πρωτόγνωρους
μυρωδιές που σημαδεύουν

Δεν ξέρει κανείς που οδηγεί
με το βλέμμα στον ουρανό
τα πόδια στέρεα στη γη
και κείνα
κόκκινα αυτοδύναμα
να στηρίζουν φαντασιώσεις
ομορφιά
αλήθεια
δύναμη
έξαρση
αντάρα

πόνο
Ζωή
που παίζεται σε δυο στιγμές
καθώς τα φονικά
όταν η ιδρωμένη εκδίκηση
λάμπει στο φως του φεγγαριού

Εικόνες κόκκινες
σημαδεύουν τη μνήμη
με τραγούδια μακρινά
Ανδαλουσίας
ενός Φεντερίκο Γκαρθία
με τα περιστέρια αγκαλιά

Τότε και πάντα
η νύχτα δεν έχει τέλος
η ποίηση δεν έχει τέλος

Οι ωδές στην κόκκινη φωτιά
στα κόκκινα παπούτσια
δεν έχουν τέλος

Το τραγούδι μου μέσα στη νύχτα
όταν η πόλη κοιμάται ύπνο βαθύ
δεν έχει τέλος

Όσο υπάρχουν άνθρωποι
και κόκκινα
υπέροχα κόκκινα
ολέθρια κόκκινα παπούτσια

Ζωή
ποίηση έρωτας κι ωδές
δεν έχουν τέλος

γιατί πώς θα ξημέρωνε
χωρίς ωδές τραγούδια ποιήματα
και κόκκινα παπούτσια
(Τα κόκκινα παπούτσια-Γ.Δουατζής)


«Ο χορός είναι μια «βεντάλια» που ανοίγει και κλείνει, δείχνοντας όλο και περισσότερα πράγματα»
ΑΪΝΤΑ ΓΚΟΜΕΖ
Η μούσα του Κάρλος Σάουρα

10 σχόλια:

Betty's Cuisine είπε...

...ζωή ποίηση και έρωτας δεν έχουν τέλος... όσο μπορούμε να σκεφτόμαστε έτσι έχουμε ακόμα ελπίδα...

LIA είπε...

ΚΟΚΚΙΝΟ!!!

Κόκκινο, το χρώμα της καρδιάς!
Κόκκινο το χρώμα της φωτιάς!
Κόκκινο το χρώμα του έρωτα!
Κόκκινο το χρώμα της αγάπης!
Κόκκινο το αίμα!
Κόκκινα τα χείλη!
Κόκκινο το ρόδο!
Κόκκινο το ρόδι!
Και η παπαρούνα και η φράουλα, κόκκινο κατακκόκινο έχουν το χρώμα τους!
Κόκκινο, το χρώμα που έβγαζαν οι αρχαίοι μας πρόγονοι από ένα μικρό κοχυλάκι, από το μαγευτικό Κουφονήσι, στο Λιβυκό πέλαγος, δίπλα μου, κι έφτιαχναν την πορφύρα με πολλές κόκκινες αποχρώσεις. Είχαν ολόκληρη βιομηχανία πορφύρας, και τώρα το νησί είναι διάσπαρτο από τέτοια κοχύλια. Από κάθε κοχύλι έπαιρναν μια σταγόνα βαφής και μετά το πετούσαν. Άντεξαν 2.500 χρόνια κι έτσι τα βλέπουμε τώρα εμείς.
Θυμήθηκα και το όμορφο τραγουδάκι του Σταμάτη Κραουνάκη" Πήρα κόκκινα γιαλιά"
Τι όμορφο τραγούδι!
Καλό σου βράδυ.

55fm είπε...

Mπέττυ μου,
έχουμε ελπίδες, φαντασία, και δημιουργική,ζωηρή διάθεση!
Ας πούμε, τώρα φαντάστηκα, ένα υπέροχο γλυκό δικής σου έμπνευσης ,που θα το λέγαμε φλαμένκο...για σκέψου λίγο, πως λες να ήταν;
Θα βάλουμε θέμα για προτάσεις!
Φιλιά!

55fm είπε...

LIA μου, αστείρευτη!
Γυναίκα του πάθους και της κόκκινης έντασης...της ευαισθησίας και της βελούδινης διάθεσης!
Δεν το ήξερα για το κοχύλι, και ενθουσιάστηκα!
Φιλιά πολλά!

JK O SΚΡΟΥΤΖΑΚΟS είπε...

ΚΟΚΚΙΝΟ!!!ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ.ΠΟΛΥ ΟΜΟΡΦΑ ΟΣΑ ΕΓΡΑΨΕΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ.

55fm είπε...

Καλημέρα Σκρουτζάκο!
Όμορφα έγραψε, ο Γιώργος Δουατζής,εμένα μ΄αρέσει και απλά, το παρουσιάζω...
Σε ευχαριστώ!

Χρονοστιβάδα είπε...

Κόκκινος χείμαρρος το ποίημα του Δουατζή, αλλά εμένα μου άρεσε και το "στροβίλισμα" της κόκκινης χορεύτριας του φλαμένκο (... με το στριφογύρισμα και το "τράβηγμα" της εικόνας αποτύπωσες εξαιρετικά την παθιασμένη κίνησή της) !!!
Άσχετο -ή όχι και τόσο- θυμήθηκα το πρώτο βιβλίο που διάβασα, πιτσιρίκι... Ήταν ένα παραμύθι με τον τίτλο "Τα κόκκινα πατίνια", που δυστυχώς δεν το έχω πιά κι ούτε το έχω βρει στα βιβλιοπωλεία. Αυτό πάλι, μου έφερε στ' αυτιά ένα ομότιτλο τραγούδι με τη Μαργαρίτα Ζορμπαλά... τι τρελοί συνειρμοί, μεσημεριάτικα, ε ? :-)
Καλό απόγευμα !

55fm είπε...

Καθόλου τρελοί οι συνειρμοί σου, χρονοστιβάδα!
Το κόκκινο θυμάμαι,από παιδί, έγραφε...
Σε φουστανάκια,σε παραμυθάκια,σε ποδηλατάκια,σε σκουφάκια κ.α.
Δυνατή η ενέργεια του κόκκινου!
Σε ευχαριστώ, για τα καλά σου λόγια, για την εικόνα.
Προσπάθησα βιαστικά, να αποτυπώσω αυτή τη γιορτή των αισθήσεων...χωρίς να περιορίσω τον κόκκινο χείμαρρο,(όπως πολύ όμορφα το έγραψες) του ποιητή.
Καλή συνέχεια στη μέρα σου!

το πετάλι είπε...

(σύμπτωση: πριν λίγες μέρες
τα διαλέξαμε μαζί)

και τώρα...
σαν χορεύτρια
φλαμέγκο
είναι το σώμα της
πάνω στα κόκκινα παπούτσια...

(Όλγα καλημέρα,
φλογερό το ποίημα του Δουατζή,
παθιασμένη η ανάρτησή σου...)

55fm είπε...

Μμμμμ....οι συμπτώσεις με γοητεύουν!
Νίκο μου υποκλίνομαι στη θέα,αυτής της εικόνας!
Φλογερό... το ποίημα,
εγώ απλά, προσαρμόζομαι..!
Είμαι πολύ προσαρμοστικός τύπος!
Φιλιά!