Και ξαφνικά η πόλη μας σκοτείνιασε…
Και ξαφνικά ο ήλιος χάθηκε…
Και ξαφνικά ο Κώστας έφυγε…
Μα πως;
Χθες βράδυ στο Δημοτικό Συμβούλιο ήταν εκεί...
Αγωνιούσε για τα προβλήματα της πόλης μας...
Έδινε το δικό του αγώνα...
Ήθελε την Ηλιούπολη, πόλη του ΗΛΙΟΥ...ήθελε την Ηλιούπολη, Ανθρώπινη Πόλη...
'Όπως την είχε μάθει τότε...
Τότε που ήμασταν παιδιά.
Παιδιά και συμμαθητές στο 5o Δημοτικό Σχολείο Ηλιούπολης.
Tότε που κάθε τάξη είχε 70 μαθητές.
Καθόμασταν τρεις, τρεις και το θρανίο χωρούσε, και τις σκανδαλιές…
Αργότερα, σπουδές, γάμοι, παιδιά και η Ηλιούπολη παρούσα…
Η αγάπη για την πόλη μας, η γλυκιά αγκαλιά των παιδικών μας αναμνήσεων, μας ένωσε και πάλι.
Από διαφορετικές πολιτικές διαδρομές, θέλαμε η πόλη μας ,να παραμείνει ανθρώπινη να παραμείνει η ηλιόλουστη γειτονιά .
Κόντρα στα συμφέροντα που την ήθελαν γιγαντωμένη ,τσιμεντένια και απρόσωπη!
Θυμάμαι, γελάγαμε, διαφωνούσαμε, συμφωνούσαμε,αγκαλιαζόμασταν...
Μια γλυκιά καληνύχτα και ένα φιλί, έφτανε να στείλει για ύπνο, ό,τι μας "χώριζε..."
Κώστα ,γλυκέ μου συμμαθητή, Άνθρωπε σπουδαίε, νωρίς ξεκινάς το ταξίδι σου για την άλλη πόλη…
Την πόλη των Αγγέλων…
Είμαι σίγουρη ότι κι εκεί, θα αγωνιστείς …για ομορφότερες μελωδίες και όνειρα…
"Μόνο αφήστε με μες στ΄ όνειρο, γιατί εκεί κανείς δεν πεθαίνει…"
Αυτούς τους στίχους του Τ.Λειβαδίτη, στέλνω στη γειτονιά των Αγγέλων , για σένα και το όνειρό σου…
Αντίο φίλε Κώστα , καλό ταξίδι συμμαθητή μου…
Σκούρες, μελαγχολικές ,γεμάτες θλίψη, χωρίς φως ,χωρίς λογική, οι πινελιές, που συνθέτουν την εικόνα της Ηλιούπολης χωρίς εσένα…
Πονάω φίλε, θα σε θυμάμαι…
35 σχόλια:
Σε μια εποχή που οι ευαισθησίες μου, τείνουν να γίνουν υπεραισθησίες, συγκινήθηκα διαβάζοντας τούτες τις σκέψεις σου...
...μίλησες μέσα στην καρδιά μου κι ευθύς σκέφτηκα το απρόσμενο φευγιό ενός καλού φίλους μας...ανάμεικτα συναισθήματα τούτη την ώρα με κατακλύζουν!
Ο φίλος σου είναι εκεί "όπου πετούν τα πουλιά". (Λυπήθηκα στα αλήθεια γιατί στη έφερα στο νου μου τον Ο., οικογενειακό μας φίλο!)
ΥΓ 1. νομίζω ότι εδώ ταιριάζει το ακόλουθο
http://www.youtube.com/watch?v=r1DMnQHvN7A
ΥΓ 2. ακολουθούν δυο σύνδεσμοι από παλιότερα κείμενα που μου ήρθαν κατά νου, διαβάζοντας την ανάρτησή σου!
http://seiriopolis.blogspot.com/2008/03/blog-post_11.html
http://seiriopolis.blogspot.com/2008/03/blog-post_20.html
Πολλά Φιλιά και να θυμάσαι ότι οι άνθρωποι ζουν παντοτινά μέσα στις ψυχές μας όπου κι αν πηγαίνουν...
Φιλί και μια μεγάλη αγκαλιά στη γλυκιά μου μανούλα! (έτσι ακριβώς θα έκανα και στην πραγματική μου μανούλα αν έχανε έναν φίλο της!)
την αγάπη μου!
Ολγα σε καταλαβαινω και συμπασχω
συμπασχω και γω στην θλιψη σου[αν αυτο μπορει να την κανει πιο αναλαφρη]. ξερω πως ειναι να χανεις αγαπημενους ανθρωπους και φιλους. ζουν ομως στις ψυχες μας, οταν δεν τους ξεχναμε.
καλο του ταξιδι στην πολη των αγγελων.
καλο σου βραδυ.
Καρδούλα μου!
Λυπάμαι..λυπάμαι..λυπάμαι..
Καλό σου ταξίδι φίλε Κώστα!
Φιλιά ψυχή μου και μια ζεστή αγκαλιά.
Είμαι κοντά σου..
'Ολγα μου!
Λυπάμαι πολύ κάθε φορά που καποιος άνθρωπος φεύγει... η σκληρή πορεία του ανθρώπου κα το τέλος...
Ο πόνος είνα βαθύς, δεν χωράνε παρηγοριές!
Η μόνη παρηγοριά ηγλυκειά αίσθηση της αναμνησης του καλού που άφησαν πίσω τους να μας αγκαλιάζει, να μας εξανθρωπίζει, να μας βοηθάει να συνεχίσουμε εμείς αυτό που αυτοί ξεκίνησαν, να δώσουμε το παράδειγμα στα παιδιά μας για το ήθος, την αξιοπρέπεια, την φιλία, την αγάπη, την ανθρωπιά , τον τίμιο αγώνα!
Καλό του ταξίδι....
Μια σφηκτή αγκαλίτσα σου κάνω και σε αγαπώ γλυκειά μου, τρυφερή μου Όλγα... καληνύχτα
Πόλυ
Η καρδιά μου, σταυροδρόμι χίλιων δρόμων,
τους είχεν όλους περαστικούς,
πλήθος απρόσμενο χωρίς κατάλυμα,
όπως σε θορυβώδη σταθμό ταξιδιωτών.
Πέρασε τη μέρα της στού τέσσερις ανέμους,
σκόρπισε η καρδιά σε χίλια μονοπάτια
γης ομαλής ή πέτρας χτυπημένης απο θύελα
και στην τύχη, στο πέλαγος,σ¨εκατό καϊκια.
Σήμερα μελισσολόϊ που στρέφει στην δυψέλη του
όταν το σμήνος των γερακιών πετρώνει
αναζητώντας την ξέμακρη κορφή του,
γυρνά η καρδιά μου στην εγνοια της,
μέ γλύκες του κάμπου που ανθοβολεί
και το πένθος του δειλινού απαλύνει.
Σονέτα
Αντόνιο Ματσάδο
Πόλυ
Ειλικρινά στενοχωρήθηκα, κατανοώ την λύπη σου και απλώνω το χέρι να σε αγκαλιάσω...
είναι πάντα παρήγορο να ξέρεις ότι κάποιος σε σκέφτεται όταν πονάς...
κατά έναν περίεργο τρόπο σ' αυτές τις περιπτώσεις χάνω πάντα τα λόγια μου............................
συμπάσχω
συμπονώ
συγκινούμαι γαμώτο
καλό ταξίδι Κώστα
Έχω γράψει ένα ποίημα για έναν φίλο των εφηβικών μου χρόνων που χάθηκε. Θέλω να το αφιερώσω τώρα σε σένα, Όλγα μου, και στη μνήμη του Κώστα.
Ραμφίζει μάταια την παγωνιά
χειμώνας
τ' αστέρια ανελέητα μακρινά
οι κορυφές των πεύκων σκορπίζουν
ένα γκρίζο τίποτα στο χώμα
κι είναι η ψυχή μας σπουργίτι
που ραμφίζει μάταια την παγωνιά
στην καφετέρια θαμπώνει ο κόσμος
θαμπώνουν οι φωνές
η άδεια καρέκλα στο τραπέζι
κι εμείς τριγύρω
θαμπώνει τ' όνομά σου
κάτω η πόλη
όλα όσα ζήσαμε μαζί
παράξενα η μνήμη
θαμπώνει με το χνώτο της τα μάτια
μιαν άδεια Κυριακή
αντίο φίλε
Βαθειά ανθρώπινο, πέρα για πέρα αληθινό, όπως και το βούρκωμα που προέκυψε πρωί πρωί!
παρακολουθούσα μια συζήτηση πριν από καιρό στην tv για τον άνθρωπο και το σύμπαν, για τη ζωή και το μετά τη ζωή...
κάποιος που ρωτήθηκε εάν φοβάται το θάνατο απάντησε:
- όχι...
και όταν τον ρώτησαν γιατί;
απαντάει:
μα ο θάνατος δεν είναι το τέλος
είναι η αρχή...
μια αγκαλιά μονάχα να μπορούσα να σε πάρω
να γαληνέψουν τα γιατί που εκρήγνυνται,
το που νάναι τώρα,
η εξαύλωση που μας αφήνει γυμνούς στην παγωνιά,
και μια σταλαγματιά παρηγοριάς οτι τουλάχιστον "ΕΖΗΣΕ"
μια αγκαλιά γλυκιά μου
δεν κατέχω τίποτ'άλλο.
`Ολγα μου είναι η σειρά μου να σου δώσω κουράγιο και να σε αγκαλιάσω για να σε παρηγορήσω. Είναι κρίμα κι άδικο να φεύγουν από κοντά μας τόσο ζωντανοί και νέοι άνθρωποι που έχουν ακόμα τόσα πολλά να δώσουν. `Οσοι μένουμε πίσω το μόνο που μπορούμε να κάνουμε είναι να θυμόμαστε τις στιγμές που ζήσαμε μαζί και είναι σαν να έχουν πάει απλώς ένα ταξιδάκι. Κουράγιο καλή μου.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ ΣΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ.ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΚΑΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΝ ΘΥΜΑΣΑΙ ΠΑΝΤΑ.ΥΠΟΜΟΝΗ.
Seirie , καλό μου παιδί σε ευχαριστώ, τα λόγια σου απαλύνουν τον πόνο, ότι άκουσα και διάβασα, μου επιβεβαιώνουν την άποψή μου για σένα…
Πολλά φιλιά γλυκό πλάσμα!
ναι..το όνειρο..και τα πράγματα που δεν πεθαίνουν μόνο μας βοηθάμε να ξεπερνάμε τέτοιες περιπτώσεις Όλγα μου
και η αγάπη, αυτή που ένας άνθρωπος γίνεται όταν χάνεται και μας τυλίγει για πάντα, μας γλυκαίνει...μας κάνει να θυμόμαστε ότι είμαστε άνθρωποι...
την αγάπη μου καλή μου...
Γιάννα μου, σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου.
Να είσαι καλά .
Σε φιλώ.
Εφάκι μου, σε ευχαριστώ.
Δεν τους ξεχνάμε, τους ανθρώπους που φεύγουν, αλλά είναι άδικο τόσο νωρίς…
Φιλιά.
Τι να πω για σένα, Mareld μου,
ακόμα στην αγκαλιά σου είμαι…
Είναι βαρύ…
Σήμερα στην κηδεία όλη η Ηλιούπολη έκλαιγε.
Κόσμος απίστευτος, περίμενε να του πει το τελευταίο αντίο.
Τραγικές φιγούρες οι γονείς του.
Αγαπημένη μου, σε ευχαριστώ.
Πόλυ αγαπημένο μου πλάσμα, τα λόγια σου βάλσαμο.
Ο φόβος και ο πόνος είναι σπουδαία μαθήματα.
Όποιος υποφέρει ανακαλύπτει και, πριν από όλα ,ανακαλύπτεται…
Σου στέλνω την αγάπη μου και μια αγκαλιά ευχαριστώ!
Μπέττυ μου, πολύ σε ευχαριστώ.
Είναι πολύ σημαντικό αυτό το χέρι της φιλίας και η αγκαλιά.
Να είσαι καλά γλυκιά μου
logia,
Είσαι αξιολάτρευτη!
Σε ευχαριστώ και, χάρηκα που συναντηθήκαμε, έστω κι έτσι.
Φιλιά .
Ποιητή μου,
Υποκλίνομαι για μια ακόμη φορά στο μεγαλείο σου.
Σε ευχαριστώ, που με τρόπο εξαιρετικό μιλάς στη ψυχή μου.
Να είσαι καλά. Δηλαδή πολύ πολύ καλάαααααααααααα!
Gvarvakis,
σε ευχαριστώ μέσα από την καρδιά μου, για τα βαθιά ανθρώπινα λόγια σου.
Να είσαι καλά.
Νίκο μου καλέ,
μακάρι να είναι έτσι…
Σε ευχαριστώ πολύ, είσαι πάντα Άνθρωπος…
Ξωτικό μου, εύθραυστο και δυνατό,
η αγκαλιά σου είναι ότι καλύτερο!
Ναι, έζησε και αγωνίστηκε δεν του χαρίστηκε τίποτα.
Σε ευχαριστώ και σε φιλώ.
ΙΖΑ μου, είδες...
Aυτή είναι η ζωή και τα χειρότερα…
Έτσι λέω, ότι έφυγε ένα ταξίδι…
Γλυκούλα μου να προσέχεις τον ευατό σου.
Σε φιλώ γλυκά φιλεναδίτσα μου και σε ευχαριστώ.
Δώσε ένα φιλί στην κουκλίτσα σου.
SKROYTZAKO,
σε ευχαριστώ αγόρι μου καλό.
Να είσαι πολύ καλά και να χαίρεσαι τα νιάτα σου!
Τζούλια μου μοναδική μωβ οπτασία,
το όνειρο , η αγάπη ,η ανθρωπιά, μας κρατάνε...
Αυτά ζεσταίνουν τη ψυχούλα μας.
Σου στέλνω την αγάπη μου.
Γλυκιά μου, Όλγα
Εγώ μπορώ να καταλάβω καλά, πολύ καλά, τα υπέροχα λόγια σου.
Όταν ξαφνικά, μισεύει κάποιος δικός μας, για το ταξίδι το μακρινό, για το ταξίδι που δεν έχει επιστροφή, όλα, μας φαίνονται μάταια και μικρά. Η ψυχή μας προσπαθεί ν' αγκαλιάσει τ' ανείπωτα και να υπερβεί τα πικρά.
Έχω στην καρδιά μου απέραντο πόνο, μετά το μισεμό δυο πολυαγαπημένων ανθρώπων μου-έφυγαν και νωρίς- αλλά ο χρόνος σιγά σιγά, μαλακώνει και γλυκαίνει τον πόνο αυτό και θρονιάζεται στην ψυχή μου η ελπίδα, η ελπίδα για τη "συνάντηση", τη γλυκιά αυτή συνάντηση, σ' άλλους ορίζοντες και σ' άλλους ουρανούς. Αυτή η ελπίδα ομορφαίνει τις μέρες μου. Αν και πιστεύω, ότι, για όσους αγαπάμε και δεν είναι πια κοντά μας, λείπει μόνο η γήινη μορφή τους, γιατί η ψυχή τους είναι πάντα κοντά μας.
Η πίστη μας υπογραμμίζει, ότι η ψυχή είναι αθάνατη, παντοδύναμη, φύσημα θεϊκό, κι εγώ νιώθω, ότι η ψυχή των αγαπημένων μου, θα είναι για πάντα δίπλα μου, σαν ψίθυρος γλυκός, σαν μια αέρινη γλυκιά πνοή, θα είναι δεμένη μαζί μου για πάντα, με μια αόρατη χρυσή κλωστή, θα με συντροφεύει, θα με παρηγορεί και θα με βοηθά, να βλέπω φως, ακόμα κι εκεί που δεν υπάρχει.
"Αυτοί που φεύγουν"
Αυτοί που φεύγουν...Άραγε φεύγουν ποτέ; Φεύγουν ποτέ αυτοί που αγαπάμε; Μπορεί να φεύγουν απ' τα μάτια μας, από την καρδιά μας όμως; ΠΟΤΕ ΠΟΤΕ ΔΕ ΦΕΥΓΟΥΝ ΑΠ' ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΑΣ. Η εικόνα τους, η αύρα τους, τα συναισθήματα που μας προκάλεσαν, ριζώσαν βαθιά στην ψυχή μας και μ' αυτά πορευόμαστε, χωρίς να ξεχνάμε ποτέ, εκείνη την ακίνητη και αιώνια στιγμή του χρόνου. Τη στιγμή που άλλαξε ο ρυθμός της ψυχής μας. Και πάντα, αυτοί που μένουν, θα βρίσκουν κρυφά περάσματα του φεγγαριού, κρυφές στοές της θάλασσας, κρυφά μονοπάτια του απείρου και θα "πηγαίνουν" σ' αυτούς που "φύγαν", να πίνουν μαζί νερό απ' τις αθάνατες πηγές.
Αυτοί που φεύγουν, μένουν στην καρδιά όσων τους αγαπάνε και νιώθουν τη λάμψη τους, την αύρα τους, την αγάπη τους, ζωντανή σαν τα κόκκινα τριαντάφυλλα, αγνή σαν τους κύκνους, απέραντη σαν τη θάλασσα και τον ουρανό που τους αγκαλιάζει.
Κι εμείς που μένουμε, λέμε σ' αυτούς που φεύγουν "ΧΩΡΙΣΑΜΕ ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΓΙΑΤΙ ΑΛΛΙΩΣ ΠΩΣ Θ' ΑΝΤΑΜΩΝΑΜΕ ΞΑΝΑ;"
Και πάντα νιώθουμε δυο αέρινα αγγελικά φτερά, φτερά από μετάξι, να μας αγκαλιάζουν και να ζεσταίνουν την ψυχή μας.
Καλό ταξίδι στον αγαπημένο σου φίλο.
Καλή σου νύχτα γλυκιά μου.
Ετσι κι αλλιως αγαπημένοι ανθρωποιδεν φεύγουν ποτέ από μέσα μας,υπάρχουν,ζουν μέσα μας,στη σκέψη μας,στην καρδιά μας,στη ψυχή μας.Καλό του ταξίδι Ολγα μου!
Τα τσιγάρα που ανάβουν κόντρα στον άνεμο τελειώνουν γρηγορότερα, αλλά πριν σβήσουν, η καύτρα τους λαμπιρίζει κατακόκκινη κι έχει τη ζέστη του ήλιου...
Οι άνθρωποι που καίγονται γρήγορα, θάβονται μόνο στην ψυχή και στη μνήμη, ποτέ στο χώμα...
Κουράγιο σ' όσους θα τον αγαπούν... :-(
Γλυκιά μου LIA,
τι θαυμάσιος άνθρωπος είσαι και πόση ευαισθησία βγάζουν τα λόγια σου.
Λόγια ανθρώπου που έχει δοκιμαστεί...
Η αγάπη. η σοφία φώλιασε βαθιά μέσα στη ψυχή σου...
Καλή μου φίλη, μέσα από την καρδιά μου βγαίνει ένα μεγάλο ευχαριστώ, για τη δύναμη και το κουράγιο που μου πρόσφερες με τόση γλύκα.
Να είσαι καλά και να σε χαίρονται οι άγαπημένοι σου άνθρωποι.
Φιλιά και αγάπη σου στέλνω.
ΙΛΥΣ μου,
έτσι είναι,κρατάμε στην καρδιά μας ότι αγαπήσαμε και έφυγε...
Σε ευχαριστώ, για τα όμορφα λόγια σου,με στηρίζουν...
Σε φιλώ.
Ανιψούλα μου,
ιδιαίτερα τα λόγια σου και πέρα για πέρα αληθινά.
Κόντρα σε ότι ισοπέδωνε τον άνθρωπο ήταν ο φιλαράκος μου.
Γλυκούλα μου σε έχω στην καρδιά μου.
Φιλιά πολλά, σε ευχαριστώ μέχρι τον ουρανό!
Δημοσίευση σχολίου