Πέμπτη 25 Φεβρουαρίου 2010

Χρώματα και χρόνια...!


Ορίζοντα χρωματιστό...αναζητούσα πάντα στη ζωή μου...


Και αν δεν τον έβρισκα...τον δημιουργούσα..!

Έτσι πέρασαν τα χρόνια... ενώ το χρώμα απλωνόταν...και οι χρωματοθήκες μου, γέμιζαν με χρώμα..!

Ώσπου...σήμερα...
Μαζεύτηκαν όλα τα χρωματιστά χρόνια, μεταμορφώθηκαν σε χρωματιστές, μυρωδάτες λιχουδιές και άρχισαν να μου σιγοτραγουδάνε...
Σάστισα μόλις τα είδα...μου φάνηκαν πολλά!
Άρχισα να μετράω... τελειωμό δεν είχαν! Επιτέλους σταμάτησα στα 52..!
Ναι, φιλαράκια μου γλυκά!
Σήμερα έχω γενέθλια!
Κερνάω και δοξάζω το θεό που είμαι καλά!
Η τρέλα μου, χρωμάτισε τα χρόνια μου...

Έπαθα... έμαθα!
Ξέχασα... θυμήθηκα!
Ηττήθηκα... νίκησα!
Αμφισβήτησα...δέχτηκα!
Έκλαψα... γέλασα!
Θύμωσα... ξεθύμωσα!
Φοβήθηκα... φόβησα!
Προσγειώθηκα...απογειώθηκα!
Λυπήθηκα...χάρηκα!
Και πάλεψα με όλα τα θηρία...
Για τα παιδιά μου!
Τον έρωτα!
Την αγάπη!
Τη φιλία!
Αυτά μου έδιναν ζωή!


Παρακαλώ, μπορείτε να πάρετε το γλυκάκι σας...
Είναι με γέμιση...
Αγάπης!!!
Sunflower Color Pictures, Images and Photos
Να πάρετε και το λουλουδάκι σας...
Διαλέξτε εσείς το χρώμα...
Εγώ απλά, χρωματίζω και τούτα τα γενέθλιά μου!







Και η ροκ, που με μεγάλωσε...
Είναι πάντα μαζί μου!
Kαλό Σαββατοκύριακο!

Σάββατο 20 Φεβρουαρίου 2010

Ξεσπάω...με ζωγραφιές και μουσική!

Αυτές τις μέρες είμαι στο τρέξιμο! Δεν είχα το χρόνο να έρθω τη βόλτα μου, όπως μ΄αρέσει στις γειτονιές σας, φίλοι μου!
Η ατμόσφαιρα και εδώ στην Ηλιούπολη, είναι πολύ βαριά.
Άπνοια, υγρασία, συνθήκες που ευνοούν τη μεταφορά σκόνης από την Αφρική λένε οι ειδικοί.
Ωστόσο σκόνη έχουν γίνει και τα νευράκια μου...
Και ξεσπάω...

Μου τη δίνει ο καιρός!
Μου τη δίνει η ένταση, η ανασφάλεια, οι κοινωνικές αναταραχές, οι σκληρές πολιτικές αποφάσεις, οι σκληρές επιτηρήσεις!
Μου τη δίνει το βαρύ σχολικό πρόγραμμα!
Μου τη δίνουν οι βαριεστημένοι άνθρωποι!
Μου τη δίνει η κοινωνία των θυμάτων!
Μου τη δίνει η εποχή του διχασμού και του ωχαδελφισμού!
Μου τη δίνει που, όλοι λένε ότι , κάνουν καλά τη δουλειά τους, είναι συνεπείς πολίτες, δεν φοροδιαφεύγουν, είναι ευσυνείδητοι πολίτες, και όλοι προσφέρουν!

Μετά από όλη αυτή την κακοδιάθεση , μόνο μια λουλουδιασμένη ζωγραφιά, μια ροκοβουτιά στους θρυλικούς Led Zeppelin με τη μεγαλειώδη ερμηνεία του Ρόμπερτ Πλαντ, και η ζεστή παρέα σας, μπορούν να με χαλαρώσουν...



Σας αφιερώνω τα λουλούδια μου, τις θεραπευτικές ροκιές μου, και σας εύχομαι όμορφο Σαββατοκύριακο!

Δευτέρα 15 Φεβρουαρίου 2010

Έκθεση , ζωγραφικής...ψυχής...αγάπης...χαράς...χαμόγελου!

Πως να κρυφτείς απ΄τα παιδιά...
Έτσι κι αλλιώς τα ξέρουν όλα...
Και τα ζωγραφίζουν όλα...
Και μαθαίνουμε από αυτά!
Ας το παραδεχτούμε!




Και ναι..!Μπορεί να είναι εγωιστικά πλάσματα τα παιδιά, κατά τους ειδικούς...και να τα θέλουν όλα...
Αλλά και εμείς οι μεγάλοι...έτσι είμαστε...όλα τα θέλουμε...απλά δεν είμαστε αληθινοί!
Και κάνουμε τους έξυπνους...κάνουμε τους έξυπνους, σε ποιούς...
Σε αυτή την παιδική, μαγική, αθωότητα!

Χθες βράδυ πέρασα μια πανέμορφη βραδιά, γεμάτη αγάπη, χαρά και χαμόγελα!
Βρεθήκαμε στο σπίτι μου, με τους καλούς φίλους μας, που γνώρισα από το διαδίκτυο την ΙΖΑ και το Δημήτρη,το Δημήτρη και την ΙΖΑ, και είχα τη χαρά να γνωρίσω από κοντά και τις δυο πανέμορφες κορούλες τους, την Αθηνά και τη Λυδία!
Για να έχουν παρέα τα παιδιά κάλεσα και τη Μαρίσσια με την Ιωάννα κόρες φίλων μου.
Γρήγορα γίνανε μια σούπερ παρέα και αποφασίσανε να ασχοληθούν με τη ζωγραφική!
Με μουσική υπόκρουση, με πινέλα, χρώματα, χαρτιά, και με πολύ καλή διάθεση άρχισαν να ζωγραφίζουν!
Ελεύθερα και χαρούμενα!
Χωρίς απαγορεύσεις , μη.., και όλα τα νευρωτικά των μεγάλων ανθρώπων!
Το αποτέλεσμα, φιλαράκια μου ήταν εκπληκτικό!
Απολαύστε το!








Ενθουσιάστηκα!
Πρότεινα στα παιδιά να εκθέσουμε τις ζωγραφιές τους!
Η έκθεση στήθηκε αμέσως! Δεν έλειπε τίποτα...
Ακόμα και τιμοκατάλογο φτιάξανε τα παιδιά, με τιμές προσαρμοσμένες στην οικονομική κρίση!
Ωστόσο η παρέα των μεγάλων είχε μεγαλώσει . Το σπίτι μου, ανέκαθεν λειτουργούσε λίγο κοινοβιακά...βλέπω φως και μπαίνω...όλοι οι καλοί χωράνε!
Με πολύ προσοχή, οι μεγάλοι είδαν την έκθεση, και αγόρασαν τα πανέμορφα εργάκια των παιδιών!
Μέχρι και συλλέκτης έργων βρέθηκε ανάμεσά μας!(ονόματα δε λέμε)
Το αποτέλεσμα ήταν να πουληθούν όλα τα εργάκια!
Και η χαρά να γεμίσει όλο το σπίτι!

Τα παιδιά, μας ευχαρίστησαν!
Τραγούδησαν,
χαρήκαν την ελευθερία τους και εμείς ,μείναμε αποσβολωμένοι να θαυμάζουμε τη ζωή...που δεν σταματάει!
Το μήνυμα ήταν σαφέστατο!
Αγάπη...χαρά...χαμόγελο...
Αυτό θέλουν τα παιδιά από εμάς!


Το θέμα είναι να καταλάβουμε τι θέλουμε εμείς από τα παιδιά...
Αν θέλουμε να φανούμε ισχυροί...χάσαμε!
Αν θέλουμε να είμαστε αληθινοί...αφουγκραζόμαστε αυτά που μας λένε...
Και δεν σταματάμε το παιχνίδι με τη ζωή!
Με κέφι!
Ε...ψιτ...μεγάλε...η ζωή συνεχίζετε...έλα να τσουγκρίσουμε...
Στην υγειά των παιδιών!!!

Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2010

Για τον έρωτα...βρε γ.....ο..!

Φεβρουάριος...μήνας γενεθλίων!
Μήνας του έρωτα!
Μήνας σημαντικός για μένα!
Γεννήθηκε η κόρη μου, γεννήθηκα εγώ , γιορτάζεται ο έρωτας!
Αφιερωμένες στον έρωτα αυτό το μήνα οι αναρτήσεις...

Το δικό μου το πολύ πως να χωρέσει στο δικό σου το λίγο! Κι οι δυο μας δυσανασχετούσαμε δικαιολογημένα.
Όμως μέσα σ’ αυτό το λίγο σου, σ’ αυτό το περιορισμένο σου, είχα την κακοτυχία να διακρίνω σκιές περαστικές που με πυρπόλησαν. Σκιές του απέραντου. Αυτό που δεν έλεγχες, αυτό που δεν γνώριζες, προσπερνούσε από μια σου έκφραση, από μια σου χειρονομία τυχαία και με καθήλωνε. Δεν περιγράφεται η ματιά, η κίνηση, ο ήχος.
Ό,τι κι αν σου πω δεν θα σου μεταδώσω αυτό που μ’ έκανε να σε θέλω έτσι. Το απέραντο είναι άπιαστο, απερίγραπτο, ακαθόριστο. Χιλιάδες να λέω εναντίον σου αμέσως θα παραλύσουν μπροστά στη γρήγορη κίνηση του χεριού σου μόλις σηκωθεί για να φτάσει στα χείλη σου και να δαγκώσεις το μικρό σου νυχάκι σμίγοντας τα φρύδια σα να σκέφτεσαι κάτι δύσκολο. Για μια τέτοια κίνηση, κάποιες ώρες, ένιωθα έτοιμος και τη ζωή μου να δώσω.
Για μια τέτοια κίνηση!


Τουλάχιστον μέσα απ’ τα πάθη μου κερδίζω τη σοφία του πως ελάχιστα ξέρω. Πως τίποτα δεν ξέρω. Φαίνεται πως ο πόνος είναι η μοναδική πύλη που μας περνά σ’ αυτή την απελπισμένη και μαζί ελπιδοφόρα γνώση που μας ταπεινώνει, που μας γαληνεύει, που χύνει λαδάκι στις πληγές μας.
“Το πάθος είναι πιo σπουδαίο απ’ τo θαύμα”, σου διάβαζα από ένα παλιό βιβλίο κάποτε την ώρα που εσύ έβγαζες τα φρύδια σου μπροστά σ’ έναν μεγεθυντικά καθρεφτάκι.
Δεν είναι εκμηδένιση η ταπείνωση. Η εκμηδένιση σε κατεβάζει στο τίποτα ενώ η ταπείνωση σ’ ανεβάζει στα παν. Πώς να την καταφέρουμε όμως εμείς που από έπαρση είμαστε χτισμένοι. Πώς να την πετύχουμε, πες μου. Δεν πετυχαίνεται εύκολα γι’ αυτό υποφέρουμε κι απ’ τον πολύ τον πόνο κι απ’ την πολλή την τυραννία αρχίζουμε, για την αυτοσυντήρηση μας, να υποψιαζόμαστε με την υποψία της καρδιάς κι αρχίζει λίγο-λίγο να φέγγει.

Έρχεται η ώρα που θα λυτρωθώ από σένα!

Και θα λυτρωθώ από σένα αγαπώντας σε περισσότερο, με της αγάπης το άμετρο μέτρο που είναι η περίσσια

Έρχεται η ώρα που δεν θα σε παίρνω από πίσω σα σκύλος, που δεν θα σε κατασκοπεύω με τη σκέψη, που δε θα σε πολιορκώ με υποθέσεις, που δε θα στήνω αγανακτισμένους διαλόγους στο μυαλό μου μαζί σου τις νύχτες, που δεν θα αγωνιώ για την εντύπωση που σου δίνω.

Θα σ’ αγαπώ τόσο που δεν θα σε απαιτώ δικιά μου. Να είσαι μόνο καλά εσύ χωρίς να ψάχνομαι πόσο καλά είμαι εγώ από το καλά σου. η καταπληγιασμένη μου φιλαυτία άρχισε να ζαρώνει και να σκύβει κι εγώ αρχίζω να βλέπω εσένα πίσω της και να μπορώ να σε αγαπήσω.

Ούτε και γράμματα έχω ανάγκη να σου γράφω πια. Υπάρχω μόνο και σ’ αγαπώ κι αυτό το “σ’ αγαπώ” που δεν έχει ανάγκη καμία, ούτε καν για ανταπόδοση, θα πλημμυρίσει, θα γεμίσει με τον κυματισμό του τον κόσμο όλο, θα έρχεται και σε σένα κι εσύ θα μπορείς, όποτε θες να τ’ ακούς. Φτάνει να το θες

Τα γράμματα που σου γράφω τα κόβω εδώ. Με περιορίζουν, με μεθούν, γεμίζω παραισθήσεις κι απ’ την αυτοσυγκίνηση τραβάω λάθος δρόμους. Όλο για τον εαυτό μου καταλήγω να μιλώ και να χαϊδολογιέμαι.

Να υπάρχω μονάχα, να σ’ αγαπώ μονάχα και να μην έχω λόγο κανένα να το δηλώνω. Ούτε την παρουσία μου να μη χρειάζεται να δηλώνω πια.

Σ’ αγαπώ τόσο που το ξεχνώ, όπως ξεχνάμε τα αυτονόητα και τα φυσικά. Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε κρίνω και εντελώς σε αποδέχομαι. Γλίτωσα από το μαρτύριο να προσπαθώ συνεχώς να σε διορθώνω.

Σ’ αγαπώ τόσο που δεν σε θέλω. Γιατί δεν θες παρά ότι σου λείπει κι εσύ πια δεν μου λείπεις αφού στης αγάπης τον τόπο δεν χωρά η απόσταση. Σ’ αγαπώ κι αγαπώντας σε, σε περιέχω, σε έχω αφού είμαι, είμαι από σένα και μαζί σου κι όπου κι είμαι έρχεσαι.


Είμαστε στο παντού και στο πάντα τώρα που σ’ αγάπησα κι η αγάπη μου μας κάνει αδιαίρετους.

Εσύ καλή μου, μου δίδαξες την καταστροφή του να σ’ αγαπώ λίγο. Το λίγο ανοίγει ρωγμές να γλιστρά μέσα ο ακόρεστος εγωϊσμός, να σε απαιτεί, να σε διεκδικεί. η παρενέργεια του εγωϊστικού έρωτα είναι μια: γενική δηλητηρίαση που την αγάπη την αλλοιώνει σε μίσος.

Η αγάπη δεν είναι κατά περίσταση, η αγάπη είναι άνευ όρων, δεν παζαρεύει δούναι και λαβείν, η αγάπη είναι έξοδος γιατί το εγώ το κάνει εσύ και σε λυτρώνει.

Στην αναμέτρηση ανάμεσα σε σένα και μένα αναμετρήθηκε ο εγωϊσμός μου με το σύμπαν. Αρχίζω να το αναγνωρίζω ύστερα από τόσες μάχες και τόσους τραυματισμούς πως η δόξα του πολέμου είναι η συμφιλίωση κι η δόξα του νικητή η υποταγή. Η ευγενική υποταγή όπως του βράχου που από σθένους περίσσια σκύβει και πλένει με θάλασσα τα πόδια της στεριάς.

Όχι καλή μου αγάπη, εσύ δεν τελειώνεις, το τέλος σου δεν έχει τελειωμό. Τα πράγματα δεν τελειώνουν έτσι εύκολα όπως το λέμε, τα πράγματα μεταλλάσσονται κι εγώ τώρα μεταλλάσσω τον απάνθρωπο έρωτά μου, σε αγάπη φιλάνθρωπη.

Δεν θέλω να μιλώ άλλο για μένα. Οι λέξεις είναι φυλακή, κατακρατούν τα δεύτερα και τους ξεφεύγει το κύριο που πετά πέρα σαν ήχος καμπάνας που σε τίποτα δεν φυλακίζεται. Οι λέξεις ταριχεύουν το ζωντανό και δεν το αφήνουν να περπατήσει.

Σ’ αγαπώ πια τόσο που δεν σ’ έχω ανάγκη. Σ’ αγαπώ τόσο που σε απαλλάσσω από μένα. Σ΄αγαπώ αληθινά και δεν φοβάμαι. Κατόρθωσα πραγματικά να μη σε φοβάμαι!


Ο φόβος σου ήταν πανίσχυρος. Με φόβο γεννηθήκαμε, με φόβο ανατραφήκαμε, τίποτα σχεδόν δικό μας δεν είναι ελεύθερο κι είναι δύσκολο να ξαναγεννηθούμε. Λεγεώνες μέσα μας και λεγεώνες προγόνων πίσω μας φοβούνται. Ελευθερία είναι η νίκη του φόβου και τον φόβο η φιλαυτία μας τον σπέρνει. Από πάνω της περνά η πύλη που βγάζει στη ζωή την αληθινή κι άλλον τρόπο δεν έχουμε. Άλλο τρόπο δεν έχω για να ζήσω: να σ’αγαπώ άφοβα, ελεύθερα.

Αγαπώντας σε να υπάρχω, τι να τα κάνω τα ίχνη…

Να σε αγαπώ άφοβα, ελεύθερα! Αρχίζω να εμπιστεύομαι την ζωή και να μην έχω αγωνία. Ζωή δεν είπαμε πως είναι το άλλο όνομα της αλήθειας;

Οι λέξεις είναι ξένα σώματα. Μ’ ενοχλούν. Μπορώ πια να σωπάσω.

(Αποσπάσματα απο το βιβλίο της Μ. Βαμβουνάκη "H μοναξιά είναι από χώμα"που τιμήθηκε με το κρατικό βραβείο μυθιστορήματος το1988)



Στην υγειά του έρωτα!


Είναι απαραίτητο να σωθεί!


Κυριακή 7 Φεβρουαρίου 2010

Περί έρωτος...ετών 15!

Έχουν περάσει 37 χρόνια από τότε...
Είναι το πρώτο λεύκωμά μου...
Ο Νίκος Καζαντζάκης παντού...


Περί έρωτος...ετών 15..!

Και στον έρωτα με Καζαντζάκη πήγαινα...

Ένας έρωτας σφοδρός διαπερνάει το σύμπαν...είναι σαν τον αιθέρα, σκληρότερος από το ατσάλι μαλακότερος από τον αγέρα!(Κτήτωρ)

Με τον καιρό περνά ο έρως και με τον έρωτα ο καιρός!(C.S)

Η ολοκλήρωση των σχέσεων δυο ατόμων διαφορετικού φύλλου!(Γ.Τ.)

Η σύμπλεξης του σώματος και της ψυχής!(grazy girl)

Δεν τον έχω νιώσει για να ξέρω πρόκειται όμως σίγουρα για κάτι υπέροχο!(Β.Χ)

Ένα τριαντάφυλλο με αγκάθια!(butner)

Ο έρωτας είναι μια γλυκιά ανάμνηση όταν ανήκει στο παρελθόν. Στο παρόν όμως είναι μια αρρώστια και μάλιστα πολύ τυραννική!(Μοναξιά)

Έρωτας είναι φίλοι μου ο γιος της Αφροδίτης, που κλέβει τις καρδούλες μας σαν να είναι λωποδύτης, κι όταν κάνει την κλοπή κάθεται στο ταμείο και κόβει εισιτήρια για το τρελοκομείο!(Φ=Ν=love)


Ο έρωτας είναι φούρναρης που τις καρδιές μας ψήνει, άλλες τις ψήνει λιγότερο και άλλες τις παραψήνει!(Doris)

Είναι υπέροχος όταν είναι αμοιβαίος!(SEX)

Έρως είναι διαβολάκι με γυμνό το σωματάκι που με βέλη σημαδεύει και πολλές καρδιές παιδεύει!( Πολυθρίλιον 108)

Βαρκούλα είναι ο έρωτας στο κύμα τ΄απαλό που έχει για πανάκι του το ρήμα σ΄αγαπώ!(Ε.Κ)

Η ολοκλήρωση των σχέσεων! (Γιολάντα)

Κορίτσια και αγόρια μια μεγάλη παρέα, στα χρόνια της εφηβείας έγραφαν για τον έρωτα...

Σήμερα κυρίες και κύριοι, στα χρόνια της ωριμότητας τον αντιμετωπίζουν ποικιλοτρόπως...

Άλλοι κατατσουρουφλιασμένοι από τον έρωτα ... φυσάνε και το γιαούρτι...και δεν θέλουν να τον βλέπουν μπροστά τους!

Άλλοι έχουν παραπαχύνει...και λένε ότι φταίει ο έρωτας, που περνάει από το στομάχι... οπότε τον αποφεύγουν!

Άλλοι λένε με χιούμορ , δώκαμε...οι επόμενοι που δεν πλήρωσαν να πληρώσουν!

Άλλοι δεν τον συνάντησαν ποτέ!

Άλλοι τον ύμνησαν και τους ύμνησε...και συνεχίζουν απτόητοι!

Περί έρωτος ο λόγος τότε...τώρα...πάντα!

Καλή βδομάδα, με την ερωτική φωνή της Duffy!

Παρασκευή 5 Φεβρουαρίου 2010

Καλό ταξίδι...στο μαχητή των ιδεών...


Κώστας Αξελός, ο μεγάλος έλληνας στοχαστής, έφυγε χθές για το μεγάλο ταξίδι...
Πριν περίπου ένα χρόνο, Απρίλη του 2009, ξετύλιξε τις σκέψεις του στο Γιώργο Δουατζή σε μια μοναδική συνέντευξη για το περιοδικό "Κ"της Καθημερινής.

Ένας γοητευτικός έφηβος ογδόντα πέντε ετών, με μυαλό σπινθηροβόλο. Φωνή και προφορά, υποβλητικές. Η ανθρώπινη ζεστασιά διάχυτη. Το γέλιο αβίαστο. Μοναδική οξύνοια δεμένη με παιδική τρυφερότητα. Και όσο σου μιλάει, νιώθεις από τους τυχερούς εκείνους, που δέχτηκαν τα υψηλά ερεθίσματα «πετάγματος της σκέψης» από έναν από τους σημαντικότερους στοχαστές του αιώνα μας. Τον συνάντησα στη Θεσσαλονίκη, όπου η εκεί Φιλοσοφική Σχολή του ΑΠΘ τον αναγόρευσε πρόσφατα επίτιμο διδάκτορα. Ο λόγος του τελευταίου μεγάλου Ελληνα στοχαστή σε συνεπαίρνει, σε βοηθάει να ανελιχθείς σε άλλες σφαίρες, σε γεμίζει χαρά...

Είπε...

Από την εφηβεία είχα την εντύπωση ότι έπρεπε να πω αυτό που βλέπω.

Η εποχή μας έχει πέσει χαμηλά και η φιλοσοφία ζει το τέλος της. Μετά από αυτήν υπάρχει χώρος για μια ανοιχτή ποιητική σκέψη.

Οι ψυχικές δυνάμεις σπρώχνουν τη σκέψη. Το ψυχικό όμως, που γίνεται ψυχολογικό, είναι εμπόδιο. Παραδείγματος χάριν, ο ναρκισσισμός σαν το αποκορύφωμα του ψυχολογισμού είναι κάτι που όλα τα αναχαιτίζει, τα συρρικνώνει.

Ο άνθρωπος δεν είναι απομονωμένο ον. Δεν είναι ανεξάρτητος, είναι στοιχείο του κόσμου. Κάθε πράγμα θέλει να λεχθεί, να φανεί. Και η μετριότητα και η βλακεία. Και γι’ αυτό έχουν κι αυτά το χώρο τους.

Να μοχθήσουμε να σώσουμε το όνειρο αφού δεν μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε…

Ο άνθρωπος φοβάται τη ζωή περισσότερο από το θάνατο. Τη ζωή που οδηγεί προς το τέλος νομίζω ότι φοβούνται οι άνθρωποι.

Υπάρχει κρίση πολιτισμού, κρίση στον ψυχισμό των ανθρώπων, η οποία εκδηλώνεται σε ολόκληρο τον κόσμο.

Μεγαλύτερος φόβος σας;

Το στέγνωμα της ψυχής και της σκέψης.

Η εξάρτηση από τους άλλους είναι αδυναμία;

Εχουμε αναγκαία εξάρτηση από τους άλλους ανθρώπους. Η εξάρτηση πάλι δημιουργεί τα κενά της. Εξάρτηση και μη εξάρτηση έχουν το αναγκαίο στοιχείο που είναι και θετικό και αρνητικό.

Αυτοδυναμία;

Δεν μπορεί να υπάρξει σε κανένα επίπεδο.

Η εικόνα που έχετε για τον εαυτό σας;

Ειλικρινά, δεν έχω μια ενιαία εικόνα του εαυτού μου. Οταν γνωρίζω ότι η τάδε σκέψη είναι σημαντική, τότε νομίζω ότι ίσως αυτό είναι περαστικό, λέω ότι προσπαθώ να τολμάω να σκέπτομαι, ενώ το μεγαλύτερο σύνολο των ανθρώπων σήμερα δεν σκέπτονται… Θα έλεγα, είναι πρισματική η εικόνα του εαυτού μου, όπου γυρίζουν διαρκώς όλα τα χρώματα, όπως στο καλειδοσκόπιο.

Η σύγχρονη Ελλάδα;

Είναι ένα πρόβλημα. Ούτε Ανατολή ούτε Δύση ούτε Ευρώπη ούτε Ασία. Βαδίζει προς την αναζήτηση μιας ενότητας, την οποία δεν βρίσκει εύκολα. Δεξιά και Αριστερά είναι φθαρμένες και δεν αναδύεται ένας δρόμος.

Πώς θα ανακαλύψουν οι Ελληνες πολιτικοί την «πραγματική πολιτική»;

Θα έπρεπε να ξεπεράσουν τον στενό πολιτικαντισμό. Είναι όμως αυτό δυνατό;

Είναι εφικτή η Δημοκρατία;

Η Δημοκρατία μένει ουτοπική, δηλαδή δεν έχει πουθενά τόπο να πραγματοποιηθεί. Το ίδιο της το νόημα μας ξεφεύγει.

Τι σας έχει δώσει η Ελλάδα;

Μια ζωική ορμή. Την επαφή με τα στοιχεία της, τη θάλασσα, τον αέρα, τη γη, τη φωτιά.

Τι σας έχει πάρει;

Δεν είχα ποτέ την προκατάληψη, ώστε να μπορέσει να μου την πάρει.

Για ποιον πολιτισμό θα μιλούσατε σήμερα;

Η εποχή μας είναι η εποχή του μυθολογικο-τεχνολογικού πολιτισμού που κρύβει το βαθύτερό του κίνητρο.

Με ποια εργαλεία θα μπορούσαμε να «εξανθρωπιστούμε»;

Με τα εργαλεία προχωρούμε, όπως λένε (προς τα πού;), αλλά αυτά δεν λύνουν το βασικό πρόβλημα της ύπαρξης της ανθρωπότητας, η οποία είναι εγκλωβισμένη στην τεράστια δύναμη που προέρχεται από τη συνάντηση της φύσης με την τεχνική.

Η μεγαλύτερη χαρά;

Οι συναντήσεις -στιγμιαίες και καίριες- με εκφάνσεις της φύσης, η δύναμη του έρωτα και της φιλίας που περιέχει τον έρωτα, οι σκέψεις που έρχονται σε μας.

Πώς θα νικηθεί ο φόβος;

Με τη συμφιλίωση μαζί του.

Ποια τρία πράγματα θα άξιζε να πιστέψουμε;

Η πίστη είναι υπόθεση θρησκευτική. Με την ποίηση και τη σκέψη ο άνθρωπος μπορεί να ανοιχτεί στη φύση, στην τεχνική και στο περιπλανώμενο παιχνίδι επάνω σε έναν ληξιπρόθεσμο πλανήτη.

Από πού να πιαστεί ο σύγχρονος άνθρωπος για να υπάρξει;
Με τι όπλα;

Χωρίς όπλα. Και χρησιμοποιώντας όλα τα όπλα. Το άνοιγμα δεν είναι κάτι το μυστηριώδες. Ας πάρουμε μια παρέα στην παραλία. Οι μεν φωτογραφίζουν τους δε. Θέλουν να τους οικειοποιηθούν, να τους αρχειοθετήσουν. Οι άλλοι φωτογραφίζουν τη θάλασσα, θέλουν να την ακινητοποιήσουν. Οι άλλοι λένε, τι ωραία που είναι, δες, δες τι ωραία που χτυπάει το κύμα. Ολα αυτά είναι μορφές ακινητοποίησης του χρόνου, του χώρου και όχι άνοιγμα στο χωροχρόνο. Ανοιγμα είναι να έκαναν μπάνιο, να χαίρονταν, να ζούσαν χωρίς αυτό το δες, δες…

Τι θα λέγατε σε έναν νέο φιλόσοφο;

Να ανοιχτεί στη σκέψη, στα κείμενα και στο κίνημα της σκέψης, στην ποίηση που διατρέχει κάθε τέχνη και να ζήσει και να πει αυτό που τον εμψυχώνει και τον συνθλίβει ατομικά και κοινωνικά.

Τι θα λέγατε σε έναν έφηβο;

Να κρατήσει, όσο γίνεται, έναν παλμό και στη λεγόμενη ώριμη ηλικία.

Τι θα νέκρωνε τη σκέψη μας;

Η έλλειψη του παιχνιδιού.

Το μεγαλύτερο όραμα;

Το όραμα της συνάντησης της σκέψης και του κόσμου και η παραδοχή του φευγαλέου. Η παραδοχή της φανέρωσης και της ταυτόχρονης απόσυρσης, όσο γίνεται πιο γαλήνια.

Επικυρίαρχη η τεχνική;

Σήμερα φαίνεται ότι είναι το κυρίαρχο στοιχείο. Υπάρχει έως και μια τεχνική των φαντασιώσεων. Ο κινηματογράφος, η ίδια μας η ζωή είναι μια μορφή τεχνικής. Είναι σαν αυτό που ακούω από τους φοιτητές, να λένε «έκανα έρωτα» χρησιμοποιώντας τη λέξη «κάνω» σαν να έκαναν ένα σκαμνί ως μαραγκοί…

Ο θάνατος;

Διατρέχει όλη τη ζωή, είναι το οριστικό τέλος της και διατηρεί τα ίχνη της ζωής του θανόντος, που κι αυτά θα εξαφανιστούν κάποτε.

Τον φοβάστε;

Δεν υπάρχει για μένα ο φόβος του θανάτου, χωρίς αυτό να σημαίνει ότι θέλω να πεθάνω αύριο. Ο θάνατος είναι ο καλύτερος φίλος και ο χειρότερος εχθρός, γιατί βάζει ένα τέρμα στην περιπέτεια που λέγεται ζωή. Αλλά είναι αυτός που δίνει νόημα σε κάθε πράγμα.

Καλό ταξίδι στο μαχητή των ιδεών...

Οι σκέψεις που έρχονται σε μας...είναι χαρά...

Ας χαιρόμαστε τις συναντήσεις των σκέψεών μας...και στη μπλογκογειτονιά!

Καλό Σαββατοκύριακο φίλοι μου!

Πηγή: Περιοδικό «Κ»
(Αποσπάματα συνέντευξης στον ποιητή Γιώργο Δουατζή)

Τετάρτη 3 Φεβρουαρίου 2010

Ευγνωμονώ τη ζωή...

Μια φορά και έναν καιρό, ήρθε μια στιγμή...
Μια σημαντική στιγμή...Μια ευλογημένη στιγμή...Μια στιγμή ζωής!
Ήταν η στιγμή που σε κράτησα στα χέρια μου, ζωή μου...
Ήταν η στιγμή που γεννήθηκες λατρεμένη μου κορούλα!

Μεγαλώναμε μαζί...παίζαμε...μαθαίναμε... χρωματίζαμε ό,τι αγγίζαμε...

Και τα χρόνια περνούσαν...κι εμείς σφίγγαμε τα χέρια και μεγαλώναμε...
Στόλιζα τα χέρια σου με μαργαρίτες , ήθελα να μάθεις της φύσης τα στολίδια...

Αυτά έχουν αξία και γνησιότητα!Να προχωράς... να νιώθεις δυνατά και να προσφέρεις λουλούδια...Να προχωράς... και να προσπερνάς... ό,τι σε πληγώνει... και να το αφήνεις πίσω σου ελεύθερο...
Και εσύ ελεύθερη να προχωράς...να αναζητάς τα όνειρά σου,να αντιδράς, να αμφισβητείς,να πιστεύεις σε σένα!

Και να μη ξεχνάς να χρωματίζεις... ό,τι αγγίζεις...Και μη ξεχνάς ότι η ζωή, είναι μια πράξη αγάπης!
Όπως το μάθαμε μαζί...

Mε το κεφάλι ψηλά και με δυνατή καρδιά να αγαπάς!

Η ζωή δεν κερδίζεται παρά μονάχα σαν αγαπάς!


Ως μαμά, μητέρα και μάνα εύχομαι με όλη τη δύναμη της ψυχής μου, ό,τι πιο όμορφο φωτεινό και πολύχρωμο υπάρχει σε τούτον εδώ τον κόσμο να σε συντροφεύει!
Είμαι πάντα δίπλα σου, σε λατρεύω... σε καμαρώνω...σε θαυμάζω...σε προστατεύω..!

Είσαι ο σπανιότερος και ομορφότερος πίνακας της ζωής μου!

Ευγνωμονώ τη ζωή, που μου χάρισε ζωή... εσένα!

Σε γιορτάζω από σήμερα, και σου τραγουδάω...


Να ζήσεις Μαιρούλα και χρόνια πολλά


μεγάλη να γίνεις με άσπρα μαλλιά


παντού να σκορπίζεις της νιότης το φώς


και όλοι να λένε να μια σοφός!


Έτσι χαμογελαστά και αγαπησιάρικα...όπως τότε...όπως πάντα!!!

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ!

Με υγεία, υγεία, υγεία!

Φιλαράκια μου, αύριο 4 Φεβρουαρίου έχει τα γενέθλιά της η πολυαγαπημένη μου κορούλα!

Τα γιορτάζω από σήμερα, καθότι η τρέλα δεν πάει στα βουνά αλλά στις τρελομαμάδες!Τα κεράκια θα σβηστούν αύριο, αλλά οι ευχές μου, που να χωρέσουν σε μια μέρα...

Από αύριο μπορείτε να πάρετε το τουρτοκομματάκι σας!

Από σήμερα μπορείτε να χορεύετε μαζί μας! Το πάρτυ άρχισε!